Na wszystkich stacjach warszawskiego metra pojawiły się beacony – małe, nawigacyjne urządzenia mające na celu ułatwienie poruszania się osobom niewidomym. Informację tę podała Telewizja TVN Warszawa, którą poinformował o tym czytelnik strony internetowej stacji
Beacony, to innowacyjne urządzenia, znane ze swojego zastosowania w różnych obszarach życia. W prywatnych domach są wykorzystywane do lokalizacji zwierząt czy zgubionych kluczy, gdzie mają formę niewielkiego guzika czy kamyka. W warunkach miejskich, takie jak stacje metra, są zainstalowane jako skrzyneczki komunikujące się ze smartfonami poprzez dedykowane aplikacje.
Technologia ta zyskała szczególną rangę w ramach programu „Virtualna Warszawa”, a jej wprowadzenie nadzoruje Biuro Pomocy i Projektów Społecznych (PS) Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy. Urządzenia, które są elementami nadawczymi mikronawigacji, umożliwiają niewidomym swobodne poruszanie się po peronach, lokalizowanie drzwi konkretnego autobusu czy tramwaju, a także dodawanie informacji o potencjalnych niebezpieczeństwach.
Projekt, ogłoszony w przetargu już 10 lat temu, ma na celu wprowadzenie rozwiązań z udogodnieniami dla osób niewidomych, umożliwiając im samodzielne załatwianie codziennych spraw w przestrzeni publicznej. Innerweb, firma będąca podwykonawcą w ramach tego projektu, dostarcza technologię w postaci nadajników do wskazanych obiektów.
Strona firmy Innerweb informuje, że w ramach projektu pracuje prawie 50-osobowy zespół programistów i inżynierów w Warszawie oraz 16 okolicznych gminach. Urządzenia beacon mają być zainstalowane w ponad 100 obiektach użyteczności publicznej, obejmując około 60 urzędów i miejsc publicznych, oraz wszystkie stacje metra. Zaangażowanie Warszawy oraz 16 gmin partnerskich, takich jak Czosnów, Góra Kalwaria, Otwock czy Pruszków, w realizację projektu podkreśla jego skalę i znaczenie dla osób z dysfunkcjami wzroku.
Kategoria: Artykuły
Rozmowa: Poradnik wrażliwej komunikacji
Autor: Magdalena Janowska / Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu / www.portal.umk.pl
– Każdy z nas na różnych etapach swojego życia może być osobą, która przeżywa trudności emocjonalne, psychiczne lub fizyczne – mówi dr Magdalena Cyrklaff-Gorczyca. – Warto zatem nauczyć się rozpoznawać możliwości i trudności w komunikowaniu się z osobami ze szczególnymi potrzebami, aby usprawnić proces porozumiewania się.
Rozmowa z dr Magdaleną Cyrklaff-Gorczycą z Katedry Badań Przestrzeni Informacyjnej na Wydziale Filozofii i Nauk Społecznych, psycholożką współpracującą z Uniwersyteckim Ośrodkiem Wsparcia i Rozwoju Osobistego oraz redaktorką wydanego przez UMK poradnika „Jak komunikować się z osobami z niepełnosprawnościami i problemami sfery psychicznej„.
Na UMK powstał poradnik „Jak komunikować się z osobami z niepełnosprawnościami i problemami sfery psychicznej”, którego jest Pani redaktorką. Skąd potrzeba stworzenia takiego poradnika i do kogo jest adresowany?
Potrzeba stworzenia poradnika zrodziła się z obserwacji i konsultacji dotyczących trudnych sytuacji, które pojawiały się między osobami pracującymi na UMK a osobami studiującymi. Pracownicy naszego uniwersytetu coraz częściej zgłaszali trudności w prowadzeniu zajęć dydaktycznych czy w pracy administracyjnej, które wynikały z niestandardowych zachowań niektórych studentów czy studentek. Okazywało się potem, że przyczyną takich zachowań były objawy chorób, zaburzeń psychicznych czy niepełnosprawności. W Polsce średnio co czwarty obywatel przynajmniej raz w życiu borykał się z zaburzeniem psychicznym. Wzrasta też w naszym społeczeństwie liczba osób z niepełnosprawnościami. Każdy z nas na różnych etapach swojego życia może być osobą o szczególnych potrzebach, a więc taką, która przeżywa trudności emocjonalne, psychiczne i/lub fizyczne.
