Dwie konińskie placówki: Szkoła Podstawowa nr 11 i Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy poprawią swoją dostępność dla osób z niepełnosprawnościami. A wszystko sfinansowane zostanie z pieniędzy projektu „Dostępna Szkoła”, realizowanego przez Fundację Fundusz Współpracy i Fundację Instytut Rozwoju Regionalnego z Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020.
– Jesteśmy pierwszym miastem średniej wielkości w Polsce, które otrzyma takie wsparcie – mówi zastępca prezydenta Konina Witold Nowak.
Koniński projekt pn. „Szkolna ławka dla każdego” został złożony w pierwszym naborze wniosków prowadzonym w projekcie „Dostępna Szkoła”. Jest to projekt pilotażowy działania „Szkoła bez barier” programu Dostępność Plus.
Cały projekt w zamyśle instytucji finansującej skierowany jest do szkół podstawowych wymagających poprawy szeroko rozumianej dostępności. Celem projektu jest wypracowanie Modelu Dostępnej Szkoły, który będzie wyznaczał standardy w obszarach dostępności architektonicznej, w wymiarze technicznym, edukacyjnym oraz społecznym, a także w zakresie organizacji szkoły oraz procedur.
Wniosek miasta Konina został złożony w ścieżce B – dla szkół z terenów powyżej 50 tys. mieszkańców. Miasto Konin znalazło się na pierwszym miejscu listy rankingowej. Wartość tego projektu to 1 677 700 zł, z czego wartość dofinansowania wynosi 1 349 900 zł.
Pieniądze z projektu pozwolą na przeprowadzenie prac inwestycyjnych – adaptację pomieszczeń, dostosowanie ciągów komunikacyjnych wewnętrznych i zewnętrznych, sal lekcyjnych, sal sportowych, stołówki, świetlicy, pomieszczeń sanitarnych. Ze środków projektu będą zakupione pomoce dydaktyczne, wyposażone niektóre sale lekcyjne. Sfinansowane zostanie również doskonalenie zawodowe nauczycieli.
– Bardzo się cieszę, że po raz kolejny pokazujemy jak skutecznie pozyskiwać pieniądze pozabudżetowe, ale głównie z tego, że miasto Konin potrafi dzięki energii kompetentnych osób przecierać szlaki dla innych – mówi Witold Nowak zastępca prezydenta Konina ds. społecznych.
Realizacja projektu rozpocznie się 1 października 2021 i potrwa do 31 lipca 2023 r.
Autor: Fundacja Mir
Powstały Centra Informacyjno-Doradcze przy oddziałach PFRON
Od 1 września 2021 r. przy każdym z Oddziałów PFRON uruchomione zostało Centrum informacyjno-doradcze dla osób z niepełnosprawnością (CIDON).
W ramach działalności CIDON można będzie uzyskać informacje m.in. na temat programów realizowanych przez PFRON, projektów realizowanych przez organizacje pozarządowe, obowiązujących systemów orzecznictwa, dostępnego wsparcia finansowego i rzeczowego, zaopatrzenia w sprzęt ortopedyczny czy rehabilitacyjny, ulg i uprawnień wynikających z przepisów prawa, a także instytucji działających na rzecz osób z niepełnosprawnością i wiele innych.
Centra będą czynne od poniedziałku do piątku w godzinach pracy oddziałów PFRON.
Numery telefonów do poszczególnych jednostek:
CIDON przy Oddziale Dolnośląskim – 71 346 74 57
CIDON przy Oddziale Kujawsko-pomorskim – 56 681 44 20
CIDON przy Oddziale Lubelskim – 81 466 76 02
CIDON przy Oddziale Lubuskim – 68 422 78 07
CIDON przy Oddziale Łódzkim – 42 20 50 103
CIDON przy Oddziale Małopolskim – 12 312 14 33
CIDON przy Oddziale Mazowieckim – 22 505 54 86
CIDON przy Oddziale Opolskim – 77 887 20 26
CIDON przy Oddziale Podkarpackim – 17 283 93 07
CIDON przy Oddziale Podlaskim – 85 733 87 05
CIDON przy Oddziale Pomorskim – 58 350 05 45
CIDON przy Oddziale Śląskim – 32 493 21 04
CIDON przy Oddziale Świętokrzyskim – 41 230 97 05
CIDON przy Oddziale Warmińsko-Mazurskim – 89 722 90 30
CIDON przy Oddziale Wielkopolskim – 880 520 295
CIDON przy Oddziale Zachodniopomorskim – 91 350 97 24
Narodowy Spis Powszechny 2021: Pozostał już tylko miesiąc na spis
Już ostatnia prosta, pozostał jedynie miesiąc do wypełnienia obowiązku spisowego w Narodowym Spisie Powszechnym Ludności i Mieszkań 2021. Przypominamy, że za odmowę udziału w badaniu może zostać nałożona kara grzywny (5 tys. zł).
