Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego, związane z długą historią uczelni, nie tylko stawia sobie za cel zachowanie dziedzictwa kulturowego, ale także dąży do zapewnienia dostępności dla wszystkich odwiedzających, w tym osób niewidomych i słabowidzących.
Początki muzealnej działalności sięgają założenia Uniwersytetu Warszawskiego w 1816 roku. Gabinet naukowy i artystyczny, inicjowany już w 1809 roku, przekształcił się w Muzeum w 1817 roku, z kolekcjami rozwijającymi się w gmachu obecnego Wydziału Historycznego. Mimo przeciwności losu, takich jak zamknięcie uczelni po powstaniu listopadowym i wywóz najcenniejszych zbiorów do Rosji, dążenie do utrzymania dziedzictwa było nieustanne.
W XIX wieku próby ustanowienia instytucji muzealnej połączonej ze Szkołą Główną Warszawską przyniosły powstanie Muzeum Sztuk Pięknych, które przez pewien czas miało powiązania z uczelnią. Jednak brak własnych pomieszczeń spowodował powrót części zbiorów do dyspozycji Uniwersytetu. Dopiero w 1980 roku muzeum otrzymało współczesną formę instytucjonalną.
Obecnie Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego mieści się w pałacu Tyszkiewiczów, oferując swoje zbiory oraz specjalne programy zwiedzania. Jednak to, co wyróżnia to miejsce, to jego zaangażowanie w zapewnienie dostępności dla osób niewidomych i słabowidzących.
W ramach innowacyjnego podejścia, muzeum stworzyło specjalną ścieżkę edukacyjną, zaprojektowaną z myślą o tych, którzy chcą zgłębiać historię i zabytki Uniwersytetu Warszawskiego. Ta trasa zwiedzania rozpoczyna się od ekspozycji w muzeum, prowadząc zwiedzających przez najważniejsze fakty związane z dziejami uczelni. Następnie, pod opieką odpowiednio przygotowanych przewodników, uczestnicy odkrywają główne atrakcje uniwersytetu, w tym Pałac Kazimierzowski czy Stary BUW.
Niebagatelnym uzupełnieniem tej ścieżki jest dedykowany przewodnik dla osób niewidomych i słabowidzących. Składa się on z pakietu edukacyjnego oraz folderu promocyjnego, który został opracowany w alfabecie Braille’a, umożliwiając każdemu zwiedzającemu z wadami wzroku korzystanie z niego. W pakiecie znajdują się specjalne tyflograficzne przewodniki do poszczególnych punktów trasy zwiedzania, ułatwiające zrozumienie prezentowanych treści.
Aby skorzystać ze zwiedzania, należy wcześniej zgłosić swoje zainteresowanie:
tel. (22) 55-20-107
e-mail: zwiedzanie@adm.uw.edu.pl
Kategoria: Turystyka i rekreacja
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Podróż przez ciemność: Emocje, edukacja i empatia z BLACK WORLD
W temacie, który porusza BLACK WORLD, Antoine de Saint-Exupéry powiedział kiedyś: „Jedno jest ogromnie ważne: Nie wystarczy patrzeć żeby widzieć.” To zdanie idealnie oddaje istotę doświadczenia, które można przeżyć w jednym z najbardziej ekscytujących miejsc na świecie.
BLACK WORLD to niezwykła atrakcja, która nie tylko dostarcza niezapomnianych wrażeń, ale również zmienia nasze postrzeganie świata. W specjalnie zaprojektowanych pomieszczeniach o powierzchni 100m2, odwiedzający są oprowadzani przez niewidomych przewodników. To niezwykłe doświadczenie pozwala na zanurzenie się w absolutnej ciemności, gdzie widzialne staje się niewidzialne, a codzienne czynności nabierają zupełnie nowego znaczenia.
