Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Droga Królewska w Krakowie dla turysty z niepełnosprawnością

Droga Królewska w Krakowie – nazwa nadana ul. Floriańskiej, Rynkowi Głównemu, ul. Grodzkiej, ul. Senackiej i ul. Kanoniczej w związku z uroczystymi wjazdami monarchów, koronacjami i pogrzebowymi procesjami do roku 1734. Droga Królewska rozpoczyna się na Kleparzu i prowadzi przez Stare Miasto i Okół na Wawel.
W dwunastu miejscach w centrum Krakowa znajdują się makiety dotykowe, tworzące trasę turystyczną miasta. Pozwala ona osobom niewidomym i niedowidzącym zapoznać się z dziedzictwem kulturowym i najważniejszymi zabytkami Krakowa.
Do wszystkich makiet dołączono krótkie opisy eksponowanych obiektów – w języku łacińskim oraz w alfabecie Braille’a, w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. Wykonane z czarnego granitu postumenty, na których stoją odlane z brązu modele, zaprojektowano tak, by dojazd do nich umożliwić osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich.
Pierwszą makietą na trasie jest makieta Barbakanu z fragmentami murów obronnych miasta usytuowana przy murach po stronie Barbakanu, następną ustawiono w okolicach Bramy Floriańskiej od strony Starego Miasta (obrazuje obszar Starego Miasta z zaznaczeniem Drogi Królewskiej i najważniejszych na niej zabytków). Kolejna to płaskorzeźba twarzy Jana Matejki umieszczona na jego domu przy ul. Floriańskiej. Czwarta przedstawia Bazylikę Mariacką i stanęła na pl. Mariackim. Piąta usytuowana jest po prawej stronie wejścia do Wieży Ratuszowej (przedstawia Ratusz według stanu z końca XVIII w.)
Kolejne makiety na trasie to makieta Sukiennic (pod arkadami naprzeciwko Bazyliki Mariackiej); zespół klasztorny oo. franciszkanów (przy wejściu do bazyliki od strony placu pod „oknem papieskim”); witraż „Bóg Ojciec – Stań się!” Stanisława Wyspiańskiego (w Pawilonie Wyspiańskiego); kościoły św. Andrzeja i św.św. Piotra i Pawła (przy ul. Grodzkiej przed ogrodzeniem kościoła św.św. Piotra i Pawła); wyobrażenie okna romańskiego (makieta na murze okalającym kościół św. Andrzeja przy ul. Grodzkiej); pałac bp. Erazma Ciołka – stan z początku XVII w. (w sieni pałacu przy ul. Kanoniczej); Wzgórze Wawelskie (makieta na dziedzińcu w okolicach Centrum Informacji Turystycznej).
Projekt został zrealizowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–2013. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Ogród Botaniczny Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Idea utworzenia Ogrodu Botanicznego pojawiła się już w pierwszym roku istnienia Uniwersytetu. W 1945 roku prof. Józef Motyka, organizując Zakład Botaniki, oraz prof. Adam Paszewski utworzyli komisję, która miała się zająć realizacją projektu jego utworzenia na terenie majątku Sławinek. Przedłużający się czas uzyskania tej lokalizacji w ramach Planu Wielkiego Lublina był powodem do utworzenia „Ogrodu dendrologicznego” na terenie miasteczka uniwersyteckiego – tzw. stary botanik, a dzisiaj – park. Lokalizacja Ogrodu na Sławinku została zatwierdzona w 1951 roku. Intensywne starania o faktyczne uzyskanie tych gruntów dla Uczelni powierzono adiunktowi Zakładu Systematyki i Geografii Roślin mgr. Kazimierzowi Bryńskiemu. Dzięki jego ogromnemu zaangażowaniu i uporowi uczelnia uzyskała w 1958 roku prawo własności do 13 ha.