Udział w spisie można wziąć poprzez formularz umieszczony na stronie internetowej GUS spis.gov.pl. Sam spis trwa krótko ok. 5 minut, a pytania dotyczą m.in. cech demograficznych (płeć, wiek, adres zamieszkania, stan cywilny, kraj urodzenia i posiadanego obywatelstwa), narodowości, języka, wyznania, wykształcenia i zatrudnienia, roku przyjazdu do Polski, niepełnosprawności czy warunków mieszkaniowych.
Można również, bez wychodzenia z domu, skorzystać z opcji “spisz się przez telefon” na infolinii spisowej obsługiwanej przez pracowników statystyki publicznej od poniedziałku do piątku od 8:00 do 18:00 pod numerem: 22 279 99 99.
Jednocześnie przypominamy, że gdy nie dokonasz samospisu zadzwoni bądź przyjdzie do Ciebie rachmistrz, a wtedy możliwości dokonania samospisu zostają wyłączone. Rachmistrzowie będą dzwonić wyłącznie z numerów telefonu: 22 828 88 88 lub 22 279 99 99. Tożsamość rachmistrza można potwierdzić na stronie GUS.
„Widzieć w ciemności”. Powstał film dokumentalny o matce Czackiej i Ośrodku w Laskach
Na postać Matki Elżbiety Róży Czackiej oczy wszystkich zwróciły się kiedy ogłoszono wspólną Beatyfikacje Księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego i Matki Czackiej.
Niektórzy mówią nawet, że Prymas ( przez pandemię ) poczekał na swoją Przyjaciółkę. Ich przyjaźń datuje się od lat dwudziestych ubiegłego wieku.
O tej niezwykłej postaci Polacy dotychczas nie wiedzą zbyt wiele. Dlatego właśnie ten dokument może stać się kamieniem milowym w poszerzeniu wiedzy o jej życiu i o tym co stworzyła.
Laski to mała podwarszawska miejscowość, w której na początku XX wieku Elżbieta Czacka stworzyła niezwykłe dzieło. Utworzyła Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi oraz Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Wszystko po to, żeby zmienić los niewidomych w Polsce. I udało się to w sposób niespotykany w Europie. Film pokazuje tę historię, widzowie obejrzą wiele niezwykłych, pokazanych często po raz pierwszy zdjęć. Zobaczą też jedyne istniejące nagranie filmowe z Matką Czacką.
Twórcy filmu podążają drogą Jej życia i dzieła. Dotarli do Sióstr Zakonnych, które Matkę Czacką pamiętają i wielu starszych i młodszych wychowanków Lasek. Nie jest to jednak dokument religijno – historyczny wyłącznie. Dostajemy w nim porcję wiedzy, ciekawostek i rzetelnej historycznej wiedzy.
Poznamy Romana Roczenia – wychowanka Lasek, który wygrywa festiwale szantowe, gra w tenisa (tak, niewidomi mogą grać w tenisa), organizuje rejsy dla niewidomych na morzu.
Wybitni polscy specjaliści opowiedzą o wkładzie Matki Czackiej (za co odznaczył Ją Prezydent Mościcki) w spolszczenie alfabetu Brailla.
O fenomenie Lasek jako niezwykłego miejsca, z unikalnym klimatem opowiadają także: reżyser Krzysztof Zanussi i aktorka Maja Komorowska.
Uroczysta premiera filmu odbędzie się 5 września w Laskach.
Dokument będzie można obejrzeć w dniu beatyfikacji kard. Stefana
Wyszyńskiego i Matki Róży Czackiej, w niedzielę 12 września w TVP
1, a później na vod.tvp.pl.
Sponsorami filmu są: ORLEN, KGHM, PZU i PEKAO S.A.
Mazowieckie: Ponad 3,3 mln zł na wsparcie osób z niepełnosprawnościami
Organizacja szkoleń, prowadzenie grupowych i indywidualnych zajęć usprawniających i wspierających funkcjonowanie osób z niepełnosprawnościami, to tylko część zadań, które zostaną zrealizowane przez 47 organizacji pozarządowych wyłonionych w konkursie ogłoszonym przez Mazowieckie Centrum Polityki Społecznej. Dzięki przyznanym przez zarząd województwa mazowieckiego środkom pochodzącym z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Parlament Europejski pracuje nad zapewnieniem unijnej płacy minimalnej
Parlament Europejski pracuje nad zapewnieniem płacy minimalnej zapewniającej przyzwoity poziom życia w Unii Europejskiej. Siedmiu na 10 pracowników otrzymujących najniższe wynagrodzenie miało trudności z wiązaniem końca z końcem.
