Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Głogowie to placówka poświęcona archeologii i historii, zlokalizowana w Zamku Książąt Głogowskich w Głogowie. Muzeum podlega i jest nadzorowane przez Ministerstwo Kulturyi Dziedzictwa Narodowego.
Muzeum rozpoczęło swoją działalność 7 października 1967 jako Muzeum Hutnictwa i Odlewnictwa Metali Kolorowych. Siedzibą Muzeum od początku był Zamek Książąt Głogowskich, wtedy jeszcze w ruinie. Wcześniej w miejscu Muzeum funkcjonowała Izba Muzealna utworzona w 1965 roku z inicjatywy Głogowskiego Towarzystwa Kultury. Pierwszym dyrektorem i organizatorem Muzeum był archeolog dr Mieczysław Kaczkowski. W latach 1971-1974 Muzeum przeniosło swą siedzibę tymczasowo do pałacu w podgłogowskiej wsi Czernej, ponieważ zapadła decyzja o odbudowie głogowskiego Zamku. W 1983 roku odbudowę zakończono i Muzeum otrzymało na swą siedzibę cały ogromny budynek zamkowy. Dzięki badaniom wykopaliskowym prowadzonym przez dr Kaczkowskiego Muzeum szybko zyskało sporą kolekcję zbiorów archeologicznych, będąc jednostką specjalistyczną w dziedzinie metalurgii, natomiast w 1983 roku otrzymało status jednostki specjalistycznej w dziedzinie archeologii. W 1986 roku zostało przemianowane na Muzeum w Głogowie Ośrodek Archeologiczno-Konserwatorski. Od 1992 roku Muzeum funkcjonuje pod nazwą Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Głogowie. Obecnym dyrektorem Muzeum jest dr Waldemar Hass, który funkcję dyrektora pełni od grudnia 2019 roku. Muzeum zostało wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów pod numerem 97.
Zbiory muzeum (stan na rok 2015) liczą ponad 40 tysięcy eksponatów. Dużą ich część stanowią zabytki związane z historią Głogowa i okolic (m.in. kolekcja kart pocztowych i widokówek Głogowa, kolekcja wydawnictw kartograficznych związanych z Głogowem i ziemią głogowską oraz kolekcja radio-odbiorników, gramofonów i urządzeń grających). Największą część zbiorów stanowią numizmaty. Czytaj dalej →

Zabytkowa Kopalnia Srebra w Tarnowskich Górach (dawniej Zabytkowa Kopalnia Rud Srebronośnych) to jedyna w Polsce podziemna trasa turystyczna umożliwiająca zwiedzanie podziemi dawnej kopalni kruszców srebronośnych, założonej w triasowych dolomitach i wapieniach.
Od 2004 część pomnika historii Tarnowskie Góry – podziemia zabytkowej kopalni rud srebronośnych oraz sztolni „Czarnego Pstrąga”. Od lipca 2017 jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako jeden z obiektów wpisu o nazwie: Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku wraz z systemem gospodarowania wodami podziemnymi w Tarnowskich Górach.
Zabytkowa Kopalnia Srebra jest jedną z czterech gwiazd Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego. Od 2014 roku Kopalnia dołączyła do Europejskiego Szlaku Dziedzictwa Przemysłowego (ERIH) jako tak zwany Punkt Kotwiczny.
Kopalnia znajduje się w Tarnowskich Górach przy ul. Szczęść Boże 81. Stanowi jeden z dwóch udostępnionych do zwiedzania w 1976 roku fragmentów wyrobisk podziemnych Królewskiej Kopalni Fryderyk (niem. Königliche Friedrichsgrube), która funkcjonowała od 1784 roku do 1911 lub 1912 roku. Jest częścią podziemnego labiryntu wyrobisk górniczych, chodników i sztolni odwadniających, którego długość wynosi ponad 150 km.
Na głębokości 40 m powstał szlak turystyczny o długości 1740 m i kształcie trójkąta, łączący trzy szyby: „Anioł”, „Żmija” i „Szczęść Boże”. W czasie niezwykłej wędrówki turyści oglądają pochodzące z XVIII i XIX w. przodki górnicze, dawne stanowiska pracy i narzędzia. Ze szlakiem sąsiadują trzy komory o wielkości od 500 do 2000 m². Blisko 300-metrowy fragment trasy trzeba pokonać łodzią. W 2012 roku podziemna trasa turystyczna została udźwiękowiona w autentyczne odgłosy ciężkiej pracy gwarków, efekty zawału kopalnianego, jadących wózków i robót strzałowych.
W budynku nadszybia Kopalni Srebra znajduje się multimedialna wystawa (otwarta 20 kwietnia 2012 roku), na której prezentowane są treści związane z historią, geologią, technikami wydobycia i odwadniania tarnogórskich podziemi. Można tam obejrzeć m.in. dawne narzędzia, płuczkę, lampy używane pod ziemią, kubły do wydobywania urobku, a także górniczą przenośną toaletę. Jednym z elementów wystawy jest maszyna parowa, pierwsza na Górnym Śląsku, zainstalowana na obecnych terenach miasta w 1788 roku.
Na terenie kopalni znajdują się: sala kinowo-konferencyjna, restauracja, sklepy z pamiątkami i minerałami oraz parking. Trasa Zabytkowej Kopalni Srebra jest przystosowana dla osób niepełnosprawnych. W podziemiach panuje specyficzny mikroklimat o stałej temperaturze 10 °C.
Tuż przy budynku kopalni znajduje się Skansen Maszyn Parowych. To bogata kolekcja maszyn parowych używanych w dawnym przemyśle. Znajdują się tu takie eksponaty jak: walec drogowy, dźwig kolejowy, lokomobila, liczne parowozy, agregat prądotwórczy, pompy parowe oraz maszyny wyciągowe. Lokalizacja przykopalnianego skansenu nawiązuje do historii tarnogórskiego górnictwa, którego decydującym elementem dynamicznego rozwoju w XIX w. było wprowadzenie nowoczesnej techniki parowej. Nową atrakcją dla całej rodziny jest przejażdżka Małą Koleją Skansenową wokół skansenu. Długość trasy wynosi 500 metrów. Jazda tą niewielką kolejką, w otoczeniu zabytkowych maszyn, dostarcza niezapomnianych wrażeń. Czytaj dalej →