W trakcie podróży przez ciemność, odwiedzający doświadczają niecodziennych wrażeń, odkrywając świat dźwięków, tekstur i zapachów. BLACK WORLD nie tylko dostarcza rozrywki, ale także edukuje. W ciemności uczymy się, jak poruszać się i orientować, polegając na pozostałych zmysłach. To także szansa na zaufanie swoim zmysłom i zmierzenie się z nieznanym, co wzbogaca nasze doświadczenia życiowe.
Niewidomi przewodnicy, którzy prowadzą naszą przygodę w całkowitej ciemności, są nie tylko przewodnikami, ale także przewodnikami ducha. Pomagają odblokować pozawizualną percepcję, przełamując zarówno stereotypy, jak i własne ograniczenia w nowym otoczeniu. To nie tylko atrakcja, ale także lekcja empatii i zrozumienia dla świata osób niewidomych.
Jednak BLACK WORLD to nie tylko miejsce rozrywki. To także instytucja działająca na rzecz podnoszenia świadomości na temat różnorodności i integracji osób określanych jako „niepełnosprawni”. Doświadczenie w ciemności pomaga przezwyciężyć fałszywą sympatię, uprzedzenia i stereotypy. W tym miejscu ignorancję zastępuje zainteresowanie, a brak zrozumienia zamienia się w empatię.
BLACK WORLD to inicjatywa wspierana przez Fundację Niewidzialny Świat, której celem jest usamodzielnienie i poprawa jakości życia osób niepełnosprawnych oraz osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Działając razem, tworzą przestrzeń, w której różnice stają się siłą, a ciemność staje się okazją do poznania siebie i innych.
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum Regionalne w Stalowej Woli: Dotykowa podróż przez historię
25 marca 2002 roku był dniem niezwykłym dla miłośników historii i kultury regionu nadsańskiego. Tego dnia odbyło się uroczyste otwarcie siedziby Muzeum w Zamku Lubomirskich, które łączyło się z inauguracją ekspozycji stałej „Z dziejów regionu nadsańskiego” oraz kilku fascynujących wystaw czasowych. To wydarzenie było wynikiem wieloletnich starań i zaangażowania wielu osób.
Historia tego niezwykłego muzeum sięga roku 1995, kiedy to powołano Komitet Społeczny na rzecz Powołania Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli. Prezydent Stalowej Woli, Andrzej Gajec, wyznaczył Lucynę Mizerę na pełnomocnika do spraw przejęcia zbiorów i utworzenia muzeum. Dwa lata później, w 1997 roku, zapadła decyzja o powołaniu Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli, a statut muzeum został uchwalony. Pierwsze wystawy odbywały się w salach Miejskiego Domu Kultury.
Najważniejszym momentem w historii muzeum był jednak rok 1998, kiedy to ksiądz prof. Wilhelm Gaj-Piotrowski przekazał miastu swoje bogate zbiory, obejmujące eksponaty historyczne, etnograficzne, numizmaty, dzieła sztuki, dokumenty i księgozbiór. Wszystkie te cenne przedmioty były związane z regionem dolnosańskim, a szczególnie z dawnym miasteczkiem Rozwadów, rodzinną wioską księdza oraz sąsiednimi miejscowościami.
Rok 1999 przyniósł długo oczekiwaną niepodległość Muzeum Regionalnemu w Stalowej Woli jako samodzielnej instytucji kultury. Na stanowisko dyrektora, w wyniku konkursu, została wybrana Lucyna Mizera. Prezydent Stalowej Woli Alfred Rzegocki postanowił również przeznaczyć i wyremontować na potrzeby muzeum zabytkowy budynek przy ul. Sandomierskiej 1.
Najważniejszym wydarzeniem było jednak uroczyste otwarcie nowej siedziby Muzeum w roku 2002. W tym dniu zwiedzający mogli podziwiać ekspozycję stałą pt. „Z dziejów regionu nadsańskiego”, a także kilka fascynujących wystaw czasowych. Jednak to nie wszystko. Muzeum zostało dostosowane do potrzeb osób z dysfunkcją wzroku, co stanowi ogromny krok w kierunku inkluzji kulturowej. Architektoniczne ułatwienia, możliwość dotykania wybranych eksponatów, oferta edukacyjna dostosowana do osób niewidomych i słabowidzących, a także przeszkolony personel sprawiają, że muzeum staje się miejscem otwartym dla wszystkich.