Europarlament wskazuje, że kryzys koronawirusowy uwydatnił potrzebę wprowadzenia sprawiedliwej płacy minimalnej w Unii Europejskiej. Wielu pracowników na pierwszej linii walki z pandemią, takich jak opiekunowie, pracownicy służby zdrowia czy sprzątaczki, zarabia płacę minimalną. Prawie 60 proc. osób otrzymujących płacę minimalną w UE to kobiety.
Płaca minimalna to najniższe wynagrodzenie, jakie pracodawcy muszą zapłacić swoim pracownikom za ich pracę. Mimo że we wszystkich krajach UE istnieją pewne rodzaje płacy minimalnej, wynagrodzenie to często nie pokrywa wszystkich kosztów utrzymania. PE zauważa, że siedmiu na 10 pracowników otrzymujących płacę minimalną w UE w 2018 roku miało trudności z wiązaniem końca z końcem.
Miesięczne płace minimalne w UE w 2020 r. były bardzo zróżnicowane – wahały się od 312 euro w Bułgarii do 2142 euro w Luksemburgu. Jednym z głównych czynników wpływających na taki stan rzeczy jest różnica w kosztach życia w krajach UE.
W krajach UE są dwie formy płacy minimalnej. Pierwszą z nich jest ustawowa płaca minimalna. Takie rozwiązanie funkcjonuje w większości państw członkowskich. Drugą formą jest płaca minimalna ustalona w układach zbiorowych. W sześciu krajach UE wynagrodzenia, w tym również w niektórych przypadkach płace minimalne, są ustalane na podstawie układów zbiorowych między związkami zawodowymi a pracodawcami. Chodzi o Austrię, Cypr, Danię, Finlandię, Włochy i Szwecję.
Parlament Europejski przypomina, że w listopadzie 2017 r. wraz z Radą UE i Komisją Europejską ogłosił Europejski filar praw socjalnych, określający zobowiązanie Unii Europejskiej do wprowadzenia sprawiedliwych płac.
W październiku 2019 r. PE przyjął rezolucję wzywającą Komisję Europejską do zaproponowania instrumentu prawnego zapewniającego sprawiedliwą płacę minimalną w UE.
W sprawozdaniu przyjętym rok później Parlament podkreślił, że dyrektywa w sprawie sprawiedliwych wynagrodzeń powinna przyczynić się do wyeliminowania ubóstwa pracujących i wspierać negocjacje zbiorowe.
W 2020 r. Komisja Europejska opublikowała ponadto projekt dyrektywy mającej na celu poprawę adekwatności płac minimalnych w UE. Ma ona nie tylko chronić pracowników w UE, ale także pomóc zlikwidować różnice w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn, wzmocnić zachęty do pracy i stworzyć równe warunki działania na jednolitym rynku.
Projekt uwzględnia kompetencje krajowe i swobodę zawierania umów przez partnerów społecznych i nie określa poziomu płacy minimalnej.
Dyrektywa ma wspierać negocjacje zbiorowe w sprawie wynagrodzeń we wszystkich krajach UE. W przypadku krajów, w których obowiązują ustawowe płace minimalne, ma ona zapewnić, że płace minimalne będą ustalane na odpowiednich poziomach, z uwzględnieniem warunków społeczno-gospodarczych oraz różnic regionalnych i sektorowych.
Parlamentarna Komisja Zatrudnienia pracuje nad projektem Komisji Europejskiej i ma zagłosować nad nim we wrześniu 2021 r.; następnie zagłosuje nad nim cały Parlament.
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum AK im. Generała Emila Fieldorfa „Nila”
Muzeum Armii Krajowej im. Generała Emila Fieldorfa „Nila” w Krakowie od lat prowadzi działalność popularyzującą dzieje Polskiego Państwa Podziemnego, a szczególnie siły zbrojne Armii Krajowej. Działania muzeum skierowane są do szerokich kręgów społecznych, a zwłaszcza do nauczycieli i uczniów szkół wszystkich szczebli. Działalność oświatowa prowadzona jest przede wszystkim w oparciu o wystawy znajdujące się aktualnie w Muzeum. Placówka dysponuje również salą edukacyjną i multimedialną aulą. W muzeum odbywają się konferencje, wykłady, spotkania ze Świadkami Historii, promocje książek historycznych czy też projekcje filmów o tematyce historycznej.