Warto zatem nauczyć się rozpoznawać możliwości i trudności w komunikowaniu się ze studentami ze szczególnymi potrzebami, aby usprawnić proces porozumiewania się z nimi, ustalania wymagań co do zaliczeń i uczestnictwa w zajęciach dydaktycznych bądź w kontaktach z pracownikami administracji.
Wskazówki zawarte w poszczególnych częściach poradnika mogą pomóc pracownikom UMK w usprawnianiu procesu komunikowania się ze studentami z niepełnosprawnościami czy problemami sfery psychicznej. Oczywiście wskazówki te przydadzą się także w komunikacji pomiędzy pracownikami czy z gośćmi naszej uczelni, którzy wykazują zachowania opisywane w poszczególnych rozdziałach. Ich autorzy – eksperci z UMK, innych uczelni oraz z instytucji specjalizujących się we wsparciu osób z niepełnosprawnościami, różnymi trudnościami w komunikacji, postarali się, aby ich teksty miały maksymalnie praktyczny charakter.
Jak liczne grono w społeczności UMK stanowią osoby z niepełnosprawnościami?
Mamy obecnie 459 studentów, doktorantów i słuchaczy studiów podyplomowych z niepełnosprawnością. Chciałabym podkreślić, że są to osoby z orzeczoną niepełnosprawnością, czyli takie, które mają formalnie, zgodnie z polskim prawem, potwierdzoną niepełnosprawność. Niepełnosprawność ta może wynikać z naruszenia sprawności organizmu, np. na skutek chorób narządu wzroku, słuchu czy ruchu, ale także układu oddechowego, pokarmowego czy chorób psychicznych. Część z tych niepełnosprawności jest widoczna, bo np. ktoś porusza się na wózku inwalidzkim. Część jednak jest niewidoczna (np. wady serca), a część będzie widoczna w zachowaniu, sposobie funkcjonowania (np. zaburzenia nastroju). Tyle o statystykach oficjalnych, natomiast należy pamiętać, że wielu studentów do tej pory nie było diagnozowanych, a przejawia pewne objawy, np. zaburzeń rozwojowych lub lękowych. Wielu z nich nie wiedziało, co się z nimi do tej pory działo, próbowało przyzwyczaić się do swoich trudności albo wycofywało się z ich sygnalizowania ze względu na poczucie wstydu czy brak wsparcia rodziców lub szkoły na wcześniejszych etapach edukacji. Jest zatem na naszej uczelni zdecydowanie więcej osób studiujących, które przeżywają duże trudności w funkcjonowaniu emocjonalnym, psychicznym, a często także fizycznym. Nie można także zapomnieć o pracownikach UMK, tych z niepełnosprawnościami i tych, którzy nie mają orzeczenia o niepełnosprawności, ale odczuwają duże trudności w różnych obszarach funkcjonowania. Mam nadzieję, że wskazówki zawarte w poradniku, pomogą ich współpracownikom w bardziej empatycznym spojrzeniu na ich codzienne funkcjonowanie na uczelni.
Jak osoby z niepełnosprawnościami i trudnościami sfery psychicznej odnajdują się na studiach?
Nasz uniwersytet stosuje strategię wspierania i włączania ich do społeczności akademickiej poprzez indywidualizację procesu kształcenia. Studenci z niepełnosprawnościami, w celu wyrównywania szans, korzystają z określonych w regulaminie rozwiązań szczególnych, przy zachowaniu gwarancji osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się. Zgodnie z regulaminem studiów można zaproponować osobie studiującej np. zmianę formy ustnej egzaminu na pisemną, wydłużyć jej czas przygotowania się do egzaminu, umożliwić skorzystanie z technologii wspierających itp. Warto też pamiętać, że nie każda osoba będzie chciała tego wsparcia, dlatego należy wychodzić z propozycją i pozwolić zdecydować studentowi/studentce. Osoby studiujące są pełnoletnie i ponoszą pełną odpowiedzialność za swoje decyzje i działania. Nie można zaniżać wymagań studentom z zaburzeniami, bo nie jest to uczciwe wobec nich, innych osób studiujących i w zasadzie całego uniwersytetu, który ponosi odpowiedzialność za absolwenta i wydany mu dyplom. Ważne jest empatyczne i uczciwe wobec wszystkich stron podejście.
Tak jak Pani wspomniała – w poradniku dużo miejsca zajmują praktyczne wskazówki.
