Autor: Fundacja Mir

Portal Prawo.pl informuje:
Wprowadzenie dla podmiotów publicznych obowiązku likwidacji barier dla niepełnosprawnych i seniorów ma ułatwić życie osobom ze szczególnymi potrzebami. Jednak wdrożenie dostępności we wszystkich obszarach to duże obciążenie finansowe i czasowe, zwłaszcza dla małych samorządów. Tymczasem dzieci na wózkach napotykają schody w szkołach, interesanci w urzędach, a osoby głuche nie mają dostępu do informacji.
O problemach z dostępnością urzędów i placówek publicznych dla osób niepełnosprawnych lub starszych wszyscy wiedzą, ale zawsze „szkoda pieniędzy”, „brakuje edukacji na ten temat”, „najgorsze, że się o tym nie mówi, albo mówi bardzo mało… ten głos nie jest słyszalny” – mówią nam samorządowcy.
Ustawa o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami nakłada nowe obowiązki na samorządy. Przepisy mają na celu stworzyć osobom ze szczególnymi potrzebami – z niepełnosprawnościami czy seniorom – warunki do bardziej samodzielnego i komfortowego korzystania z budynków i usług administracji publicznej i innych podmiotów publicznych – szkół, instytucji kultury, placówek służby zdrowia, pływalni. Czytaj dalej →

W Święta nikt nie powinien być sam. Pomimo trwającej epidemii i wyzwań z nią związanych pamiętamy o potrzebujących. Właśnie został rozstrzygnięty konkurs ogłoszony przez wojewodę Łukasza Kmitę na realizację projektów, które niosą pomoc Małopolanom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej.
Wśród podmiotów, które uzyskały dofinansowanie, znajdują się m.in.: Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim z Wadowic i Krakowa, Olkuskie Stowarzyszenie PROGRES, Caritas Archidiecezji Krakowskiej, Dzieło Pomocy św. Ojca Pio czy Fundacja Kromka Chleba.
Pomoc trafi do osób skrajnie ubogich, dzieci i młodzieży z rodzin dysfunkcyjnych, osób z niepełnosprawnością lub w podeszłym wieku. Przyjmie ona formę nie tylko paczek żywnościowych i rzeczowych, ale umożliwi także zapewnienie schronienia i doraźnej pomocy tym, którzy jej potrzebują. Szczególnym jej wymiarem będzie organizacja wieczerzy wigilijnej – w myśl dewizy, która jest tytułem jednego z projektów: „Ważni są Ci, którzy żyją obok nas”.
Rozstrzygnięty konkurs jest już drugim w tym roku konkursem Wojewody Małopolskiego na realizację zadania publicznego z zakresu pomocy społecznej. Na początku roku przekazano już uprawnionym podmiotom łącznie 497 260 zł na pomoc potrzebującym. Właśnie zakończył się II otwarty konkurs, na który wpłynęło 27 ofert, z czego 22 spełniły wymogi formalne i po ocenie merytorycznej otrzymały wsparcie z budżetu Wojewody o łącznej wartości 280 056 zł. Łącznie zatem w 2020 roku na współpracę z organizacjami pozarządowymi oraz podmiotami wymienionymi w art. 3 ust. 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie przeznaczono kwotę 777 316 zł. Czytaj dalej →

Blisko 7 milionów złotych przeznaczy miasto na programy wsparcia dla mieszkańców Sosnowca z niepełnosprawnościami oraz zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym.
Wsparcie będzie odbywało się w ramach trzech programów. Pierwszy z nich to projekt „Aktywne Centrum – Szansa dla Nas”. To dobrze znany mieszkańcom, prowadzony w centrum Sosnowca, program wsparcia, który jest realizowany od litego 2018 roku. Dzięki 1,4 mln zł dofinansowania sosnowiczanie nadal będą uczestniczyć w warsztatach i szkoleniach m.in. w nauce języka angielskiego czy nauce szycia i uczestniczyć w zajęciach psychologicznych oraz terapeutycznych.
Uczestnicy otrzymają następujące formy pomocy: Czytaj dalej →

Od 4 listopada w Pleszewie działa mobilny urzędnik gminny. Tym samym przedstawiciel magistratu dojedzie do osób potrzebujących i pomoże załatwić sprawy pilne.
Urząd Miasta i Gminy w Pleszewie znalazł się wśród 40 gmin w Polsce, które otrzymały największą ilość punktów i trafiły do pilotażowego programu Mobilny Urzędnik. Projekt realizowany jest we współpracy z Fundacją Partycypacji Społecznej.