Oferta edukacyjna
Muzeum oferuje szereg lekcji muzealnych i warsztatów adresowanych do konkretnych grup wiekowych. Istnieje możliwość zwiedzania z przewodnikiem i dostosowania oferty do potrzeb grupy.
Dorobek Polaków powiększony o kolejne dwa medale
Polacy walczący o medale igrzysk paraolimpijskich w Tokio powiększyli swój dorobek o kolejne dwa medale. Lucyna Kornobys zdobyła srebro w pchnięciu kulą, a Renata Kałuża brąz w jeździe indywidualnej na czas w parakolarstwie szosowym.
Wicemistrzyni paraolimpijska z Rio de Janeiro Justyna Kornobys (WZS Sart Wrocław) dziś obroniła swój tytuł i ponownie wywalczyła srebro w swojej koronnej konkurencji – pchnięciu kulą. I choć jej celem było złoto, to ze zdobytego srebra cieszyła się jak ze złota.
Nasza reprezentantka przegrała walkę z Chinką Lijuan Zou, która swoim wynikiem ustanowiła rekord świata innym zawodniczkom nie dając żadnych szans, choć w stawce do podium było bardzo ciasno i zważywszy poziom rywalek srebro Polki wcale nie było oczywiste.
Podobnie jak Lucyna Kornobys ze srebra, z brązu cieszyła się nasza parakolarka, Renata Kałuża (Veloaktiv). Potrzebowała 13 lat, by stanąć na podium igrzysk paraolimpijskich. W Rio de Janeiro była czwarta i po igrzyskach w Brazylii rozważała rezygnację ze sportu wyczynowego. Pięć lat później, wróciła do doskonałej formy i sięgnęła po upragniony krążek. Tym samym przeszła do historii jako pierwsza kobieta, która zdobyła dla Polski medal na handbike’u.
Niestety nie udało się powtórzyć sukcesu z Rio i Londynu Rafałowi Wilkowi (Fundacja Rafała Wilka „Sport jest jeden”), który w jeździe indywidualnej na czas był dzisiaj czwarty.
Pechowe czwarte miejsce w czasówce zajął także nasz damski tandem Dominika Putyra z przewodniczką Ewą Bańkowską (Syrenka Warszawa). Mimo, że nasze reprezentantki przez większą część zachowywały trzecie miejsce w stawce, na ostatnim okrążeniu nie udało się utrzymać podium.
Pechowe czwarte miejsce zajął także Łukasz Mamczarz (GZSN Start) w konkursie skoku wzwyż, jednak w przypadku startu naszego zawodnika w grupie łączonej, to ogromny sukces. Nasz zawodnik nie krył jednak żalu, że przy takich warunkach startu jest skazany na porażkę ze zdrowymi zawodnikami. I tak jak pięć lat temu w Rio czuł się pokrzywdzony koniecznością rywalizacji z zawodnikami startującymi na dwóch nogach.
Na 5 stopniu podium stanęła dziś Oliwia Jabłońska (WZSN Start Wrocław) w biegu na 100m stylem motylkowym. Jak sama przyznała, czasy, które osiągała w Rio, dziś nie dają podium – a nasza zawodniczka w 2016 roku zdobyła brąz, a w 2012 srebro igrzysk paraolimpijskich. Pociesza się jednak faktem, że pokaże, co potrafi w swoim koronnym dystansie 400m stylem dowolnym, który rozgrywany jest jutro.
O włos od medalu – i to dosłownie – była Alicja Jeromin (Start Radom), która brązowy medal na 100 m przegrała o 0,01 sekundy. O rozstrzygnięciu między nią a Amerykanką Deja Young zadecydował fotofinisz. Bezpośrednio po rywalizacji wiedziała już jednak, co w tym biegu było języczkiem u wagi.
Na 5. miejscu rywalizację w swoich konkurencjach zakończyli Krzysztof Ciuksza z klubu GZSN Start Gorzów Wlkp. (bieg na 400 m kat. T36), Anna Trener-Wierciak z KS AZS AWF Kraków (skok w dal kat. T38) oraz Justyna Franieczek ze Stowarzyszenia Przyjazna Wieś – Skrzatusz (bieg na 400 m T40).