23 lutego 1965 roku decyzją Senatu UMCS po raz kolejny została utworzona w ramach Katedry Systematyki Roślin jednostka organizacyjna pod nazwą Ogród Botaniczny i tę datę uznaje się za początek istnienia Ogrodu. Sprawami związanymi z budową i organizacją zaplecza gospodarczego zajął się Tadeusz Petrowicz, który w 1964 roku przejął po Kazimierzu Bryńskim funkcję kierownika organizacyjnego. Projektowaniem i wykonywaniem nasadzeń kierował bezpośrednio prof. Dominik Fijałkowski przy pomocy personelu ogrodowego, głównie dr Marii Petrowicz i dr. Kazimierza Kozaka.
Ogród został udostępniony do zwiedzania 30 kwietnia 1974 roku. Jak podawała prasa z tamtego okresu: „Przybyło nam jeszcze jedno, bezapelacyjnie najatrakcyjniejsze w Lublinie miejsce spacerów”. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Rodzinny Park Rozrywki dla Dzieci Rabkoland

Rabkoland to największy Park Rozrywki dla Dzieci w Małopolsce. To miejsce wypełnione atrakcjami dla maluszków, przedszkolaków i uczniaków – przede wszystkim od 1 do 10 roku życia.
Najmłodsi znajdą się tu w krainie fantazji, zamieszkanej przez zwariowanych bohaterów, gdzie na każdym kroku czeka wielka przygoda!
W sześciu strefach tematycznych czeka na najmłodszych ponad 35 atrakcji. Już w Strefie Wejścia zaczyna się zabawa – a dalej jest tylko lepiej! W Góralskiej Dżungli przywita Was krokodyl Oskar, Helmut Wąsidło zaprosi do Cyrku Luna, a owce iRenki wraz z Krucabombą zapewnią rozrywkę w Machinarium. W Wiosce Wikingów spotkają dzieci nie tylko morskie przygody, a Pan Trzmiel zaopiekuje się maluszkami w swojej ukwieconej Dolinie.
Karuzele, kolejki górskie, łódeczki, samochodziki, interaktywne place zabaw i małpie gaje – dzieci i rodziców czeka wiele godzin zabawy i radości. Choć rodzice mogą korzystać z większości atrakcji wraz z dziećmi, nie znajdą tu ekstremalnych urządzeń tylko dla dorosłych. Dzięki temu dzieciaki nie muszą bawić się pomiędzy grupami dużo starszej młodzieży. Niewielkie odległości pomiędzy atrakcjami sprawiają, że małe nóżki nie męczą się długimi spacerami. Rodzice znajdą także wiele miejsc siedzących, od ławek po kawiarnie, z których mogą obserwować samodzielną zabawę starszych dzieci.
Wielką dumą Rabkolandu jest wystrój parku, inspirowany otoczeniem: pięknem natury i lokalną kulturą. Rabkoland wypełniony jest zielenią i kwiatami. Dekoracje, tematyzacje i drewniane atrakcje stworzyli lokalni artyści, snycerze i stolarze, którzy opierają swój fach na góralskich tradycjach.
Jeśli zgłodniejecie podczas zabawy w Rabkolandzie, możecie wybrać posiłki, przekąski i słodycze w jednym z 7 punktów gastronomicznych. Czeka na Was szeroki wybór przysmaków: od bezglutenowych i wegańskich zup czy domowego, dwudaniowego obiadu, przez pyszną kiełbę z frytkami, aż po naleśniki z mnóstwem bitej śmietany i owoców. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK

Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK – miejska instytucja kultury w Krakowie utworzona 1 lutego 2010 roku, a otwarta 19 maja 2011 roku, mająca na celu rozwój kultury i sztuki najnowszej oraz gromadzenie kolekcji. Muzeum znajduje się na terenie nieistniejącej Fabryki Schindlera. Działalność wystawiennicza MOCAK-u skupia się głównie na sztuce dwóch ostatnich dziesięcioleci.
Program działającego od 19 maja 2011 roku Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK obejmuje prezentację międzynarodowej sztuki najnowszej, edukację oraz projekty badawcze i wydawnicze. Dwa najważniejsze cele, które stawia przed sobą Muzeum, to przedstawianie sztuki ostatnich 20 lat w kontekście powojennej awangardy i konceptualizmu oraz wyjaśnianie sensu tworzenia sztuki poprzez wskazywanie jej poznawczo-etycznych wartości i powiązań z codziennością.