Jednym z wyjątkowych miejsc w muzeum jest Galeria przez Dotyk, która liczy 23 różnorodne rzeźby wykonane z kamienia narzutowego. To niezwykłe doświadczenie, które pozwala osobom niewidomym poznać sztukę rzeźby przez dotyk. Galeria ta stanowi stałą, plenerową ekspozycję rzeźb, stworzonych specjalnie pod kątem percepcji osób niewidomych. To miejsce, gdzie palce „widzą, mówią, czują” i gdzie można pełniej zrozumieć akt twórczy oraz poznać język rzeźby oraz mowy ciała.
Muzeum Regionalne w Stalowej Woli to nie tylko Galeria przez Dotyk. W muzeum dostępne są także artefakty na wystawie stałej „Z dziejów regionu nadsańskiego”, specjalnie przygotowane do wycieczek dotykowych dla osób z dysfunkcją wzroku. Ponadto, muzeum posiada artefakty wykonane specjalnie z myślą o osobach niewidomych, które ukazują różne formy i możliwości rzeźbiarskie.
Oprócz tego, muzeum oferuje szereg warsztatów dla osób niewidomych, w tym warsztaty artystyczne oraz wycieczki dotykowe. Te wyjątkowe zajęcia pozwalają na twórcze wprowadzenie tych osób w świat rzeźby, odkrywając, że dotyk może być niezwykłą formą percepcji sztuki.
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku – Skarbnica Pomorskiej Historii i Sztuki
Pierwsze muzeum w Słupsku rozpoczęło swoją działalność w 1924 roku, a od tego czasu stało się znaczącą instytucją kultury na Pomorzu Środkowym. Z początku, tradycję po niemieckich muzealnikach przejęli Polacy, a w 1948 roku placówka otworzyła swoje podwoje, przejmując po przedwojennym Heimatmuseum ponad 600 cennych obiektów. Od tamtego czasu zbiory muzeum znacznie się rozrosły, licząc obecnie ponad 30 000 muzealiów oraz księgozbiór z ponad 22 000 woluminami. Muzeum Pomorza Środkowego cieszy się sławą posiadania największej na świecie kolekcji prac Stanisława Ignacego Witkiewicza – Witkacego, która powstała dzięki inicjatywie wieloletniego dyrektora muzeum, polskiego historyka sztuki Janusza Przewoźnego.
Placówka mieści się w kompleksie budynków położonych w centrum miasta, który obejmuje:
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Zamek Rabsztyn: Świadek Historii i Miejsce Turyzmu
Na malowniczej skałce, w drugiej połowie XIII wieku, powstała warownia, która później rozrosła się w potężny zamek. To właśnie Zamek Rabsztyn, którego korzenie tkwią w zamierzchłej historii i który do dziś przyciąga turystów swoim urokiem i niezwykłą atmosferą.
Początki zamku sięgają czasów średniowiecza, a pierwsze drewniane budynki wzniesione były na wapiennej skale już w II połowie XIII wieku. Na przestrzeni wieków zamek pełnił różnorodne funkcje – służył jako strażnica graniczna z Czechami, chronił ważne szlaki handlowe z Krakowa do Wrocławia oraz stanowił siedzibę wielu znaczących postaci, takich jak starostowie.
Pochodzenie samego zamku owiane jest tajemnicą, a legendy podają, że to małopolski ród rycerski Toporczyków z Morawicy był jego twórcą. Jednakże, dzięki badaniom archeologicznym, istnieją dowody na to, że murowany obiekt w postaci tzw. „kamienicy” i wieży obronnej został wzniesiony prawdopodobnie za panowania Kazimierza Wielkiego.