Dziś również rywalizowały męskie drużyny tenisistów stołowych. Do strefy medalowej w rozgrywkach w klasach 1-2 awansowali Rafał Czuper (Start Białystok) i Tomasz Jakimczuk (Start Zielona Góra) po wygranej z drużyną Rosyjskiego Komitetu Paraolimpijskiego 2:0. Mniej szczęścia miały pozostałe męskie drużyny. Krzysztof Żyłka, Maciej Nalepka (obaj IKS Jezioro Tarnobrzeg) i Rafał Lis (Szansa-Start Gdańsk) po wygranej w 1/8 niestety przegrali w ćwierćfinale 2:1 – zbyt wysokie wymagania postawili im zawodnicy Korei Południowej. Również 2:1 z reprezentacją Ukrainy przegrali nasi reprezentanci w kl. 9-10 – Piotr Grudzień (Start Zielona Góra), Patryk Chojnowski (KSI Start Szczecin) i Maksym Chudzicki (Bronowianka Kraków).
W finale parastrzeleckiej konkurencji strzałów z 10 m z pistoletu pneumatycznego znalazł się Szymon Sowiński (Start Zielona Góra), który zajął 6. Miejsce.
Przeglądarka 135/31.08.2021
Co za populizm! Tusk mówił o sytuacji niepełnosprawnych. W pewnym momencie zaatakował prezydenta: „Przyznał sobie (…) podwyżkę”
Podczas inauguracji Campusu Polska Przyszłości na scenie wystąpili Rafał Trzaskowski i Donald Tusk. Odpowiadali na pytania zadawane z sali, a jedno z nich zadał Adrian Glinka, znany z protestu osób niepełnosprawnych w Sejmie. Obaj politycy PO odpowiadając atakowali rządzących.
Czy jak odzyskamy władzę, w co głęboko wierzę, będzie przywrócony Fundusz Solidarnościowy, który był wywalczony w 2018 roku?
— zapytał Adrian Glinka.
Czytaj całość na Wpolityce.pl
Wspieranie chorego działa jak jego kolejne lekarstwo
To udowodnione: chory, który ma wsparcie rodziny i przyjaciół lepiej reaguje na leczenie i szybciej wraca do formy, niż osoby tego rodzaju pomocy pozbawione. Mało tego, poczucie, że nie jest się samemu w zmaganiu się z chorobą, ma czasem większe znaczenie niż medyczna terapia.
Pacjent leżący na łóżku szpitalnym, otoczony skomplikowaną aparaturą, podłączony do różnych przewodów, rurek i kroplówek pośród narastającego tłumu innych chorych, zestresowany i spanikowany do granic wytrzymałości, ma coraz większe poczucie bycia przedmiotem na przesuwającej się nieubłagalnie taśmie w wielkiej fabryce produkcyjnej. Przekazywanie choremu najczęściej zdawkowych informacji podawanych w pośpiechu, nierzadko hermetycznym i niezrozumiałym żargonem językowym przez sprawujący nad nim opiekę personel medyczny na pewno nie ułatwia radzenia sobie z chorobą i nie sprzyja procesom zdrowienia, nie mówiąc już o obniżeniu tolerancji na coraz bardziej agresywną i toksyczną terapię – to fragment rozdziału książki o holistycznej opiece onkologicznej autorstwa onkologa dr Janusza Medera z warszawskiego Instytutu Onkologii.
A niestety, tak wygląda rzeczywistość wielu pacjentów, którzy chorują na raka. Szczególnie trudne jest w tym wszystkim poczucie samotności i niezrozumienia.
Z badań ankietowych, które przeprowadzono na dużych grupach zarówno pacjentów, jak i lekarzy i pielęgniarek, na pytanie, co jest największym problemem dla chorych na raka zdecydowana większość przedstawicieli białego personelu wymieniała: przewlekłe zmęczenie, silne bóle, nudności i wymioty oraz wiele innych dolegliwości związanych z leczeniem przeciwnowotworowym. Pacjenci najczęściej dawali natomiast inną odpowiedź: upokorzenie oraz naruszanie wolności i godności człowieka.
Stąd nasze wysiłki, by w szkoleniach, które organizujemy jako Polska Unia Onkologii, zawsze było miejsce na aspekty psychoonkologiczne. Uczymy, w jaki sposób psychicznie wspomagać chorego i jego najbliższych, jak przekazywać trudne informacje, rozmawiać na niełatwe tematy. Ale i tego, jak pełnić rolę lekarza: nie możemy przecież płakać razem z chorym, ale dodawać mu sił w walce z chorobą, pomóc zaakceptować tę trudną sytuację. A nierzadko nawet wytłumaczyć, że rak nie jest karą za jakieś grzechy, ale chorobą, pewnym doświadczeniem życiowym, z którego trzeba wyciągnąć wnioski – pisze w książce dr Meder.