Stanisławowi Kowalskiemu zawsze przyświecało motto życiowe, zaczerpnięte od słów poety Juliana Tuwima „uszczęśliwiać innych i w ich szczęściu znaleźć własne”. To one były inspiracją Stanisława Kowalskiego do stworzenia dzieła swojego życia – Fundacji Dzieciom „Zdążyć z Pomocą”, która dzisiaj, w przededniu obchodów 25-lecia istnienia, obejmuje opieką ponad 40 tysięcy chorych i niepełnosprawnych dzieci z całej Polski.
Stanisław Kowalski urodził się 30 kwietnia 1933 roku. Ukończył Politechnikę Warszawską, uzyskując stopień magistra inżyniera. Przez 20 lat pracował w przemyśle maszynowym, następnie prowadził działalność gospodarczą.
Osobista tragedia przewartościowała jego życie. W pomocy innym zaczął dostrzegać największą wartość. Na początku niósł pomoc kilku dzieciom. Z czasem zwracało się do niego coraz więcej osób z prośbą o wsparcie. Nigdy nie odmawiał. W 1998 roku, za namową profesora Zbigniewa Religi, założył Fundację Dzieciom „Zdążyć z Pomocą”.
Jako człowiek czynu i niespożytej energii z małego przedsięwzięcia stworzył największą organizację dobroczynną w kraju. Fundacja Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” uzyskała społeczne zaufanie, wiarygodność i szeroką akceptację. Nigdy nie pobierała prowizji ani od darczyńców, ani od rodziców swoich podopiecznych, a mimo to, dzięki ogromnemu zaangażowaniu prezesa stale rozwijała zakres świadczeń dla dzieci, młodzieży, osób chorych, z niepełnosprawnością, potrzebujących szczególnej troski.
Z inicjatywy Stanisława Kowalskiego powstały aż trzy ośrodki rehabilitacji: Amicus, Biomicus i Cemicus, świadczące kompleksowe terapie i rehabilitacje na najwyższym światowym poziomie. W turnusach rehabilitacyjnych organizowanych przed te ośrodki, dzięki posiadaniu przez Fundację własnych hosteli, mogą brać udział dzieci z całego kraju.
Kowalski powołał również Klub Myszki Norki, który w ramach zabaw, ciekawych spotkań i sportowych zajęć integruje dzieci zdrowe z dziećmi chorymi i z niepełnosprawnościami.
Stanisław Kowalski, wychodząc naprzeciw społecznym potrzebom, powołał drugą organizację non profit – Fundację Sedeka. W jej ramach działają grupy pożytku publicznego, niosące bezpośrednią pomoc najbardziej potrzebującym osobom dorosłym.
Był miłośnikiem literatury i malarstwa. Z tych zamiłowań wzięła się prowadzona z sukcesami przez wiele lat działalność wydawnicza. Napisał kilka książek o tematyce poruszającej poważne, niemal filozoficzne tematy dotyczące Boga i życia. Publikował książki przeznaczone dla najmłodszych czytelników. Wydawał twórczość innych znanych autorów literatury dziecięcej, kalendarze z malarstwem i Myszką Norką. Był koneserem sztuki, a przede wszystkim był człowiekiem o bardzo szerokich horyzontach.
Stanisław Kowalski za to, że zawsze „dążył z pomocą”, otrzymał od dzieci Order Uśmiechu – najwspanialsze wyróżnienie, które cenił sobie ponad wszystkie inne. A nagród i odznaczeń otrzymał bardzo wiele. Wśród nich są m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal im. dr. Henryka Jordana, Medal Korczakowski, Medal Solidarności Społecznej, Medal „Przyjaciel Dziecka”, Medal „Zasłużony dla Niepełnosprawnych”, Medal „Serce za Serce, Order ECCE HOMO, nagroda im. św. Brata Alberta, medal „Milito Pro Christo”, tytuł „Lidera działalności charytatywnej w Polsce”, wyróżnienie „Lodołamacz 2011”, statuetką PFRON-u „Za Szczególne Osiągnięcia w Działaniach na rzecz Dzieci z Niepełnosprawnością”.
W swoją działalność zaangażował bardzo wiele znanych i cenionych osób, zarażał entuzjazmem, a swoją energią zawstydzał częstokroć o wiele młodsze osoby. Kładł podwaliny pod działalność filantropijną, kiedy jeszcze w Polsce była mało znana i niezbyt powszechna.
Stanisław Kowalski był prawdziwym społecznikiem, człowiekiem pełnym pasji i empatii. Mawiał: „Im mniej czasu mi zostało, tym więcej rzeczy mam do zrobienia”. Będzie nam go bardzo brakowało, czujemy jednak wielkie zobowiązanie, aby dzieło, które stworzył nadal rozwijać, i aby jak najbardziej efektywnie pomagać. Czytaj dalej →