Warto wspomnieć o losach zamku i jego właścicieli w kolejnych wiekach. W XIV wieku, zamek stał się własnością Spytków II z Melsztyna herbu Leliwa, a po jego śmierci w roku 1399, przeszedł w ręce jego żony Elżbiety Melsztyńskiej. Kolejnymi właścicielami byli Leliwici, zwani też Melsztyńskimi, którzy sprawowali władzę nad zamkiem do połowy XV wieku.
Jednak burzliwe czasy przyniosły nowe wyzwania dla zamku. W 1439 roku, podczas bitwy pod Grotnikami, zamek został zdobyty przez wojska królewskie po pokonaniu właściciela – Spytka III Melsztyńskiego. Później, dzięki wstawiennictwu rycerstwa, zamek został zwrócony wdowie po Spytce – Beatrycze z Szamotuł, ale już w formie starostwa (tenuty).
Z czasem Zamek Rabsztyn przeszedł w ręce rodu Tęczyńskich, a następnie Rabsztyńskich, którzy wzmocnili obronne mury i wieżę, nadając mu charakterystyczny wygląd. Niestety, linia Rabsztyńskich wygasła w 1509 roku, a zamek przeszedł pod kontrolę królewską.
Historia zamku Rabsztyn przetrwała wieki, i dziś jego ruiny stanowią świadka burzliwej przeszłości. Dzięki staraniom Stowarzyszenia Zamek Rabsztyn i Urzędu Miasta i Gminy Olkusz, część założenia doczekała się rekonstrukcji, a zamek przyciąga turystów swoim unikalnym charakterem. Coroczne turnieje rycerskie i Juromania dodają temu miejscu wyjątkowego uroku, a turystom dają szansę na wczucie się w atmosferę dawnych czasów.
Nie tylko miłośników historii przyciąga Zamek Rabsztyn – jego ruiny znalazły się nawet na dużym ekranie w filmie „Karol. Człowiek, który został papieżem” w reżyserii Giacomo Battiato.
Obecnie trwają prace adaptacyjne części pomieszczeń zamkowych, które w przyszłości mogą być kolejnym powodem, dla którego warto odwiedzić to wyjątkowe miejsce.
Zamek Rabsztyn stanowi cenny element polskiego dziedzictwa kulturowego i wciąż przyciąga miłośników historii oraz turystów z kraju i zagranicy. Jego pozostałości pełne są tajemnic i opowieści, które czekają na odkrycie przez kolejne pokolenia odwiedzających to magiczne miejsce.
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum Historyczne Miasta Krakowa
Muzeum Historyczne Miasta Krakowa zostało założone w 1899 roku w Krakowie, którego główna siedziba mieści się w pałacu „Pod Krzysztofory” w Rynku Głównym.
Muzeum powołane zostało do życia jako oddział Archiwum Akt Dawnych miasta Krakowa (obecnie Archiwum Narodowe w Krakowie). Muzeum kilkakrotnie zmieniało swoją siedzibę; najpierw znajdowało się w budynku Archiwum przy ul. Siennej, potem w Domu pod Krzyżem (ul. Szpitalna), w Kamienicy Krauzowskiej (ul. św. Jana) i od 1964 roku w Krzysztoforach. Początkowo Muzeum nie eksponowało swoich zbiorów, dopiero w 1952 przy ul. św. Jana została otwarta pierwsza wystawa stała. Jej kolejna odsłona pt. „Z Dziejów i Kultury Krakowa” mieściła się w Krzysztoforach, prezentowała m.in. dawną broń, dzieła sztuki i pamiątki związane z Krakowem, z samorządem miejskim i z cechami. Została ona zamknięta ze względu na remont Pałacu Krzysztofory, który prowadzony był w latach 2016–2021. Obecna wystawa stała, zatytułowana „Kraków od początku, bez końca”, miała swoją inaugurację 18 grudnia 2021 roku.