Zgadza się. W rozdziale dotyczącym komunikacji z osobami z zaburzeniami i problemami natury psychicznej, autorstwa ekspertów z UMK, prof. Sławomira Czachowskiego oraz dr Katarzyny Śliwińskiej-Psiuk, mamy praktyczne wskazówki dotyczące sytuacji, w których zauważamy, że student jest wyraźnie przygnębiony, spadła jego dotychczasowa aktywność, zwiększyła się absencja czy pogorszyły oceny. Bywa, że osoba studiująca sama sygnalizuje wykładowcy, że ma depresję. Wtedy zaleca się wykazanie zrozumienia i okazanie wsparcia chociażby w postaci pokierowania do Uniwersyteckiego Ośrodka Wsparcia i Rozwoju Osobistego, gdzie można porozmawiać ze specjalistką. Ułatwieniem dla osoby chorującej na depresję będzie praca z zastosowaniem metody małych kroków, czyli dopasowania się z wytycznymi zaliczenia przedmiotu do możliwości i gotowości danej osoby. Unikamy wtedy nadmiernych nacisków, nie stosujemy porad typu „Musi się pani wziąć w garść” albo „Nie tylko pan ma problemy. Proszę się tak nad sobą nie rozczulać”. To autentyczne wypowiedzi, które usłyszałam od swoich pacjentów, którzy chorują na depresję czy zaburzenia lękowe. Nadmierne naciski, bagatelizowanie trudności danej osoby czy próba wejścia komuś na ambicję mogą pogłębiać niestety poczucie bezradności i niespełniania oczekiwań otoczenia. Nie można także bagatelizować komunikatów o chęci odebrania sobie życia, która padają z ust wielu osób w kryzysie psychicznym. Każda taka informacja powinna zostać potraktowana poważnie, a osoba otoczona opieką. O sposobie postępowania w takich sytuacjach opowiadamy na cyklicznym szkoleniu dla pracowników UMK pt. „Jak komunikować się z osobami z zaburzeniami w środowisku akademickim?”.
Ważne wskazówki pojawiły się także w tekście prof. Beaty Borowskiej-Beszty z naszego uniwersytetu, która opisała zasady komunikacji z osobami ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu. W skrócie rzecz ujmując – dysleksja to trudności w przetwarzaniu i zapamiętywaniu informacji oraz uczeniu się, które mogą być dziedziczone. Badania pokazały, że obok wspomnianych trudności u osób z dysleksją występują zauważalne zdolności w rozumowaniu, projektowaniu wizualnym, technicznym czy artystycznym. Dyslektycy mogą potrzebować więcej czasu, aby przeczytać materiały na zajęciach, mogą mieć trudności z szybkim wykonaniem instrukcji podawanych ustnie, z ich rozumieniem słuchowym i realizacją zadań pisemnych, jeśli czas na to jest krótki (np. podczas wejściówek, egzaminów pisemnych). Warto zatem przygotować i wysłać przed zajęciami notatki lub prezentacje z materiałem na kolejne zajęcia albo pozwolić robić zdjęcia slajdów. Często osoby z dysleksją preferują ustne formy sprawdzania wiedzy. Studenci z dysleksją myślą wizualnie, a nie werbalnie, co jest bardzo ważną wskazówką dla wykładowców i pracowników administracji w zakresie przygotowywania dla nich materiałów dydaktycznych czy informacyjnych. Osoby studiujące z dysleksją znacznie efektywniej przyswajają materiały prezentowane graficznie, w postaci np. map myśli, a werbalne instrukcje warto w pracy z nimi łączyć z zapisaniem na tablicy lub wyświetleniem na ekranie prezentacji. To jest też bardzo przyjazna forma podawania informacji dla osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ZSA), które coraz częściej spotykamy na uczelni.
W rozdziale prof. Jacka Błeszyńskiego z UKSW w naszym poradniku dowiadujemy się o tym, że studenci z ZSA mają trudności w nawiązywaniu i podtrzymywaniu relacji, w wyrażaniu emocji oraz odczytywaniu komunikatów niewerbalnych (np. mimiki), co może prowadzić do trudności czy braku zrozumienia intencji, samopoczucia czy nastroju rozmówcy.