Rzecznik praw obywatelskich Marcin Wiącek poprosił wicepremiera, ministra obrony narodowej Mariusza Błaszczaka o rozważenie możliwości zmiany ustawy o obronie Ojczyzny – w celu zapewnienia zgodności pomiędzy obowiązkiem szczególnej opieki państwa wobec osób z niepełnosprawnością (art. 68 ust. 3 Konstytucji) a obowiązkiem obrony Ojczyzny (art. 85 ust. 1 Konstytucji).
O pomoc wobec konieczności osobistego stawienia się na kwalifikację wojskową  osoby  ze znaczną niepełnosprawnością (porażenie mózgowe, niechodząca) zwróciła się do RPO rodzina  tej osoby.
Problem, który dotyczy szerszej grupy obywateli, od wielu lat pojawia się zarówno w przestrzeni publicznej, jak i we wnioskach do RPO przy okazji corocznych kwalifikacji wojskowych. W ocenie zainteresowanych osoby z tak znaczną niepełnosprawnością nie powinny doświadczać dodatkowych upokorzeń, związanych z koniecznością stawienia się do kwalifikacji wojskowej. Niektóre z takich osób samodzielnie się nie poruszają, cierpią, wobec czego taki wyjazd jest wyzwaniem i dla nich, i ich opiekunów.
RPO spytał o to Departament Kadr MON. Z  odpowiedzi Szefa Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji wynika, że przepisy poprzednio obowiązującej ustawy o powszechnym obowiązku obrony, jak również przepisy ustawy o obronie Ojczyzny, wskazują, że można nie poddawać badaniom lekarskim osób podlegających stawieniu się do kwalifikacji wojskowej zaliczonych do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Warunkiem jest przedstawienie komisji orzeczenia albo wypisu z orzeczenia stwierdzającego niezdolność lub niepełnosprawność.
Po analizie tej odpowiedzi z punktu widzenia ochrony praw i wolności obywatelskich RPO doszedł do wniosku, że problem polega nie tyle na zwolnieniu z badania lekarskiego, które jest jedną z czynności kwalifikacji wojskowej, ile na uniknięciu konieczności stawienia się na nią przez osobę ze znaczną niepełnosprawnością.
Zgodnie z ustawą z 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny w ramach kwalifikacji wojskowej wykonuje się następujące czynności: Czytaj dalej →