Muzeum Dwory Karwacjanów i Gładyszów w Gorlicach to muzeum wielooddziałowe zlokalizowane w powiecie gorlickim, utworzone 1 stycznia 2008 roku.
Celem Muzeum jest gromadzenie, przechowywanie, konserwowanie, opracowywanie i udostępnianie zbiorów z dziedziny historii, sztuki, etnografii, architektury i budownictwa ludowego, a także działalność naukowa, edukacyjna i kulturalna.
Muzeum posiada cztery oddziały: Dwór Karwacjanów w Gorlicach, Ośrodek Konferencyjno-Wystawienniczy Kasztel w Szymbarku, Skansen Wsi Pogórzańskiej im. prof. Romana Reinfussa w Szymbarku i Zagroda Maziarska w Łosiu (Łosie). Czytaj dalej →

„Z synowskim oddaniem całuję próg domu rodzinnego, wyrażając wdzięczność Opatrzności Bożej za dar życia przekazany mi przez moich Rodziców, za ciepło rodzinnego gniazda, za miłość moich najbliższych, która dawała poczucie bezpieczeństwa i mocy, nawet wtedy, gdy przychodziło zetknąć się z doświadczeniem śmierci i trudami codziennego życia w trudnych czasach.” Czytaj dalej →

Muzeum Narodowe w Lublinie (MNwL), do 2020 Muzeum Lubelskie w Lublinie – muzeum w Lublinie, należy do najstarszych i największych muzeów we wschodniej Polsce. Ma cztery oddziały na terenie Lublina i tyleż zamiejscowych. Główna siedziba muzeum i większość jego oddziałów to wysokiej klasy zabytki.
Początki ruchu muzealnego w Lublinie sięgają początku XX w. i są związane z działalnością Hieronima Łopacińskiego, który jako jeden z pierwszych dostrzegł konieczność ochrony „starożytności”. To dzięki niemu w 1901 r. zorganizowane zostały dwie wystawy muzealne poświęcone przedmiotom sztuki i starożytności oraz dział etnograficzny wystawy rolniczo-przemysłowej. Po wystawach zbiory przejęło Lubelskie Towarzystwo Rolnicze jako zaczątek przyszłego muzeum. 12 grudnia 1906 roku nastąpiło uroczyste otwarcie muzeum w gmachu podominikańskim. Wkrótce dołączono zbiory Towarzystwa Higienicznego, pochodzące z wystawy zorganizowanej w 1908 roku. W roku 1911 całością zgromadzonych eksponatów zaopiekowała się Sekcja Muzealna Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego.
W 1914 z inicjatywy Szymona Piotrowskiego, dyrektora miejscowego oddziału Banku Handlowego, założono towarzystwo Muzeum Lubelskie. To dzięki niemu zakupiono posesję z budynkami pijarskimi przy ulicy Namiestnikowskiej 4 (obecnie Narutowicza 4), które po remoncie stały się na 40 lat siedzibą Muzeum Lubelskiego. Muzeum przejęło zbiory Towarzystw: Rolniczego, Higienicznego, Krajoznawczego i Biblioteki im. H. Łopacińskiego. Liczba eksponatów powiększała się drogą darów i zakupów. W roku 1921 przejęto część zbiorów Muzeum Nałęczowskiego. 18 lutego 1923 roku odbyła się uroczystość otwarcia Muzeum w gmachu własnym. Kustoszem został malarz Marian Trzebiński. Przed wrześniem 1939 roku zbiory Muzeum liczyły ok. 14 000 eksponatów, nie tylko o charakterze regionalnym.