Osobom z ZSA trudno przystosować się do zmian, dlatego zaleca się, by je na to przygotować, informować z wyprzedzeniem i unikać np. częstych zmian godziny i miejsca odbywania się zajęć. Gdy wiemy, że mamy w grupie osobę z ZSA, warto zrezygnować z częstego posługiwania się metaforami, ponieważ nasze wypowiedzi mogą być odbierane w sposób dosłowny. W rozmowach powinniśmy dbać o precyzję, unikać wieloznaczności, nie skupiać się na kontakcie wzrokowym, bo to może być rozpraszające. Nieutrzymywanie przez osoby z ZSA kontaktu wzrokowego nie jest oznaką braku szacunku, tylko formą poradzenia sobie z napływem informacji i chęcią ich zrozumienia.
Rozmawiając, warto stosować tzw. minimaksy (minimum słów, maksimum treści), czyli precyzyjne, krótkie wypowiedzi, które zawierają jednoznaczne elementy i pozbawione są zbędnych ozdobników. W czasie zajęć dobrze jest wykorzystywać nietypowe zainteresowania osób studiujących z ZSA, które czasami potrafią być ekspertami w jakiejś tematyce. Podałam tylko krótkie opisy trudności i wskazówki do sprawnej komunikacji. Polecam zapoznać się z wszystkimi rozdziałami naszego poradnika.
Na jakie formy wsparcia – obok ogólnodostępnego poradnika – może liczyć kadra UMK?
Dotychczasowa pomoc psychologiczna i psychiatryczna, którą inicjowałam na naszym uniwersytecie z Zespołem ds. Studentów Niepełnosprawnych, nadal funkcjonuje i może z niej skorzystać każdy pracownik naszej uczelni. Wszelkie formy wsparcia społeczności uniwersyteckiej skupione są od niedawna w strukturach Uniwersyteckiego Ośrodka Wsparcia i Rozwoju Osobistego. Pracownicy UMK mogą skorzystać ze wsparcia psychologicznego w ramach doradztwa interpersonalnego, a także z konsultacji psychiatrycznych, coachingu oraz warsztatów psychoedukacyjnych. Na stronie internetowej https://wsparcie.umk.pl znajdują się szczegóły tej oferty i regulaminy.
Warto zaznaczyć, że w ramach ośrodka działają dwa zespoły: Zespół Rozwoju Osobistego oraz Zespół Wsparcia Osób ze Szczególnymi Potrzebami. Pierwsza sekcja jest ważna dla każdego pracownika, ponieważ pomaga w podnoszeniu kompetencji osobistych, co wpływa korzystnie także na rozwój zawodowy. Druga sekcja przejęła funkcje niegdysiejszego Zespołu ds. Studentów Niepełnosprawnych (Zds.SN), który od zawsze wspierał nie tylko studentów, ale także pracowników naszej uczelni. Wydanie poradnika „Jak komunikować się z osobami z niepełnosprawnościami i problemami sfery psychicznej” udało się także dzięki pracownikom Zds.SN – Katarzynie Makowskiej i Sławomirowi Rylichowi, za co serdecznie im dziękuję.
W razie problemów komunikacyjnych lub chęci usprawnienia procesu dydaktycznego Zespół Wsparcia Osób ze Szczególnymi Potrzebami pomaga w weryfikacji bądź przygotowaniu potrzebnej dokumentacji, zorganizowaniu sprzętu wspierającego odbiór informacji, przygotowaniu wskazówek, jak dostosować zajęcia do potrzeb i możliwości studentów.
Odbywa się to m.in. poprzez kierowanie do mnie na konsultację psychologiczną osób chorych, niepełnosprawnych czy z innymi trudnościami, które rozpoczęły edukację na naszej uczelni lub które zgłosiły różne problemy w sferze psychicznej czy psychofizycznej w toku trwających już studiów. Czasami rozmawiamy w zespołach z wykładowcami, którzy zgłaszają potrzebę wsparcia w porozumiewaniu się z niektórymi studentami z ich kierunku, dlatego organizujemy szkolenia dotyczące komunikowania się z osobami studiującymi z trudnościami i zaburzeniami sfery psychicznej, o których wcześniej już wspomniałam. Poradnik jest uzupełnieniem tych szkoleń i usystematyzowaniem w jednym miejscu wszystkich informacji przydatnych zarówno wykładowcom, jak i pracownikom administracji w efektywnej komunikacji w trudnych sytuacjach, co mam nadzieję, wspomaga ich pracę oraz relacje ze studentami oraz zwiększa poczucie bezpieczeństwa w działaniach na uniwersytecie. Serdecznie dziękuję Autorom poszczególnych rozdziałów poradnika za zaangażowanie i współpracę.