Rozwiązanie dedykowane jest dla mieszkańców o specjalnych potrzebach: osób w wieku 65+, osób zależnych 15+, osób niepełnosprawnych, opiekunów faktycznych osób zależnych, opiekunów pieczy zastępczej. Oczywiście dotyczy to wyłącznie spraw pilnych, niecierpiących zwłoki.
Urzędnikiem mobilnym w UMiG została Marta Borkowska. Przedtem przeszła specjalistyczne szkolenie poświęcone komunikacji interpersonalnej,  komunikacji z osobami o szczególnych potrzebach, zagadnień prawnych związanych z tego typu obsługą. Jej zadaniem jest informowanie o zakresie wymagań do załatwienia sprawy, doradztwo, dostarczenie druków/dokumentów i pomoc w wypełnieniu wraz z dostarczaniem gotowych do Urzędu i właściwych wydziałów itp.
Aby skorzystać z pomocy urzędnika mobilnego należy zgłosić się osobiście lub za pomocą członka rodziny lub opiekuna faktycznego wykorzystując podany w lokalnych mediach numer telefonu,  pocztę email lub pocztę tradycyjną.
Nasz portal jest dla Was i blisko Was, dlatego specjalnie dla naszych czytelników zdobyliśmy dane kontaktowe do mobilnego urzędnika w Pleszewie:
e-mail: mborkowska@pleszew.pl
tel. (62) 742-83-44 (zgłoszenia pn – pt w godzinach 12:00 – 13:00) Czytaj dalej →

Zmarło 445 chorych na COVID-19, to największa dzienna liczba zgonów od początku epidemii – podało w piątek Ministerstwo Zdrowia. Badania laboratoryjne potwierdziły zakażenie koronawirusem u kolejnych 27 tys. 86 osób.
Najwięcej nowych zakażeń stwierdzono na Śląsku – 3942.
Nowe przypadki potwierdzono także w województwach: mazowieckim (2951), małopolskim (2815), dolnośląskim (2512), wielkopolskim (2063), kujawsko-pomorskim (1952), podkarpackim (1707), łódzkim (1593), lubelskim (1542), pomorskim (1451), świętokrzyskim (1013), zachodniopomorskim (903), warmińsko-mazurskim (826), opolskim (739), podlaskim (580), lubuskim (497).
Z powodu COVID-19 zmarło 58 osób, natomiast z powodu współistnienia COVID-19 z innymi schorzeniami zmarło 387 osób.
Od początku epidemii potwierdzono zakażenie u 493 tys. 765 osób. 7 tys. 287 chorych zmarło. Czytaj dalej →

Mec. Andrzej Kurowski, olsztyński radca prawny, stracił wzrok w młodym wieku, jeszcze przed maturą. Pomimo tego zdał celująco egzamin dojrzałości, a potem uzyskał kompetencje zawodowe, kończąc uniwersyteckie studia prawnicze oraz aplikację. Przy okazji Międzynarodowego Dnia Białej Laski redakcja Olsztyńskiego Portalu Miejskiego zapytała go, jak odnajdują się w naszym świecie osoby, które utraciły zdolność widzenia.
Osoby zaliczane do grupy niewidomych mają zdolność widzenia ograniczoną w różnym stopniu. Jedni nie widzą zupełnie nic, inni dostrzegają jednak zarysy przedmiotów czy postaci. Co jest dla nich wszystkich największym problemem?
– Niestety wciąż bariery architektoniczne. Ulice naszych miast pełne są różnych pułapek czyhających na osoby pozbawione możliwości widzenia. Zdarza się także, że niektóre udogodnienia wprowadzone z myślą o niewidomych, przeszkadzają ludziom w pełni zdrowym. Na przykład sygnał dźwiękowy informujący na przejściu dla pieszych, że oto masz zielone światło. Zdarza się, że na skutek protestów wyłącza się i stoi wtedy taki niewidomy i czeka na zmianę światła, i czeka, i czeka…. A zmiany nie słychać. Poza tym te sygnalizatory dźwiękowe na przejściach dla pieszych nie zawsze są umieszczone w odpowiedni sposób i wtedy osoba niewidoma nie potrafi rozróżnić, czy sygnał dźwiękowy wskazuje akurat jej kierunek ruchu, czy może prostopadły do niego. Dodatkowo mamy w Polsce ruch prawostronny i niewidomi poruszają się zwykle prawą stroną chodnika. Chcąc zatem włączyć przywołanie zielonego światła na przejściu dla pieszych, szukają odpowiedniego przycisku po prawej stronie tego przejścia. A tymczasem przyciski są z reguły umieszczane po lewej stronie. Nie muszę tłumaczyć, jak to utrudnia życie osobom niewidzącym.