Druga wojna światowa przyniosła straty budynkom i zbiorom muzealnym. W wyniku prowadzonej polityki okupanta duża część zbiorów zaginęła, uległa zniszczeniu i rozproszeniu. Działalność Muzeum została wznowiona w sierpniu 1944 roku, po wyzwoleniu Lublina spod okupacji hitlerowskiej. Zinwentaryzowane po wojnie zbiory liczyły zaledwie ok. 3 000 eksponatów. W 1950 roku Muzeum upaństwowiono i przemianowano na okręgowe.
Od 1957 roku Muzeum przeprowadziło się do Zamku Lubelskiego. W roku 1987 powróciło do dawnej nazwy – Muzeum Lubelskie. W dalszym ciągu jest muzeum wielodziałowym. Zbiory liczą obecnie ok. 157 000 eksponatów. Oglądać je można na tematycznych wystawach. W siedzibie głównej na Zamku Lubelskim są to: ekspozycja archeologiczna, wystawa monet i medali. W 1999 roku Muzeum wpisane zostało do Państwowego Rejestru Muzeów. Czytaj dalej →

Ewangelickie nabożeństwa odbywają się w kościele nieprzerwanie od 1657 roku. Administratorzy Świątyni dbają nie tylko o sferę duchową, ale także o zmysły. Jeśli chcesz poznać największą drewnianą protestancką świątynię wpisaną na Listę światowego dziedzictwa UNESCO, posłuchać muzyki organowej w barokowym wnętrzu, obejrzeć wystawę „Skarby Kościoła Pokoju”, przenocować w zabytkowych apartamentach i spróbować regionalnych przysmaków – to miejsce jest właśnie dla Ciebie. Plac Pokoju to 300-letnie budynki i wiekowe drzewa, jedyna w Polsce tak bogata luterańska enklawa. Gościła tu szwedzka para królewska Karol XVI Gustaw i królowa Sylwia, modlili się kanclerz Helmut Kohl i premier Tadeusz Mazowiecki, odwiedziły Świątynię kanclerz Angela Merkel i premier Ewa Kopacz, a Dalajlama XIV wraz z przedstawicielami kościołów chrześcijańskich, judaizmu i islamu podpisali Apel o Pokój.
Kościół Pokoju im. Trójcy Świętej w Świdnicy to największa drewniana barokowa świątynia w Europie, zabytkowy budynek sakralny wybudowany na mocy porozumień traktatu westfalskiego zawartego w 1648 roku i kończącego wojnę trzydziestoletnią. Należy do świdnickiej parafii Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. Obiekt od 2001 roku wpisany jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Kościół Pokoju w Świdnicy został wzniesiony w systemie szachulcowym jako budowla centralna oparta na drewnianym szkielecie wypełnionym masą z gliny i słomy. Została wybudowana na planie krzyża greckiego. Do budowli centralnej dobudowano od strony wschodniej Halę Chrztów i zakrystię, od zachodniej Halę Zmarłych, od południowej Halę Ślubów, a od północnej Halę Polną. Mierzy ona 44 m długości i 30,5 m szerokości. Na parterze i czterech piętrach empor mogło się zmieścić 7,5 tysiąca osób (w tym 3 tys. miejsc siedzących). Kościół był budowany z myślą o pomieszczeniu jak największej liczby osób, co było ważne zwłaszcza w czasach ograniczania wolności wyznania dla protestantów, ponieważ była to jedna z dwóch świątyń protestanckich na obszarze księstwa świdnicko-jaworskiego. Dlatego też świątynia posiada ogromną powierzchnię wewnętrzną (1090 m²) i kubaturę. Czytaj dalej →