Uniwersytecki Ośrodek Wsparcia i Rozwoju Osobistego
ul. Reja 25, 87-100 Toruń
tel.: (56) 611-49-83
e-mail: osrodek_wsparcia@umk.pl
strona: https://wsparcie.umk.pl
Wietnam: 17-letnia dziewczyna straciła wzrok po zabiegu upiększającym
9 stycznia rodzina pani N.H.T. z Dong Nai musiała natychmiastowo zabrać ją do szpitala Cho Ray po tym, jak 17-latka nagle doznała bólu głowy, zawrotów głowy i nudności po otrzymaniu zastrzyków wypełniających wargi, brodę i nos w jednym z salonów spa.
Po przyjeździe do szpitala okazało się, że lewe oko pacjentki wykazywało alarmujące objawy, takie jak opadanie powieki i siniaki w okolicy górnej powieki. Dodatkowo stwierdzono obrzęk i siniaki w okolicy brody i górnej wargi, a widzenie w lewym oku było ujemne.
Pacjentka trafiła na Oddział Okulistyki, gdzie zdiagnozowano utratę wzroku po wstrzyknięciu wypełniacza.
Doktor Nguyen Xuan Thao, bezpośrednio odpowiedzialny za leczenie pacjentki, poinformował, że po pewnym okresie terapii stan zdrowia pani N.H.T. uległ poprawie. Choć ból głowy i opadanie powieki zmalały, a rogówka stała się mniej spuchnięta, hospitalizowana nadal nie odzyskała wzroku.
Lekarz Thao podkreśla, że nadal trwa obserwacja i leczenie.
Szpital Cho Ray ostrzega również przed przypadkami powikłań po wstrzyknięciu wypełniacza, a historia pani N.H.T. to tylko jedno z wielu dramatycznych zdarzeń. Warto zauważyć, że wiele komplikacji występuje po wstrzyknięciu wypełniacza w nieprofesjonalnych placówkach kosmetycznych.
W obecnych czasach, gdy dostępne są różnorodne materiały do wypełniaczy, jakość wstrzykiwanych substancji staje się trudna do zweryfikowania. Dr Nguyen Xuan wskazuje także na niski poziom certyfikacji w placówkach kosmetycznych, podkreślając, że jedynie renomowane miejsca z możliwością importu wypełniaczy mogą zagwarantować bezpieczeństwo pacjenta.
Dodatek osłonowy 2024. Wysokość świadczenia. Dla kogo? Wzór wniosku
W okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2024 r. przedłużono kolejne regulacje, które wspierają polskie rodziny. Dodatek osłonowy ma na celu zniwelować koszty energii, gazu i żywności, dla mniej zamożnych gospodarstw domowych. Zgodnie z przepisami przysługuje gospodarstwu domowemu, którego przeciętne miesięczne dochody nie przekraczają 2100 zł w gospodarstwie jednoosobowym albo 1500 zł na osobę w gospodarstwie wieloosobowym.
Mężczyzna z Poznania musi zapłacić 2400 zł. za posługiwanie się kartą parkingową swojej zmarłej żony
Na początku grudnia ubiegłego roku Straż Miejska w Poznaniu otrzymała doniesienie dotyczące nielegalnego korzystania z karty parkingowej należącej do zmarłej osoby. Zgłaszający zauważył, że właściciel określonego pojazdu systematycznie zajmuje miejsce przeznaczone dla osób niepełnosprawnych, jednocześnie posługując się kartą parkingową, której data ważności została poprawiona długopisem. Co więcej, informacja dotyczyła posługiwania się dokumentem osoby, która nie żyje.
W chwili otrzymania zgłoszenia, strażnicy miejscy natychmiast podjęli działania w celu zweryfikowania sytuacji. Pomimo, że poprawki dokonane długopisem nie miały wpływu na ważność karty parkingowej, postanowili zbadać sprawę szczegółowo. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, karta była ważna aż do marca 2024 roku.
W wyniku przeprowadzonych działań, Straż Miejska zwróciła się do Starostwa Powiatowego z prośbą o udzielenie informacji dotyczących osoby, na którą karta parkingowa została oryginalnie wystawiona. Kolejne działania ujawniły, że właścicielka dokumentu nie żyje, a jej mąż bezprawnie korzystał z tego przywileju.