Kolejną, naprawdę przy tym niebezpieczną, barierę tworzą stojące na chodnikach słupki ze znakami drogowymi. Są one pomalowane na takie kolory, że nie odróżniają się wcale od tła. Idzie więc osoba słabo widząca i wpada na nie – czasem z rozpędem. Jeżeli ma duży brzuch, to odbije się od słupa w miarę miękko. Nie znaczy to przy tym wcale, że popieram otyłość. Jeżeli jest go jednak pozbawiona, to odbije się od tego słupa własną twarzą. Dlatego niewidomi noszą czasem kapelusze z szerokim rondem. Ono daje pewną ochronę przed taką niespodzianką. Dlaczego nie powiesi się ich nad ulicą? A dwa wózki dziecięce już się tutaj nie wyminą. Na tym tle korzystnie odróżniają się ciemne słupki ustawiane w okolicach skrzyżowań. One są przynajmniej dobrze widoczne na tle betonowych słupów i chodników.
Tutaj pomoże zapewne biała laska, której święto obchodzi się dzisiaj na świecie?
– Proszę pamiętać, że laska pozwala zlokalizować przeszkody na wysokości nóg albo ocenić podłoże, po którym stąpamy. Zwróćmy jednak uwagę, jak wiele przeszkód „czyha“ na wysokości naszych twarzy. Za nisko umieszczone tablice ogłoszeniowe. Przechylone słupki, w które uderzamy. Niezabezpieczone drzewa, gałęzie które mogą uderzyć nas w głowę albo dokonać poważnego uszkodzenia wrażliwych organów naszej twarzy. Możemy także wyrżnąć z rozpędu głową w nisko pochylony pień takiego drzewa, stojącego na chodniku.
A ścieżki rowerowe?
– Kiedy są tylko namalowane, to osoby niewidome także mają kłopot. Bo na przykład na Węgrzech ścieżka dla rowerów jest zawsze kilka centymetrów niżej, niż reszta chodnika i łatwo ją wtedy wyczuć przy pomocy białej laski albo nawet po prostu stopami. W Olsztynie też zaczęły się już takie pojawiać. Ale tam, gdzie są one tylko namalowane, to jak je rozpoznasz przy pomocy białej laski albo stóp? A rowerzysta pędzi taką ścieżką i nie używa przy tym dzwonka, sądząc, że ja go widzę. No i jeżeli nie zdążę zejść ze ścieżki na czas, nie widząc go, to on w pewnym momencie może nie zdążyć wyhamować przede mną. Bo na przykład nie zobaczy z daleka, że trzymam w ręku białą laskę sygnalizującą osobę niewidomą. Albo ścieżka rowerowa wymijająca przystanek. Skąd ten niewidomy ma wiedzieć, że ona tam w ogóle jest?
Przydałoby się jakieś oznaczenie – zgrubienie podłoża wyczuwalne podeszwami butów…
– Spotkałem takie rozwiązanie w Liverpool w Anglii. Kiedy zbliżasz się do przeszkody typu schody – czy to na ulicy, czy na przykład w dużym sklepie – podłoże, po którym stąpasz staje się bardziej „szorstkie“. To sygnał dla ciebie, że za chwilę będziesz szedł w dół albo w górę. Także w Olsztynie niektóre galerie handlowe stosują takie rozwiązania, pozwalające wyczuć, że za chwilę będą na przykład schody. A z drugiej strony czasem ten pasek wyczuwalnego butami chropowatego chodnika jest na ulicy tak wąski, że możesz nawet niechcący przez niego przekroczyć, kiedy go nie widzisz. Kiedy byłem w Liverpoolu, to takie wyczuwalne butami oznaczenie przeszkody terenowej miało szerokość dwóch metrów. Wtedy naprawdę osoba niewidoma ma szansę uniknąć spadnięcia ze schodów albo wpadnięcia pod samochód.
Jest taki punkt w pobliżu mojej kancelarii, kiedy wprost z ulicy schodzi się po schodach w dół do restauracji. Osoba niewidoma może tam niestety spaść, jeżeli nie zauważy w porę, co się dzieje, ponieważ nie ma tam żadnego ostrzeżenia dla niej.
A nie wymaca tych schodów swoją białą laską?