Projekty MOCAK-u opracowywane są z myślą o zróżnicowanych grupach odbiorców. Ważnym zadaniem instytucji jest próba zmniejszenia uprzedzeń wobec sztuki najnowszej.
MOCAK należy do Międzynarodowej Rady Muzeów (ICOM). Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Stacja Muzeum

Stacja Muzeum jest samorządową instytucją kultury, wpisaną do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez Samorząd Województwa Mazowieckiego. Została powołana wspólnie przez Samorząd Województwa Mazowieckiego i Polskie Koleje Państwowe S.A. na podstawie warunkowej umowy z dnia 8 maja 2015 r. oraz aneksu nr 1 do umowy o utworzeniu i prowadzeniu samorządowej instytucji kultury.
Stacja Muzeum przejęła zbiory po zlikwidowanym z dniem 31 marca 2016 r. Muzeum Kolejnictwa w Warszawie. Obecną siedzibą Stacji jest dawny dworzec Warszawa Główna Osobowa, znajdujący się przy ul. Towarowej 3, w pobliżu Placu Zawiszy, na styku trzech warszawskich dzielnic: Woli, Śródmieścia i Ochoty.
Stacja Muzeum gromadzi zabytki techniki kolejowej, takie jak tabor kolejowy, elementy infrastruktury kolejowej, a także pamiątki związane z historią kolejnictwa w Polsce m.in.: mapy kolejowe, modele i makiety kolejowe, sztandary stowarzyszeń pracowników kolejowych z okresu międzywojennego, zegary i zegarki, lampy, telefony i mundury kolejowe, dokumenty, fotografie itp. Stacja prowadzi bogatą działalność wystawienniczą, edukacyjną i naukową. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Żelazowa Wola Dom Urodzenia Fryderyka Chopina

Wieś Żelazowa Wola położona jest w powiecie sochaczewskim, na skraju Puszczy Kampinoskiej, w odległości 54 km od Warszawy. Tu przyszedł na świat Fryderyk Chopin, tu też znajduje się muzeum – Dom Urodzenia Fryderyka Chopina i Park w Żelazowej Woli – miejsce kultu polskiego kompozytora, licznie odwiedzane przez turystów i melomanów z kraju i z zagranicy. Zarówno Dom Urodzenia Fryderyka Chopina, jak i  otaczający go zabytkowy park są własnością Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina.
Chopinowie i Żelazowa Wola
Od przełomu XVIII i XIX stulecia majątek „Żelazowa Wola i Orły z przyległościami” należał do rodziny Skarbków. Mieszkała w nim hr. Ludwika Skarbkowa wraz z dziećmi – Fryderykiem, Anastazym-Teodorem, Michałem, Anną i Kazimierzem. Żelazowa Wola była miejscem, gdzie poznali się rodzice Chopina. Justyna z Krzyżanowskich, jako uboga szlachcianka rezydowała w dworze, pomagając w gospodarstwie w zamian za utrzymanie i dach nad głową. Zaś przybyły z Francji Mikołaj Chopin był guwernerem młodych Skarbków.
Po ślubie państwo Chopinowie zamieszkali w oficynie dworskiej i tam 1 marca 1810 roku przyszedł na świat Fryderyk Chopin. Dzieciństwo Fryderyka nie było jednak związane z Żelazową Wolą, ponieważ już jesienią 1810 roku rodzina Chopinów przeniosła się na stałe do Warszawy. W późniejszych latach Chopinowie kilkakrotnie odwiedzali Skarbków, głównie podczas świąt i letnich wakacji.
W literaturze znaleźć można kilka przekazów o pobytach Fryderyka w miejscu swojego urodzenia. Wraz z siostrą Ludwiką spędził w Żelazowej Woli Boże Narodzenie 1825 roku, także lato 1830 roku. Wracając z Poturzyna, w którym odwiedził swego przyjaciela Tytusa Woyciechowskiego, zatrzymał się na kilka dni w Warszawie, po czym udał się do Żelazowej Woli, gdzie rodzina Chopinów przebywała na letnim wypoczynku. Wówczas ostatni raz kompozytor odwiedził Żelazową Wolę.