Drastyczne zmniejszenie liczby dworców kolejowych przeznaczonych do modernizacji, opóźnienia w jej realizacji to konsekwencje złego zaplanowania i zorganizowania Programu Inwestycji Dworcowych (PID). W ocenie Najwyższej Izby Kontroli wskazane w nim terminy ukończenia inwestycji są zagrożone. Program obejmuje lata 2016-2023. Spośród 85 dworców zaplanowanych do oddania w latach 2016-2021, według stanu na 30 czerwca 2021 r. oddano do użytku jedynie 37. Opóźnienia w realizacji inwestycji dotyczyły 160 dworców i średnio wyniosły 450 dni. Program został opracowany i rozpoczęty z inicjatywy PKP SA. W jego opracowaniu nie brał udziału Minister Infrastruktury. Dopiero po ponad dwóch latach realizacji objął monitoringiem realizację całego PID.
We wrześniu 2016 r. w zasobach PKP SA znajdowało się 2136 dworców kolejowych, z czego 574 to czynne dworce. Ponad 40% z nich objętych było ochroną konserwatorską, a w ponad 60% znajdowały się mieszkania. Zadaniem PKP SA było zapewnienie pasażerom odpowiedniego standardu dworców kolejowych, zarówno w aspekcie architektonicznym, jak i usługowym, odpowiadającego współczesnym wymogom. Aby temu sprostać powstał Program Inwestycji Dworcowych na lata 2016-2023. Jest on realizowany w ramach „Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju do roku 2020 (z perspektywą do 2030 r.)”. Zarząd PKP SA uchwalił we wrześniu 2016 r., że PID obejmie 464 inwestycje dworcowe. W kolejnych latach, w wyniku dostosowania zakresu PID do możliwości finansowych Spółki, liczba dworców objętych programem zmalała do 190 inwestycji na łączną kwotę 1,5 mld zł, ujętych w uchwale Zarządu PKP SA z lutego 2021 r.
NIK skontrolowała Ministerstwo Infrastruktury, Centralę PKP SA i cztery Zespoły Realizacji Inwestycji PKP SA w Gdańsku, Krakowie, Warszawie i we Wrocławiu. Kontrola objęła okres od 1 stycznia 2016 r. do 30 czerwca 2021 r. Czytaj dalej →

Łódzka fundacja „Kołobajki” już od kilku lat tworzy książki, które mogą czytać także dzieci niewidzące i słabowidzące. Dziś jej działalność to już nie tylko wydawanie bajek, ale warsztaty zarówno dla najmłodszych, jak i tych starszych. Czytaj dalej →

1 sierpnia 1944 roku w Warszawie wybuchło powstanie, które miało na celu wyzwolenie stolicy spod brutalnej niemieckiej okupacji. Planowane na kilka dni, powstanie trwało ponad dwa miesiące. Była to największa akcja zbrojna podziemia w okupowanej przez Niemców Europie.
W działalność konspiracyjną angażowały się także osoby z niepełnosprawnością wzroku.
Do historii przeszli m.in. niewidomi z Leningradu, którzy w czasie oblężenia miasta pełnili dyżury przy chorych dzieciach leżących w szpitalu. W związku z brakiem prądu, mogli oni jako jedyni w nocy czytać książki małym, wystraszonym pacjentom.
Jednakże w tym materiale chcemy Wam przybliżyć sylwetkę Stanisława Janusza Sosabowskiego (pseudonim „Stasinek”), syna gen. Stanisława Sosabowskiego, polskiego żołnierza, dowódcy legendarnej 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej.
Stanisław Janusz w dzieciństwie miał wypadek, w wyniku którego stracił lewe oko. To nie było dla niego przeszkodą w zdobyciu dobrego wykształcenia. Ukończył jedną z lepszych warszawskich szkół: Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, jednocześnie uczęszczając na zajęcia Szkoły Podchorążych Sanitarnych. Jego nauka została brutalnie przerwana przez wybuch II wojny światowej. Młody Stanisław Sosabowski w stopniu podporucznika stanął na czele plutonu obsługi pociągu sanitarnego. Trafił do niewoli i przez pewien czas przebywał w obozie dla jeńców wojennych. Pomimo braku oka, udało mu się stamtąd zbiec, co nie zawsze udawało się nawet zdrowym żołnierzom. Czytaj dalej →