– Wymaca. Gdyby się jednak zagapiła, to poleci wtedy w dół. Laska jest na pewno dla osoby niewidomej wielką pomocą, ale tutaj przydałoby się jednak ostrzeżenie wyczuwalne stopami. Marzy mi się także taki czujnik, jaki włącza się w samochodzie podczas cofania – ostrzegający kierowcę przed przeszkodą. Bo laską wymacasz przeszkodę na poziomie nóg. A przecież mogą się trafić przeszkody usytuowane wyżej, na które możesz, niestety wpaść, jak na przykład pochylone drzewa, o których już rozmawialiśmy.
Spotkałem się też z sytuacją na drodze, kiedy podczas malowania pasów na przejściu dla pieszych rozstawiono przenośne słupki i położono pomiędzy nimi sznurek ostrzegający pieszych, by tam nie wchodzili. A jak miałaby osoba niewidoma wyczuć ten sznurek przy pomocy swojej białej laski? Ostatnio odwiedzałem jeden z zakładów pracy, gdzie w dobie koronawirusa powieszono łańcuch zmuszający do zatrzymania się i zadzwonienia po obsługę, która cię wpuści do środka. Tylko ja nie widząc go, wyrwałem przy okazji „pół ściany“ wpadając na tę niespodziewaną przeszkodę.
Ponieważ, jak słyszę, takie nieoczekiwane bariery utrudniające poruszanie się są niemal codzienną praktyką osób pozbawionych wzroku, czy nie warto by uczyć państwa padów, takich, jakie znają na przykład judocy? To pozwoliłoby uniknąć wielu niepotrzebnych urazów.
– Na pewno nie zaszkodzi. Ja akurat, z racji uprawiania różnych sportów we wczesnej młodości, mam to przerobione i czasem się te umiejętności przydają. Co nie znaczy, że nie zdarzyło mi się wejść na przykład pod samochód. Na przejściach dla pieszych, które nie są wyposażone w dźwiękowe sygnały dla niewidomych, czekamy, aż pojawi się ktoś po tych pasach przechodzący. I tutaj, niestety, zdarza się, że taka osoba przebiega jeszcze na żółtym świetle, a ty – idąc za nią – wchodzisz już na czerwonym. No i, niestety, zostałem już dwa razy potrącony przez samochód.
Wszystkie udogodnienia dla osób niepełnosprawnych, jak choćby wspomniane wyżej – dające się wyczuć stopami – płyty ostrzegające o zbliżaniu się do schodów, zwiększają koszty inwestycji. Czy można jednak inaczej?
– Jeżeli mówimy o przyjaźni dla zwierząt, to zadbajmy także o ludzi, niezależnie od kosztów. Wszystkie osoby niepełnosprawne i tak mają w życiu mnóstwo trudnych sytuacji spowodowanych swoją ułomnością. I bez tych udogodnień nie zawsze mogą docierać do miejsc, do których osoby pełnosprawne mają nieograniczony dostęp. Nie każdy ma także odwagę zaczepiać ludzi na ulicy i prosić ich o pomoc.
Przydałby się może zatem jakiś sygnalizator, uruchamiany tylko w razie potrzeby, informujący przechodniów, że oto osoba niewidoma zgubiła się i potrzebuje wsparcia?
– Takie rozwiązania funkcjonują już na świecie. Wtedy przechodzień, który ma akurat czas i ochotę, może podejść i zapytać, czy w czym może pomóc.
A szyby w drzwiach do hipermarketów? Czy nie zdarza się czasem osobie niewidomej z nimi zderzyć?
– Niestety, jeżeli się słabo widzi, to może w taką szybę uderzyć i zrobić sobie krzywdę. Gdyby chociaż ktoś jakoś tę przeszkodę oznakował, nalepiając na przykład kolorową folię. Tak samo, jak wspomniane wcześniej słupy stojące na chodnikach powinny być wymalowane tak, żeby odróżniały się od tła. Dla osób z niewielką możliwością widzenia taka kontrastowość jest czymś naprawdę zbawiennym. One nie mają przecież możliwości widzenia trójwymiarowego i szary słup zlewa im sie po prostu z chodnikiem. Kiedy taka osoba widzi wieczorem ciemny kształt na chodniku, to nie wie, czy to jest cień, czy może ktoś tam leży, a może jest to dół wykopany w ziemi?
I wtedy ten wspomniany wcześniej kapelusz z dużym rondem może być bardzo przydatny?
– O tak. Ochroni twarz przed uderzeniem w słup czy też oczy niewidomego przechodnia przed atakującymi je gałęziami. Inny przykład z mojego życia, kiedy nie miałem akurat tego kapelusza na głowie. Duży dźwig samobieżny stanął przed przejściem dla pieszych w taki sposób, że ciężki, stalowy hak zwisał już nad samym przejściem. Potłukłem wtedy dosyć boleśnie swoją twarz i skończyło się na szyciu rozciętego łuku brwiowego.