Mężczyzna, który bezprawnie posługiwał się kartą parkingową zmarłej żony, został ukarany przez strażników mandatami na łączną kwotę 2400 zł. Kara ta ma stanowić naukę i przestrogę dla innych, którzy mogliby być skłonni do podobnych praktyk.
Premier Sánchez: Hiszpania Wprowadza Termin 'Osoby z Niepełnosprawnością’ Do Konstytucji
W Hiszpanii doszło do istotnej zmiany, która odzwierciedla postęp w myśleniu społecznym. Parlament hiszpański, po długoletnich postulatach ze strony osób z niepełnosprawnościami, postanowił usunąć z konstytucji termin „niepełnosprawny”, zastępując go bardziej akceptowalnym „osoba z niepełnosprawnością”.
W czwartek, parlament po raz trzeci w historii kraju głosował nad zmianą konstytucji, a rezultatem tego było wprowadzenie poprawki do artykułu 49. Nowy język nie tylko eliminuje termin „niepełnosprawny”, ale także dodaje zapis, że „administracje publiczne będą dążyły do polityk gwarantujących pełną autonomię i społeczną integrację osób z niepełnosprawnościami.”
Niezwykłą rzadkością było porozumienie dwóch największych partii, rządzącej Partii Socjalistycznej i konserwatywnej opozycji Partii Ludowej, w kwestii tej zmiany. Nawet mniejsze partie reprezentowane w parlamencie poparły tę inicjatywę, z wyjątkiem skrajnie prawicowej partii Vox. Poprawka została przyjęta przez głosowanie 312 do 32 i teraz musi zostać zatwierdzona przez Senat, zachowując ten sam margines poparcia.
Premier Hiszpanii, Pedro Sánchez, nazwał ten dzień wielkim dniem dla demokracji i przeprosił w imieniu kraju za to, że wprowadzenie zmiany trwało tak długo. Podkreślił, że spłacają moralny dług wobec ponad 4 milionów obywateli z niepełnosprawnościami.
Zmiana terminologii ma również znaczenie społeczne, ponieważ termin „niepełnosprawny” często bywał postrzegany jako pejoratywny, dehumanizujący i redukujący osobę do jej stanu. Nowy termin, „osoby z niepełnosprawnością”, stawia tożsamość jednostki na pierwszym planie, podkreślając, że osoba ma pewien stan, ale nie jest zredukowana do niego.
To trzecia poprawka do hiszpańskiej konstytucji od jej ustanowienia w 1978 roku. Poprzednie dwie zmiany dotyczyły prawa obywateli Unii Europejskiej do kandydowania w wyborach samorządowych oraz dostosowania do zasad UE dotyczących deficytów publicznych w trakcie kryzysu zadłużenia strefy euro.
Niezmiennie ważne było unikanie zmian konstytucyjnych z obawy, że mogą one prowadzić do szerszych przemian w konstytucyjnej monarchii lub wspierać separatystyczne aspiracje regionów, takich jak Katalonia czy Kraj Basków. Mimo powszechnego poparcia dla zmiany w kolejności dziedziczenia tronu, aby umożliwić pierwszeństwo urodzonego dziecka, obecna monarchia pozostaje niezagrożona, a kolejne kroki w tej sprawie pozostają tematem delikatnych dyskusji politycznych.
Astro: Miał być psem przewodnikiem, a został bohaterem ratującym życie
W ciągu ostatnich dni wydarzyła się niezwykła historia, która ukazuje, jak wyjątkowe relacje między ludźmi a zwierzętami mogą wpływać na nasze życie. Bohaterami tej opowieści są labrador o imieniu Astro i jego oddana opiekunka, Wolontariuszka Wiola, związana z działalnością Fundacji na rzecz Osób Niewidomych Labrador-Pies Przewodnik.
Astro, początkowo przewidziany do szkolenia na psa przewodnika, zmienił swoją ścieżkę z powodu problemów zdrowotnych. Zamiast pełnić tę specjalną rolę, znalazł nowe przeznaczenie jako wierny towarzysz Wioli i jej rodziny.
Kilka nocy temu, w zwykłym blokowisku, Astro wykazał się niezwykłym instynktem. Zazwyczaj spokojny o godzinie 2:00 w nocy, zrobił coś, co przyciągnęło uwagę Wioli. Wraz z nią postanowił wyjść na spacer. To wtedy stało się coś, co trudno nazwać zbiegiem okoliczności.