To już pewne: po liście marszałka Piotra Całbeckiego do burmistrzów i wójtów 11 kolejnych gmin przystąpiło do przygotowanego przez Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej (ROPS) dużego programu teleopieki domowej, opartego na monitorująco-komunikacyjnych „bransoletkach życia”, zaś niektóre z tych, które już w programie uczestniczyły, złożyły zapotrzebowanie na dodatkowe urządzenia. Nowe gminy już przygotowują nabory uczestników.
– Ten rodzaj wsparcia osób w podeszłym wieku jest bardzo właściwy i oczekiwany. „Bransoletki życia” to poczucie bezpieczeństwa i zachowana na dłużej samodzielność i sprawność najstarszych mieszkańców regionu – podkreśla marszałek Piotr Całbecki.
Opiekuńczo-ratunkowy system teleopieki domowej, na który składają się monitorujące funkcje życiowe mobilne urządzenia do szybkiego przywoływania pomocy („bransoletki życia”) oraz uruchomione w ubiegłym roku centrum operacyjne, jest kontynuacją dobrze przyjętego pilotażu, z którego skorzystało 210 osób. Do partnerstwa zaproszone zostały wszystkie gminy regionu – początkowo zgłosiło się 78, w tym wszystkie duże miasta, obecnie lista partnerów kończy się na 88. pozycji. (Osiemdziesiątym dziewiątym partnerem jest marszałkowska spółka Kujawsko-Pomorskie Centrum Kompetencji Cyfrowych Conectio, która zorganizowała i prowadzi centrum operacyjne systemu.) 371 „bransoletek” rozprowadzi ROPS wśród mieszkańców gmin, które nie przystąpiły do programu.
Wśród samorządów, które zdecydowały się przystąpić do programu po grudniowym liście-apelu marszałka województwa są m.in. gmina wiejska Grudziądz, gmina Osielsko w powiecie bydgoskim i Aleksandrów Kujawski. Zapotrzebowanie na dodatkowe bransoletki złożyły m.in. miasto Toruń (150 nowych urządzeń) i miasto Bydgoszcz (100).
Adresatami tej zyskującej sobie coraz większą popularność formy wsparcia są osoby niesamodzielne, potrzebujące pomocy w codziennym funkcjonowaniu, przede wszystkim mieszkający samotnie seniorzy. Pierwszeństwo w rekrutacji zarezerwowaliśmy dla osób o niskich dochodach, doświadczających wykluczenia społecznego, niepełnosprawnych fizycznie i intelektualnie, a także kombatantów i osób represjonowanych. Uzupełnieniem oferty są pomoc sąsiedzka i wolontariat opiekuńczy.
Projekt, z budżetem w wysokości 19 mln złotych, jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego (RPO) 2014-2020. Czytaj dalej →

Do tragicznego w skutkach zdarzenia doszło w niedzielne południe. Przebywający na turnusie rehabilitacyjnym w Międzywodziu (woj. zachodnio-pomorskie) mężczyzna poruszający się na wózku inwalidzkim spadł ze schodów.
O zdarzeniu jako pierwsza poinformowała gazeta Głos Szczeciński powołując się na informacje przekazane przez sierż. Katarzynę Jasion z kamieńskiej komendy.
32-letni mężczyzna, mieszkaniec Końskowoli poruszający się na wózku inwalidzkim, przebywał na turnusie rehabilitacyjnym w Międzywodziu. W niedzielne południe uległ wypadkowi. Spadł ze schodów i doznał urazu głowy. Doszło również u niego do nagłego zatrzymania krążenia. Mimo reanimacji zmarł w drodze do szpitala. Czytaj dalej →

W ramach projektu współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój w ramach projektu Akademia Dostępności – Wzmocnienie potencjału AGH w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami, powstała tyflomapa Campusu uczelni. Przedstawia ona każdy  budynek oraz ulice okalające Kampus AGH które są  opisane w alfabecie Braille’a.  Dodatkowo wszystkie wydziały są uzupełnione komentarzem dźwiękowym, z którego można dowiedzieć się m.in. ile dany budynek ma kondygnacji, a także czy posiada odpowiednie udogodnienia.
Mapa  znajduje się w Domu Studenckim Alfa w pokoju numer 40 w siedzibie Biura ds. Osób Niepełnosprawnych AGH. Czytaj dalej →