Niestety nie wszyscy – i chyba nawet raczej mało kto – myślą o potrzebach osoby niewidomej, która może nie zauważyć stworzonej właśnie przez nas przeszkody.
– Tu nie chodzi wyłącznie o osoby niewidome. Ktoś może zapomnieć na przykład okularów i wtedy pewnych rzeczy już nie zobaczy. Idzie znajomą drogą i wpada na coś, czegoś tam wcześniej nie było.
Podam teraz przykład niemieckiego miasta Bielefeld. Pokazywano mi tam wiele lat temu niewielkie urządzenie generujące dźwięk o różnej sile głośności. Głos w słuchawce mówił na przykład: „drzwi, drzwi, drzwi“ albo „schody ruchome, schody ruchome, schody ruchome“ i tak dalej. Kiedy zbliżałem się do schodów do metra, dźwięk stawał się silniejszy, kiedy od nich oddalałem – słabszy. Potem głos prowadził mnie do kasy oraz na peron.
Teraz to można już mieć taką aplikację w telefonie.
– W telefonie to jeszcze jej nie mam, ale dostałem już takie niewielkie urządzonko, które mieści się w kieszeni i które nawiązuje kontakt w sieci bezprzewodowej z nadjeżdżającym autobusem. Kiedy stanie on już na przystanku, słyszymy wtedy komunikat z głośnika autobusowego: „autobus linii takiej to a takiej“. A kiedy skierujesz to urządzonko w stronę elektronicznej tablicy informacyjnej na przystanku, to usłyszysz to, co inni pasażerowie, normalnie widzący, po prostu na niej odczytują. Na przykład za ile minut odjedzie twój autobus i tak dalej.
I gdzie można dostać taką mówiącą maszynkę?
– Trzeba zgłosić się do Polskiego Związku Niewidomych i oni udzielą wszelkich informacji w tej sprawie.
Inny przykład, to odlana z brązu makieta starego miasta ustawiona na rynku obok starego ratusza, opisana także w alfabecie Braille‘a – punktowym piśmie dla niewidomych.
– To fantastyczna wskazówka i tu kłaniam się pomysłodawczyni tej produkcji, pani Elżbiecie Milowicz. Choć nie jest wcale łatwo odnaleźć tę makietę, kiedy nie zna się miasta. Przydałaby się przy Wysokiej Bramie informacja dla niewidomych, zapisana braillem lub nawet dźwiękowa, jak tam trafić. A najlepiej byłoby, gdyby ustawić ten „trójwymiarowy plan starego miasta” po prostu tuż przy Wysokiej Bramie. Wtedy osoba niewidoma miałaby możliwość zapoznania się z jego topografią od razu na wejściu. Kiedyś byłem w Bazylei i tam w punkcie widokowym umieszczono podobną makietę dla osób niewidomych, które mogły dzięki temu także podziwiać panoramę miasta, badając ten obiekt dłońmi i czytając opisy poszczególnych zabytków w alfabecie Braille’a.
Zadbano zatem także o turystów pozbawionych możliwości widzenia.
– Pamiętajmy, że nie wszyscy niewidomi są „stuprocentowcami“. Niektórzy mają na przykład zaćmę. Inni widzą po prostu w ograniczonym stopniu, mając choćby wyczucie światła i kontrastów w obrazie, co ma naprawdę duże znaczenie. Najgorzej jest wtedy w pełnym słońcu albo po deszczu, kiedy te kontury ulegają rozmyciu. Każda niepełnosprawność ma swoje problemy. Wózkowicze na przykład borykają się z podjazdami, schodami albo ciasnymi przejściami, w których nie mogą się zmieścić. Wiele już zrobiono w naszym mieście w celu zniesienia barier architektonicznych dla osób niepełnosprawnych i wiele pozostało jeszcze do zrobienia. Czytaj dalej →

Pięćset plus – dostają i oddają. Matki niepełnosprawnych dorosłych nie czują ulgi

– Kiedy ogłoszono, że będzie 500 plus dla osób niesamodzielnych, naprawdę się ucieszyłam – mówi mama niepełnosprawnej czterdziestolatki ze Szczecina. – Pomyślałam, że nareszcie odłożę na remont łazienki, zrobię prysznic, bo po prostu nie mam już siły dźwigać córki. Ledwo ją do tej wanny wkładam. Ale okazało się, że dali i… zabrali.