Astro zatrzymał się przy sąsiednim bloku, zaczął węszyć w powietrzu, sygnalizując Wioli, że coś jest nie tak. Po chwili spostrzegła ubraną jedynie w koszulę nocną, boso błąkającą się po osiedlu starszą panią. Dzięki czujności Astro i szybkiej reakcji Wioli, pani otrzymała pomoc i wsparcie.
Wraz z panią zagubioną nocą, Wiola weszła do najbliższego budynku, oferując jej ciepło i bezpieczeństwo. Okazało się, że dzięki Astro udało się skontaktować z córką starszej kobiety, która po kilkunastu minutach pojawiła się na miejscu, zabierając matkę do domu.
Nie sposób jednoznacznie powiedzieć, czy Astro wyczuł lęk zagubionej pani, czy to był zbieg okoliczności, że akurat tej nocy postanowił wyjść na spacer. To, co jednak pewne, to fakt, że Wiola i jej wierny pies stali się bohaterami tej historii. Ich szybka i zdecydowana reakcja nie tylko przyniosła ulgę starszej pani, ale również uwydatniła niezwykłą więź między człowiekiem a zwierzęciem.
Astro, mimo że nie został przewodnikiem, odnalazł swoje miejsce jako nieoceniony przyjaciel i stróż, gotów do działań w najważniejszych chwilach. Ta opowieść jest dowodem na to, jak ważną rolę odgrywają zwierzęta w naszym życiu i jakich nieoczekiwanych bohaterów możemy znaleźć w codziennych sytuacjach.
Prawo.pl: reforma w rehabilitacji może nie skrócić kolejek do zabiegów
Od 1 lutego fizjoterapeuta będzie mógł przedłużyć rehabilitację i samodzielnie zmienić zalecenia lekarza, a na zabiegi szybciej trafią osoby po ostrej fazie choroby, m.in. onkologicznej. Zmiany mogą jednak nie skrócić kolejek pacjentów oczekujących na rehabilitację ambulatoryjną czy domową. Nie ma też pewności czy limity zabiegów wystarczą dla pacjentów w chorobach przewlekłych.
Jak podkreśla Prawo.pl, rozporządzenie Ministra Zdrowia z 4 stycznia 2024 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej – to największe od 10 lat zmiany w świadczeniach z zakresu rehabilitacji.
Rozporządzenie, które ma wejść w życie 1 lutego br., ma przyczynić się do poprawy dostępności do świadczeń rehabilitacyjnych, szczególnie w odniesieniu do pacjentów, którzy ze względu na swój stan zdrowia (kliniczny i funkcjonalny) powinni w możliwie najkrótszym czasie uzyskać świadczenie rehabilitacyjne.
W ocenie portalu Prawo.pl dobrą zmianą dla pacjentów jest możliwość przedłużenia zabiegów rehabilitacji ambulatoryjnej przez fizjoterapeutę z 10 do 20 dni na podstawie jednego skierowania. Wprowadzono także limit 40 dni zabiegowych na daną jednostkę chorobową w ciągu roku, a rehabilitacja może być dodatkowo przedłużona o kolejne 30 dni w roku, jeśli podmiot lub sam fizjoterapeuta zwróci się pisemnie do wojewódzkiego oddziału NFZ o zgodę.
Prawo.pl informuje, że nowe przepisy otwierają też furtkę do szybszego skorzystania z rehabilitacji, jeśli chodzi o oczekujących na nią pacjentów po ostrej fazie choroby w przypadku schorzeń: neurologicznych, ortopedycznych, kardiologicznych, pulmonologicznych, internistycznych, pediatrycznych i onkologicznych. Rozporządzenie MZ zwiększa także samodzielność fizjoterapeutów jako niezależnego zawodu medycznego.
„Im wcześniej jest rozpoczęta rehabilitacja, tym lepsze daje efekty. W szerszej perspektywie to opłaca się państwu, bo takie osoby szybciej wracałyby do pracy i życia społecznego” – mówi Hanna Kowalewska, wiceprezes Krajowej Izby Fizjoterapeutów (KIF).
Prawo.pl wskazuje, że rozporządzenie MZ nie wyjaśnia jednak, w jaki sposób będzie monitorowana liczba dni zabiegowych pacjenta oraz to, jak NFZ będzie pilotował liczbę wykorzystanych dni rehabilitacyjnych danego pacjenta.