Jak głosi tradycja, podczas wizyt w majątku Skarbków wiele czasu spędzano
na muzykowaniu. Podobno latem wynoszono instrument do ogrodu, a Fryderyk dawał koncerty pod świerkiem. Poza rodziną i przyjaciółmi zapewne przysłuchiwali się tym występom odwiedzający majątek goście i przypadkowi słuchacze ‒ mieszkańcy pobliskich wsi. Do dziś kultywowane są tradycje reczitali Chopinowskich w rozległym parku położonym obok domu kompozytora. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu

Muzeum Polskiej Piosenki, to pierwsza instytucja w kraju popularyzująca i wspierająca historię piosenki od początku ubiegłego wieku, po czasy współczesne. Celem muzeum jest zbieranie i udostępnianie materiałów archiwalnych.
Ekspozycja muzealna skonstruowana jest w sposób nowoczesny, przez co wystawę można zwiedzać w sposób interaktywny. Na uwagę zasługuje nietypowy multimedialny odtwarzacz. To dwie muzyczne ściany, na których umieszczone są monitory dotykowe wyświetlające teledyski, fragmenty koncertów, programów telewizyjnych, reportaży i wywiadów z artystami. Każdy zwiedzający otrzymuje zestaw: audioprzewodnik i komfortowe słuchawki.
W muzycznych ścianach umieszczone są także soczewki – przez które jak przez dziurkę od klucza – zwiedzający może podglądać tło historyczne danego okresu.
Ciekawostką są budki do nagrywania piosenek, w których każdy zwiedzający może zarejestrować swój ulubiony utwór i wysłać go mailem na pamiątkę.
W Muzeum Polskiej Piosenki miłośnicy festiwali opolskich znajdą szczegółowe informacje na temat każdej edycji, a w specjalnych, podwieszanych kulach fani muzyki rozrywkowej  mogą spędzać wiele godzin oglądając reportaże i fragmenty koncertów. Jest też miejsce dedykowane modzie estradowej, w którym zgromadzono prawdziwe kostiumy gwiazd, i w którym można się w nie wirtualnie przebierać. Ponadto w muzeum można zobaczyć:
580 teledysków i programów muzycznych
1,5 tys. wydawnictw o tematyce muzycznej
2000 fotografii
2000 nagrań audio
wyspy tabletów
szafę z kostiumami
wirtualne lustra do przebierania
strefę poświęconą opolskiemu festiwalowi
pokój dla dzieci z elektryczną perkusją
muzyczne eksponaty
szuflady pełne zbiorów muzealnych
mediatekę
W muzeum odbywają się spotkania z artystami, koncerty, a także lekcje muzealne i zajęcia edukacyjne dla najmłodszych. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – warszawskie zoo

Warszawski Ogród Zoologiczny przy ulicy Ratuszowej wpisał się nieodmiennie w krajobraz stolicy już 90 lat temu. Przez te wszystkie lata jego losy ściśle związane były z historią Warszawy. Zanim jednak udało się go stworzyć w miejscu, w którym istnieje do dziś, wiele wody upłynęło w Wiśle.
Pierwsze zwierzyńce w Warszawie powstawały przy dworach królewskich. W XVII wieku na skarpie Pałacu Kazimierzowskiego zlokalizowana była menażeria dworu Wazów. To właśnie na jej terenie rozgrywa się opisana przez Sienkiewicza w „Potopie” scena walki Zagłoby z małpami. Z zamiłowania do zwierząt słynął król Jan III Sobieski. W zwierzyńcu przy pałacu w Wilanowie zgromadził sporą kolekcję egzotycznych gatunków.