500 plus – świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji – weszło w życie w październiku ub. roku. Otrzymały je m.in. niepełnosprawne osoby dorosłe, które uczęszczają do dziennego Ośrodka Wsparcia dla Dzieci, Młodzieży i Dorosłych przy pl. Jakuba Wujka w Szczecinie. To placówka przeznaczona dla osób z głębszym stopniem upośledzenia umysłowego, u których występuje również niesprawność ruchowa, wady wzroku i słuchu, zaburzenia kontaktu i mowy, zaburzenia neurologiczne i różnego rodzaju choroby somatyczne. Ma 40 podopiecznych.
Czytaj całość na 24kurier.pl Czytaj dalej →

Co to jest kwarantanna i ile trwa; kto jej podlega, a kogo nie obejmuje – to niektóre pytania, na które odpowiedź znaleźć można w kompendium wiedzy przygotowanym przez Ministerstwo Zdrowia.
Podstawowym celem kwarantanny jest zapobieganie rozprzestrzenianiu się koronawirusa. Kwarantanna to odosobnienie z powodu narażenia na zarażenie, np. po kontakcie z osobą chorą na koronawirusa. Co do zasady kwarantanna trwa 10 dni, ale nie zawsze.
Przeważnie kwarantanna zaczyna się po tym jak organ inspekcji sanitarnej skontaktuje się z osobą narażoną na zakażenie. Osoba ta zostaje wtedy poinformowana o okresie trwania kwarantanny, a jej dane zostają umieszczone w tzw. systemie EWP.
Są jednak sytuacje, gdy objęcie kwarantanną jest niezależne od inicjatywy ze strony Powiatowej Inspekcji Sanitarnej.
Taką sytuacją jest np. tzw. kwarantanna graniczna. Osoba przekraczająca granicę Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana odbyć, po przekroczeniu tej granicy, obowiązkową kwarantannę, trwającą 10 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu granicy.
Innym przypadkiem jest kwarantanna nakładana „automatycznie” w systemie EWP następnego dnia po zleceniu wykonania testu przez lekarza POZ – trwa do chwili uzyskania wyniku ujemnego, ale nie dłużej niż 10 dni. Nie dotyczy to osób wykonujących zawody medyczne.
Objęcie kwarantanną jest niezależne od inicjatywy sanepidu także wówczas, gdy kwarantannie podlega osoba prowadząca wspólne gospodarstwo domowe lub zamieszkująca z osobą, u której stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2. Kwarantanna ta trwa przez cały okres izolacji domownika, u którego stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2 plus siedem dni po zakończeniu przez niego tej izolacji.
W przypadku uzyskania dodatniego wyniku testu, kwarantanna przekształca się w izolację, która kończy się u osób objawowych – trzy dni od ustąpienia objawów, ale nie krócej niż 13 dni od wystąpienia objawów, zaś u osób bezobjawowych – to 10 dni liczone od uzyskania wyniku dodatniego (poprzedzającej kwarantanny się w te 10 dni nie wlicza).
Zgodnie z obowiązującymi przepisami obowiązkowej kwarantannie podlegają: osoby, które zostały skierowane na test w kierunku wirusa SARS-CoV-2. W tym przypadku kwarantanna jest nakładana automatycznie i trwa od dnia następującego po skierowaniu na test do chwili uzyskania ujemnego wyniku testu, który automatycznie zwalnia z odbywania obowiązkowej kwarantanny, nie później niż po upływie 10 dni od dnia następującego po dniu skierowania do diagnostyki laboratoryjnej.
Kwarantannie podlegają też osoby, które miały bliski kontakt z osobą zakażoną np. w pracy, szkole – przez 10 dni, licząc od dnia następującego po kontakcie.
Kwarantannie podlegają również osoby zamieszkujące z osobą zakażoną (izolowaną) – od dnia uzyskania pozytywnego wyniku testu przez osobę zakażoną (poddaną izolacji) do upływu 7 dni po zakończeniu izolacji osoby zakażonej. To jest sytuacja, w której np.: mąż ma dodatni wynik testu na COVID-19 i jest w izolacji, wtedy wszyscy razem mieszkający członkowie rodziny powinni poddać się kwarantannie.
Kwarantanna dotyczy też wybranych kategorii cudzoziemców, którzy przekraczają tę granicę RP, która stanowi zewnętrzną granicę UE – przez 10 dni, licząc od dnia następującego po dniu przekroczenia granicy (więcej informacji: https://www.strazgraniczna.pl/pl/aktualnosci/8557,Koronawirus-wjazd-do-Polski.html).
Obowiązkowej kwarantannie nie podlegają: osoby zamieszkujące lub prowadzące wspólne gospodarstwo domowe z osobą przebywającą na kwarantannie.