W ocenie portalu Prawo.pl problem długich kolejek pacjentów oczekujących na rozpoczęcie rehabilitacji, także w prywatnych placówkach, może zostać nie rozwiązany.
„Pacjent raczej nie skorzysta z rehabilitacji więcej niż raz w roku przez 10 dni. Nie jest w stanie skorzystać dwa razy w roku ze względu na długi czas oczekiwania” – zaznacza Hanna Kowalewska.
Przepisy mają obowiązywać od 1 lutego. Skierowanie na fizjoterapię w warunkach ambulatoryjnych oraz skierowanie na fizjoterapię w warunkach domowych wystawione przed dniem wejścia ich w życie i niezrealizowane do 1 lutego zachowuje ważność.
Pełny tekst artykułu: https://www.prawo.pl/zdrowie/dostep-do-rehabilitacji-nowe-zasady,524966.html
Darmowe mobilne usługi porządkowe dla seniorów i osób niepełnosprawnych w Tarnowie
Centrum Usług Społecznych serdecznie zaprasza seniorów oraz osoby z różnymi stopniami niepełnosprawności do skorzystania z nowego programu – darmowych mobilnych usług porządkowych. Inicjatywa ma na celu wsparcie osób starszych oraz tych z ograniczoną mobilnością poprzez świadczenie bezpłatnej pomocy w codziennych zadaniach domowych.
Zainteresowani mogą skorzystać z różnorodnych usług, takich jak sprzątanie mieszkań, mycie okien, odśnieżanie, koszenie trawnika czy porządkowanie nagrobków. Wszystko to dostępne jest bezpłatnie, a jedynym warunkiem uczestnictwa jest rejestracja poprzez kontakt telefoniczny.
Aby skorzystać z oferty, wystarczy zadzwonić pod numer telefonu Centrum Usług Społecznych – (14) 688-21-30 lub (14) 688-21-29 i zarejestrować się u jednego z Koordynatorów Indywidualnych Planów Usług Społecznych. Osoby z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności oraz mieszkańcy powyżej 65. roku życia, którzy są samotni lub prowadzą gospodarstwo domowe z drugą osobą powyżej 65 lat, są uprawnieni do skorzystania z programu.
Mobilne usługi porządkowe realizowane będą w ramach „Programu Usług Społecznych dla mieszkańców Gminy Miasta Tarnowa na 2024 rok pn. „Od potrzeb do realizacji””.
Wniosek o Order Orła Białego dla śp. ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego
Wojewoda małopolski Krzysztof Jan Klęczar złożył dziś do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o nadanie śp. ks. Tadeuszowi Isakowiczowi-Zaleskiemu pośmiertnie Orderu Orła Białego.
– Zmarły niedawno Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski to osoba zasłużona w znamienitej działalności publicznej, charytatywnej i społecznej, a także działalności opozycyjnej. To człowiek, który swoje życiowe decyzje zawsze podejmował, mając na względzie służbę drugiemu człowiekowi. Był też wiernym kustoszem pamięci o ofiarach ludobójstwa na Wołyniu. Dotychczas został już odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności, Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości. Zdecydowałem, że w uznaniu takiej postawy i pięknego świadectwa zawnioskuję do Pana Prezydenta RP o przyznanie Księdzu Tadeuszowi Isakowiczowi-Zaleskiemu pośmiertnie Orderu Orła Białego. Byłoby to należne zwieńczenie życiowej drogi Zmarłego. Dodam, że kwestię tę moi przedstawiciele omawiali ze współpracownikami oraz najbliższą rodziną Zmarłego. Złożony wniosek jest głosem najbliższego Księdzu Isakowiczowi-Zaleskiemu środowiska, zgodnym także z wolą Rodziny – mówi wojewoda małopolski Krzysztof Jan Klęczar.
Order Orła Białego to najwyższy order Rzeczypospolitej, ustanowiony w 1705 r., reaktywowany w 1921 r. Nadawany jest za znamienite zasługi cywilne i wojskowe dla Rzeczypospolitej Polskiej, położone zarówno w czasie pokoju, jak i w czasie wojny. Nie dzieli się na klasy. Nadawany jest najwybitniejszym Polakom oraz najwyższym rangą przedstawicielom państw obcych.