Od początku swojego istnienia Muzeum dba o kultywowanie lokalnych tradycji, takich jak Lajkonik, bractwo kurkowe czy szopki krakowskie (od 1946 roku jest organizatorem konkursu szopek krakowskich).
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Młyny Rothera
Historia młynów Rothera sięga głęboko w I połowę XIX wieku. Rozwój miasta, dzięki roli Kanału Bydgoskiego, Brdy, Wisły oraz rozwijającemu się handlowi z zachodem, uczynił Bydgoszcz ośrodkiem handlu zbożem i drewnem. To właśnie w tym okresie powstały liczne nowe młyny i piekarnie, zasilane lokalnymi zasobami oraz sprowadzanym zbożem.
W roku 1825 istniejące młyny na terenie Wyspy zostały przejęte przez konsorcjum, w którego skład wchodzili między innymi bracia Schickler z Berlina, znani kupcy działający w Bydgoszczy. Byli oni właścicielami rafinerii cukru, zlokalizowanej na terenie dawnego zamku, oraz innych przedsiębiorstw. W roku 1826 założyli oni spółkę o nazwie Bydgoskie Młyny „Herkules”, która nie tylko dostarczała produkty lokalnie, ale również eksportowała je do Niemiec, Wielkiej Brytanii, a nawet Brazylii. Młyny przetwarzały zarówno lokalne zboże, jak i importowane z Królestwa Polskiego, które docierało drogą wodną.
W roku 1842 przedsiębiorstwo zostało przejęte przez pruskie państwo. Kompleks młyński został znacznie rozbudowany i przemianowany na Młyny Królewskie. W roku 1846 uruchomiono tam pierwszą maszynę parową w mieście, otwierając nową erę w technologii młyńskiej.
Obszar, na którym obecnie znajdują się młyny Rothera, początkowo służył jako ogrody aż do roku 1846. W roku 1818 teren należał do kupca Raubera, a następnie został przejęty przez Skarb państwa pruskiego w 1836 roku. Pod koniec lat 40. XIX wieku, wraz z rozbudową kompleksu młyńskiego, przystąpiono do budowy obiektu, później nazwanego młynami Rothera (1849-1850). Budowa ta była możliwa dzięki uprzedniej przebudowie Wyspy Młyńskiej, w tym przekopaniu Kanału Zbożowego. Nazwa młyna, którego budowę rozpoczęto w 1846 roku, pochodzi od nazwiska pruskiego ministra rolnictwa Christiana von Rothera.
Po zakończeniu budowy powstał imponujący budynek produkcyjny z magazynem zbożowym, a także kotłownia, maszynownia z kominem, spichlerz mączny, przepompownia (dom turbinowy) i przepławki dla ryb. Wszystkie budynki zostały solidnie osadzone na drewnianych palach.
Proces mielenia zboża na mąkę odbywał się głównie w głównej części młyna, gdzie ogromne koła napędzane były energią wodną. Na skrzyżowaniu Kanału Zbożowego i Młynówki zbudowano również drewniany most wsparty na ceglanych filarach, a koła wodne napędzane były wodą z jazu przelewowego.
Młyny Rothera były największymi tego typu obiektami w Bydgoszczy. W drugiej połowie XIX wieku istniały także mniejsze młyny na terenie miasta i okolicy, takie jak te na Czyżkówku, Skrzetusku i pięć innych miejsc.
Dziś młyny Rothera stanowią unikalny zespół zabytkowych budynków, przypominający o dawnych czasach, kiedy Bydgoszcz była ważnym centrum handlu zbożem. Ich architektura i historia przyciągają licznych turystów i miłośników dziedzictwa kulturowego. Wieloletnia działalność młynów Rothera wpisała się w historię miasta, stanowiąc nieodłączny element jego przemysłowego i handlowego rozwoju.