W wieku XIX, w stolicach europejskich powstawały kolejne ogrody zoologiczne. Warszawa również przygotowywała się do utworzenia tego typu placówki, jednak trudna sytuacja po upadku Powstania Listopadowego spowodowała odsunięcie tej inwestycji na dalszy plan. Założono co prawda kilka prywatnych zwierzyńców, ale wszystkie one po kilku latach przestawały istnieć. 17 czerwca 1884 roku, przy ul. Bagatela, zamożny adwokat Jan Maurycy Kamiński założył ogród zoologiczny jako spółkę akcyjną. Wśród akcjonariuszy znalazła się m.in. istniejąca do dziś firma Blikle. Ogród cieszył się dużą popularnością. Niestety po sześciu latach działalności zdarzył się przykry wypadek. Po spożyciu zatrutego mięsa padły wszystkie drapieżniki. Zdecydowano o zamknięciu placówki, a pozostałe zwierzęta sprzedano za granicę. Starania o utworzenie nowego ZOO udaremnił wybuch I Wojny Światowej. Dopiero w 1926 roku zamożny cukiernik i wielki miłośnik przyrody – Mieczysław Pągowski – własnym kosztem i pracą utworzył w Warszawie nowy zwierzyniec. Początkowo mieścił się on przy ul. Koszykowej. Otwarcie dla publiczności nastąpiło w lipcu 1926 r.
Zainteresowanie było ogromne, przez pierwsze 7 tygodni do nowego ogrodu przybyły aż 24 tys. zwiedzających. Po kilku miesiącach zwierzyniec przeniesiono na nieco większa działkę przy Al. 3 Maja (róg Solca), w pobliże Mostu Poniatowskiego. Na niewielkiej hektarowej powierzchni zgromadzono ponad 70 gatunków egzotycznych zwierząt. W skład kolekcji wchodziły mi.in.: małpy (12 gat), niedźwiedzie (3 gat.), ostronosy, pingwiny, flamingi, papugi, pelikan, marabut, struś, kangur, jeżozwierz, pancernik i aligator.
W tym samym czasie, z inicjatywy warszawskich nauczycieli przyrody, również przy Al. 3 Maja (w miejscu dzisiejszego Muzeum Narodowego), powstała menażeria licząca około 150 zwierząt. Miejsce to nazwano „Studium Biologicznym”. Warszawiacy równie chętnie odwiedzali ten drugi zwierzyniec. Niestety przetrwał on jedynie rok, a jego koniec był dosyć dramatyczny. W budynku ze zwierzętami egzotycznymi wybuchł pożar w wyniku którego zginęło m.in. 30 małp.
Uchwałą magistratu z dnia 14 czerwca 1927 roku powołano do życia Miejski Ogród Zoologiczny na Pradze, w miejscu, w którym znajduje się do dziś. Nowy ogród otrzymał obszar o wielkości 12 ha. Prace budowlane rozpoczęto w sierpniu, a w listopadzie powierzono kierownictwo ogrodu Wenantemu Burdzińskiemu – byłemu dyrektorowi i założycielowi ogrodu zoologicznego w Kijowie. Szybkie tempo budowy umożliwiło oficjalne otwarcie ZOO już 11 marca 1928 roku. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Zamek Królewski w Warszawie

Zamek Królewski to barokowo-klasycystyczna budowla, która przez wiele wieków była siedzibą królów i Rzeczpospolitej Polskiej. Obecnie jest miejscem ekspozycji stałych i czasowych wystaw sztuki dawnej. W nawiązaniu do dworskich tradycji, w Zamku organizowane są liczne koncerty muzyki klasycznej. Czytaj dalej →

Na szlaku dostępnej sztuki i rozrywki – Arboretum i Zakład Fizjografii w Bolestraszycach