Teren zajmowany przez dzisiejszy Ogród Zoobotaniczny w Toruniu leży na terenie średniowiecznej osady flisaków i rybaków – Małe Rybaki. Jak wynika z badań, obszar ten był w XV-XVI w. miejscem wybierania gliny do wyrobu cegieł i ich wypalania. Można więc przypuszczać, że część toruńskiej Starówki została zbudowana z cegieł tu powstałych.
W drugiej połowie XVII w. znajdował się tu dworek z budynkami gospodarskimi oraz dużym ogrodem, który należał do barona Karola Zahradeckiego. Był to typowy folwark, w którym zajmowano się produkcją żywności i zapewne hodowlą zwierząt. Z końcem XVII w. majątek, z powodu zadłużenia, został przejęty przez Kmlarię (stałą komisję ds. finansowych Rady Miejskiej). Dokładna data powstania Ogrodu Botanicznego (obecnie Zoobotanicznego) w Toruniu nie jest znana, ale można powiązać ją z faktem nabycia całego majątku przez dr med. Johanna Gottlieba Schultza w 1797 r.
Od 1965 r., za sprawą torunianina Arnberta Sadeckiego, zamieszkałego na stałe w Argentynie i zajmującego się obrotem zwierząt egzotycznych, zaczęto sprowadzać do Ogrodu pierwsze zwierzęta. Wybudowano pierwsze woliery dla ptactwa i wybiegi dla zwierząt. Sprowadzono m.in. lamy, papugę arę i jaka tybetańskiego. Sadecki zobowiązał się dostarczyć za darmo wiele innych gatunków zwierząt egzotycznych, lecz władze miasta nie były tym zainteresowane, zaś sam Ogród nie był ani obszarowo, ani finansowo przygotowany na ich przyjęcie. W latach siedemdziesiątych ruch w Ogrodzie bardzo się ożywił, gdyż umożliwiono jego powszechne zwiedzanie. Czytaj dalej →

Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki – galeria sztuki w Warszawie, narodowa instytucja kultury. Misją Zachęty jest prezentacja i promocja sztuki współczesnej. Galeria organizuje wystawy indywidualne i zbiorowe artystów polskich i zagranicznych oraz wystawy problemowe.
Historia Zachęty sięga 1860 r., kiedy w Królestwie Polskim powstało Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Początkowo celem Towarzystwa było organizowanie wystaw, zakup dzieł sztuki do kolekcji narodowej i udzielanie pomocy młodym artystom. Obecna siedziba Zachęty, zaprojektowana przez Stefana Szyllera, wzniesiona dzięki wysiłkom Towarzystwa i hojności społecznej, stała się jednym z głównych warszawskich ośrodków sztuki, promującym nowe malarstwo. Budowę siedziby rozpoczęto we wrześniu 1898, natomiast oficjalnego otwarcia dokonano 15 grudnia 1900. Czytaj dalej →

Papugarnia Carmen w Katowicach to szczególne miejsce na mapie Polski. Na przestrzeni 700 metrów kwadratowych można obserwować ponad 100 wielobarwnych ptaków o bardzo przyjaznym charakterze. Popularna Ara, Amazonka żółtolica, Rudosterka, czy też Żako kongijskie to tylko niektóre z nich. Spotkanie z nimi to wspaniała atrakcja dla dzieci i dorosłych na Śląsku! Warto odwiedzić to miejsce, aby poczuć niecodzienny klimat i zobaczyć najpiękniejsze papugi świata z bliska. Dzięki Papugarni egzotyczne piękno jest na wyciągnięcie ręki i… kubeczka z karmą!
To jedyne takie miejsce w tej części kraju – oryginalna atrakcja turystyczna czeka dla dużych i małych! Czytaj dalej →

Muzeum Łazienki Królewskie, nazywane „najszczęśliwszym miejscem w Warszawie”, to letnia rezydencja króla Stanisława Augusta. Tworzą ją klasycystyczne zabytki i historyczne ogrody.
Można tu odpocząć, obserwując przyrodę, oraz pogłębić znajomość oświeceniowych idei, odwiedzając takie perły europejskiej architektury, jak: Czytaj dalej →