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze
Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze gromadzi i chroni materialne i duchowe dziedzictwo kulturowe ziem nad środkową Odrą, którym po II wojnie światowej nadano nazwę „Ziemia Lubuska”. Ważnym zadaniem muzeum jest także upowszechnianie wiedzy o historii, kulturze, tradycjach i zabytkach regionu.
Początki zbiorów Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze sięgają roku 1908, w którym mieszkaniec miasta Albert Severin przekazał swoją kolekcję, na którą składały się głównie obiekty związane z rzemiosłem i tradycjami mieszczańskimi Zielonej Góry. Muzeum w Zielonej Górze powstało w 1922 roku dzięki inicjatywie Towarzystwa Pielęgnacji Tradycji Regionalnej Miasta Zielona Góra (Vereinigung für Heimatschutz und Heimatpflege in Stadt und Kreis Grünberg). Od momentu otwarcia muzeum regionalnego (Heimatmuseum) w Zielonej Górze do 1945 r. stanowisko jego kierownika pełnił dr Martin Klose. Celem placówek typu Heimatmuseum było ukazanie przeszłość i specyfiki małej ojczyzny (Heimatu). Początkowo siedzibą zielonogórskiego Heimatmuseum była poluterańska kaplica przy dzisiejszej ul. dr Pieniężnego[4]. W latach 1936–1940 ekspozycje zostały przeniesione do budynku po szkole fryderycjańskiej przy ul. Szkolnej (obecnie ul. Lisowskiego). Zwiedzający mogli zobaczyć zabytki ilustrujące dzieje miasta i regionu od paleolitu po współczesność.
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Głogowie
Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Głogowie to placówka poświęcona archeologii i historii, zlokalizowana w Zamku Książąt Głogowskich w Głogowie. Muzeum podlega i jest nadzorowane przez Ministerstwo Kulturyi Dziedzictwa Narodowego.
Muzeum rozpoczęło swoją działalność 7 października 1967 jako Muzeum Hutnictwa i Odlewnictwa Metali Kolorowych. Siedzibą Muzeum od początku był Zamek Książąt Głogowskich, wtedy jeszcze w ruinie. Wcześniej w miejscu Muzeum funkcjonowała Izba Muzealna utworzona w 1965 roku z inicjatywy Głogowskiego Towarzystwa Kultury. Pierwszym dyrektorem i organizatorem Muzeum był archeolog dr Mieczysław Kaczkowski. W latach 1971-1974 Muzeum przeniosło swą siedzibę tymczasowo do pałacu w podgłogowskiej wsi Czernej, ponieważ zapadła decyzja o odbudowie głogowskiego Zamku. W 1983 roku odbudowę zakończono i Muzeum otrzymało na swą siedzibę cały ogromny budynek zamkowy. Dzięki badaniom wykopaliskowym prowadzonym przez dr Kaczkowskiego Muzeum szybko zyskało sporą kolekcję zbiorów archeologicznych, będąc jednostką specjalistyczną w dziedzinie metalurgii, natomiast w 1983 roku otrzymało status jednostki specjalistycznej w dziedzinie archeologii. W 1986 roku zostało przemianowane na Muzeum w Głogowie Ośrodek Archeologiczno-Konserwatorski. Od 1992 roku Muzeum funkcjonuje pod nazwą Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Głogowie. Obecnym dyrektorem Muzeum jest dr Waldemar Hass, który funkcję dyrektora pełni od grudnia 2019 roku. Muzeum zostało wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów pod numerem 97.
Zbiory muzeum (stan na rok 2015) liczą ponad 40 tysięcy eksponatów. Dużą ich część stanowią zabytki związane z historią Głogowa i okolic (m.in. kolekcja kart pocztowych i widokówek Głogowa, kolekcja wydawnictw kartograficznych związanych z Głogowem i ziemią głogowską oraz kolekcja radio-odbiorników, gramofonów i urządzeń grających). Największą część zbiorów stanowią numizmaty.
Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Zabytkowa Kopalnia Srebra w Tarnowskich Górach
Zabytkowa Kopalnia Srebra w Tarnowskich Górach (dawniej Zabytkowa Kopalnia Rud Srebronośnych) to jedyna w Polsce podziemna trasa turystyczna umożliwiająca zwiedzanie podziemi dawnej kopalni kruszców srebronośnych, założonej w triasowych dolomitach i wapieniach.
Od 2004 część pomnika historii Tarnowskie Góry – podziemia zabytkowej kopalni rud srebronośnych oraz sztolni „Czarnego Pstrąga”. Od lipca 2017 jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako jeden z obiektów wpisu o nazwie: Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku wraz z systemem gospodarowania wodami podziemnymi w Tarnowskich Górach.
Zabytkowa Kopalnia Srebra jest jedną z czterech gwiazd Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego. Od 2014 roku Kopalnia dołączyła do Europejskiego Szlaku Dziedzictwa Przemysłowego (ERIH) jako tak zwany Punkt Kotwiczny.
Kopalnia znajduje się w Tarnowskich Górach przy ul. Szczęść Boże 81. Stanowi jeden z dwóch udostępnionych do zwiedzania w 1976 roku fragmentów wyrobisk podziemnych Królewskiej Kopalni Fryderyk (niem. Königliche Friedrichsgrube), która funkcjonowała od 1784 roku do 1911 lub 1912 roku. Jest częścią podziemnego labiryntu wyrobisk górniczych, chodników i sztolni odwadniających, którego długość wynosi ponad 150 km.
Na głębokości 40 m powstał szlak turystyczny o długości 1740 m i kształcie trójkąta, łączący trzy szyby: „Anioł”, „Żmija” i „Szczęść Boże”. W czasie niezwykłej wędrówki turyści oglądają pochodzące z XVIII i XIX w. przodki górnicze, dawne stanowiska pracy i narzędzia. Ze szlakiem sąsiadują trzy komory o wielkości od 500 do 2000 m². Blisko 300-metrowy fragment trasy trzeba pokonać łodzią. W 2012 roku podziemna trasa turystyczna została udźwiękowiona w autentyczne odgłosy ciężkiej pracy gwarków, efekty zawału kopalnianego, jadących wózków i robót strzałowych.
W budynku nadszybia Kopalni Srebra znajduje się multimedialna wystawa (otwarta 20 kwietnia 2012 roku), na której prezentowane są treści związane z historią, geologią, technikami wydobycia i odwadniania tarnogórskich podziemi. Można tam obejrzeć m.in. dawne narzędzia, płuczkę, lampy używane pod ziemią, kubły do wydobywania urobku, a także górniczą przenośną toaletę. Jednym z elementów wystawy jest maszyna parowa, pierwsza na Górnym Śląsku, zainstalowana na obecnych terenach miasta w 1788 roku.
Na terenie kopalni znajdują się: sala kinowo-konferencyjna, restauracja, sklepy z pamiątkami i minerałami oraz parking. Trasa Zabytkowej Kopalni Srebra jest przystosowana dla osób niepełnosprawnych. W podziemiach panuje specyficzny mikroklimat o stałej temperaturze 10 °C.
Tuż przy budynku kopalni znajduje się Skansen Maszyn Parowych. To bogata kolekcja maszyn parowych używanych w dawnym przemyśle. Znajdują się tu takie eksponaty jak: walec drogowy, dźwig kolejowy, lokomobila, liczne parowozy, agregat prądotwórczy, pompy parowe oraz maszyny wyciągowe. Lokalizacja przykopalnianego skansenu nawiązuje do historii tarnogórskiego górnictwa, którego decydującym elementem dynamicznego rozwoju w XIX w. było wprowadzenie nowoczesnej techniki parowej. Nową atrakcją dla całej rodziny jest przejażdżka Małą Koleją Skansenową wokół skansenu. Długość trasy wynosi 500 metrów. Jazda tą niewielką kolejką, w otoczeniu zabytkowych maszyn, dostarcza niezapomnianych wrażeń.