Projekt powstał w 1975 r.Arboretum położone jest 7 km na północny-wschód od Przemyśla. Należy do cennych zabytków przyrody i kultury Małopolski. W Bolestraszycach jednoczą się historia i czas współczesny. Historyczne założenie obejmuje park i dwór, w którym w połowie XIX w. mieszkał i tworzył znakomity malarz Piotr Michałowski. Arboretum obejmuje także dziewiętnastowieczny fort dawnej Twierdzy Przemyśl. Wiekowe drzewa, pozostałe z dawnych ogrodów zamkowych, stanowią malowniczy akcent wśród nowych nasadzeń, na które składają się gatunki obcego pochodzenia i rodzime drzewa, krzewy oraz rzadkie, zagrożone, ginące i chronione gatunki roślin. Arboretum nawiązuje do starych tradycji małopolskich ogrodów, w szczególności do: Sieniawy Izabeli Czartoryskiej, Zarzecza Magdaleny Morskiej – Dzieduszyckiej, Dubiecka Krasickich, Miżyńca Lubomirskich i Medyki Pawlikowskich. Znaleźć tu można wiele drzew, krzewów i innych roślin uprawianych dla celów naukowych. Centralną część ogrodu stanowi kamienna kompozycja z elementami przystosowanymi dla roślin wodnych. Rabaty roślin znajdują się na podwyższonych murkach oporowych, które umożliwią bezpośredni kontakt z roślinami. Na granicy ogrodu posadzone zostały gatunki o większych rozmiarach, część wewnętrzną wypełnią gatunki niskie, karłowate oraz byliny. Uzupełniającymi elementami są tablice informacyjne w druku powiększonym i pismem Braille’a oraz drewniane ławki. W ogrodzie założone zostały specjalistyczne kolekcje roślin atrakcyjnych pod względem dotykowym i zapachowym, np. pachnące, o ciekawej fakturze, zróżnicowanym kształcie liści, pędów i owoców. Zgromadzono również kolekcję ziół, których rozcierane liście dostarczają wrażeń zmysłowych. Ogród jest obiektem uniwersalnym gdyż umożliwia prowadzenie stałych zajęć edukacyjnych zarówno dla osób niepełnosprawnych, jak również dla wszystkich osób odwiedzających Arboretum. Ze względu na duże nagromadzenie roślin na niewielkiej powierzchni, może być traktowany jako „ogród w pigułce”. Jest to jedyny tego rodzaju obiekt w południowo-wschodniej Polsce.
Obecnie Arboretum jest cennym zabytkiem kultury i przyrody Polski płd.- wsch. spełniającym różnorodne zadania jako: obiekt przyrodniczy, kulturowy, dydaktyczny i naukowy. Jest jedynym w województwie Podkarpackim ogrodem, który umożliwia licznym grupom zwiedzających poznanie kilku tys. różnych gatunków roślin z Polski i ze świata zgromadzonych na powierzchni 28,98 ha. W Arboretum można zapoznać się z następującymi kolekcjami roślin: dendrologiczną, pomologiczną, roślin wodnych i bagiennych, szklarniowych, wrzosowatych, a także roślin biblijnych i użytkowych. Szczególną troską otaczane są gatunki wpisane na krajową czerwoną listę roślin rzadkich, zagrożonych, ginących i chronionych, min. marsylia czterolistna, kotewka orzech wodny, szachownica kostkowata.
Oprócz ogrodu jest też muzeum przyrodnicze, w którym można poznać historię poszczególnych roślin i ptaków.
W Muzeum Przyrodniczym prezentowane są wystawy stałe „Chrońmy ptaki”- wystawa ornitologiczna i wystawa fotograficzna autorstwa prof. J.Pióreckiego „XXV lat Arboretum Bolestraszyce”. Prezentowana będzie także wystawa motyli nocnych oraz wystawa dendrologiczna: szyszek, przekrojów i skamielin. W oparciu o wystawy i zgromadzone kolekcje roślin działalność edukacyjną prowadzi Centrum Edukacji Dziedzictwa Kulturowo-Przyrodniczego. Na terenie Arboretum prezentowane są również rzeźby- wiklinowe obiekty powstałe w czasie Międzynarodowych Plenerów Artystycznych „Wiklina w Arboretum”.
Ponadto na stronie muzeum można przeczytać i posłuchać informacje o wielu roślinach. Można znaleźć informacje w postaci plików do pobrania zarówno w wersji dźwiękowej, jak i tekstowej. Czytaj dalej →