To jest np. sytuacja w której dziecko idzie na kwarantannę bo okazało się, że jego nauczycielka jest chora – jego rodzice nie podlegają automatycznej kwarantannie z tego powodu.
Kwarantannie nie podlegają też osoby zamieszkujące lub prowadzące wspólne gospodarstwo domowe z osobą skierowaną na test zarówno bezobjawową, jak również wykazującą objawy chorobowe (podejrzaną o zachorowanie na COVID-19) – w okresie oczekiwania na wynik testu przez tę osobę. Dopiero w przypadku dodatniego wyniku testu u osoby badanej, osoby z nią współzamieszkujące są obejmowane kwarantanną, a kwarantanna osoby badanej przekształca się w izolację.
Obowiązkowej kwarantannie nie podlegają też osoby, które zakończyły hospitalizację, odbywanie izolacji lub izolacji w warunkach domowych z powodu stwierdzenia zakażenia koronawirusem.
Kwarantannie nie podlegają również osoby wykonujące zawód medyczny, pod warunkiem codziennego wykonywania testu antygenowego przez co najmniej 7 dni po dniu styczności ze źródłem biologicznych czynników chorobotwórczych.
MZ podkreśla, że gdy zostaliśmy objęci kwarantanną należy postępować odpowiedzialnie i bezwzględnie pozostać w domu. „Powinieneś to zrobić również, jeśli jeszcze nie masz formalnej informacji o objęciu kwarantanną i dobrze się czujesz” – akcentuje resort.
W czasie kwarantanny obowiązuje zakaz opuszczania miejsca jej odbywania. Zakaz obejmuje m.in. spacery z psem, wyjścia do sklepu czy do lekarza.
W przypadku występowania objawów choroby (złe samopoczucie, gorączka, kaszel, duszności), należy koniecznie zgłosić to lekarzowi pierwszego kontaktu.
MZ przypomina, by współpracować ze służbami, w tym z sanepidem i policją w zakresie kontroli przebywania w miejscu zamieszkania podczas trwania kwarantanny, m.in. instalując obowiązkową aplikację Kwarantanna domowa.
Informacja o objęciu kwarantanną zostanie zarejestrowana w systemie informatycznym Centrum e-Zdrowia (system EWP). Dostęp do tego systemu ma m. in Policja i Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Status związany z kwarantanną, możesz sprawdzić poprzez Internetowe Konto Pacjenta (IKE).
Państwowa Inspekcja Sanitarna nie wydaje decyzji związanych z objęciem kwarantanną. Nałożenie kwarantanny przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest dokumentowane wpisem w systemie EWP.
Informacja o kwarantannie w systemie EWP jest dostępna również dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który udostępnia je pracodawcom na profilu PUE ZUS. Podstawą wypłaty świadczenia z tytułu choroby (wynagrodzenia za czas choroby lub zasiłku chorobowego) za okres nieobecności w pracy z powodu obowiązkowej kwarantanny jest informacja w systemie.
Osoba skierowana na kwarantannę przez Państwową Inspekcję Sanitarną ma prawo do świadczenia chorobowego (wynagrodzenia za czas choroby albo zasiłku chorobowego). Dotyczy to osób objętych ubezpieczeniem chorobowym, np. w związku z zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia czy prowadzeniem działalności gospodarczej.
Podstawą wypłaty świadczeń chorobowych przez pracodawcę lub ZUS za okres nieobecności w pracy z powodu obowiązkowej kwarantanny jest informacja z systemu EWP.
Ubezpieczony poddany kwarantannie w związku z zakażeniem koronawirusem osoby, z którą wspólnie zamieszkuje lub prowadzi wspólne gospodarstwo domowe (pozytywny wynik testu) powinien do wypłaty tych świadczeń złożyć oświadczenie o konieczności odbycia kwarantanny.
Ubezpieczony, który ubiega się o zasiłek opiekuńczy w związku z opieką nad dzieckiem lub innym członkiem rodziny przebywającym na kwarantannie lub objętym izolacją w warunkach domowych, powinien złożyć oświadczenie o konieczności sprawowania tej opieki.
Podmiot, który wypłaca świadczenia z tytułu choroby lub sprawowania opieki (pracodawca lub ZUS) może wystąpić do organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej o potwierdzenie informacji zawartych w oświadczeniach.
Jeśli podczas kwarantanny potrzebna jest pomoc, np. w zrobieniu zakupów, można skontaktować się z lokalnym ośrodkiem pomocy społecznej. Lista placówek znajduje się na stronie: https://www.gov.pl/web/koronawirus/pomoc
Jeśli ktoś potrzebuje wsparcia psychologicznego, powinien zajrzeć na stronę: https://www.gov.pl/web/koronawirus/ochrona-zdrowia-psychicznego
Kontrolę realizacji obowiązkowej kwarantanny w warunkach domowych sprawują organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz Policja, Straż Graniczna, Żandarmeria Wojskowa lub Wojska Obrony Terytorialnej. Przepisy prawa przewidują możliwość nałożenia kary finansowej do 30 tys. zł na osoby, które nie przestrzegają kwarantanny. Decyzja co do konkretnej wysokości kary jest zawsze indywidualna.
W przypadku pytań, wszelkie informacje można uzyskać na całodobowej infolinii: +48 22 25 00 115. Czytaj dalej →

Od początku epidemii koronawirusa SARS-CoV-2 ze szczególną uwagą władze województwa monitorują sytuację w domach pomocy społecznej. Personel małopolskich DPS-ów zyska teraz dodatkowe wsparcie. Wojewoda Łukasz Kmita podpisał z Fundacją Służby Ratunkowe RP – Zintegrowana Służba Ratownicza umowę, na podstawie której placówki te będą mogły otrzymać jeszcze szerszą pomoc w przypadku pojawienia się w nich zakażeń.
– Pandemia koronawirusa w sposób szczególny dotyka osoby starsze, które w tym trudnym okresie potrzebują ciągłej opieki. Uruchamiamy wsparcie dla personelu domów pomocy społecznej. Wiemy, że gdy w DPS-ie pojawia się zakażenie, jednakowo ważne są działania logistyczne, jak i pomoc psychologiczna. Te zostaną zapewnione przez Zintegrowaną Służbę Ratowniczą na podstawie umowy, którą zawarłem – mówi wojewoda małopolski Łukasz Kmita.
Fundacja Służby Ratunkowe RP – Zintegrowana Służba Ratownicza ma już spore doświadczenie we wspieraniu domów pomocy społecznej oraz zakładów opiekuńczo-leczniczych. Zespoły interwencyjne przeprowadzać będą m.in. rozpoznanie i sprawdzać podstawowe parametry zdrowia pensjonariuszy i personelu. Zajmą się też segregacją, wyznaczą strefy bezpieczne i strefy dekontaminacji, wykonają dezynfekcję obiektów, jak również przeszkolą personel z zasad mających na celu poprawę bezpieczeństwa i ograniczenie transmisji wirusa. Organizacja zaoferowała też pomoc w zakresie wsparcia psychicznego personelu DPS-ów.
Pełna nazwa zadania objętego umową brzmi: „Wsparcie małopolskich domów pomocy społecznej w funkcjonowaniu w okresie stanu epidemii poprzez ich doraźną i interwencyjną obsługę w zakresie wsparcia psychicznego personelu DPS oraz pomocy logistycznej dotyczącej działań mających na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się wirusa”. Umowa obowiązuje do końca 2020 roku i opiewa na kwotę 120 tysięcy złotych. Wsparcie trafi do placówek, które takiej pomocy będą potrzebować i o nią wystąpią. Czytaj dalej →

Biuro Programu „Niepodległa” zaprasza 11 listopada na wirtualny Festiwal Niepodległa na Krakowskim Przedmieściu. W tym roku obchodzić go będzie wspólnie od morza po Tatry, a także za granicą! Na scenie pojawi się plejada gwiazd: Miuosh, Organek, Paweł Domagała, Enej i Ania Dąbrowska. Do tego masa materiałów dla dzieci, w tym koncerty – Orkiestra Mamy Śpiewamy, Kukaj Kukawko i czytanie bajek przez aktorów: Agnieszkę Więdłochę, Piotra Cyrwusa, Macieja Zakościelnego i Antoniego Pawlickiego! A na koniec, znów dla starszych, prywatka z tańcami ludowymi, którą poprowadzi Janusz Prusinowski.
Całość prowadzić będzie dwóch prowadzących, którzy będą nadawać relację z 5 specjalnie wybranych miejsc na Krakowskim Przedmieściu, by przypomnieć atmosferę poprzednich festiwali.
Dzięki relacji online do wydarzenia dołączyć może każdy, nie tylko warszawiak! W celu zapewnienia jak najszerszej widowni, Festiwal prezentowany będzie online m.in. na stronie niepodlegla.gov.pl, interia.pl oraz 23 serwisach regionalnych grupy Polska Press.
Impreza będzie dostępna również dla osób z niepełnosprawnościami – zapewniony zostanie tłumacz języka migowego oraz audiodeskrypcja. Czytaj dalej →