Autor: Lech Łysak
W nasy wsi beł downij taki Florek, chtóry bardzo lubioł ludziom pumogać i nigdy nie broł za to zodny zopłaty. Storcała mu zopłata „Bóg zapłać”, abo „dziekóje”. Niechtórzy to bardzo wykorzystowali dobre serce Florka. Florek nie beł jakim głupkiem, bo skuńceł róźne skoły, a nawet na uniwersytetach w Krakowie i Warsawie. Potrzciwe chłopisko bardzo lubiało pumogać i sprawiało mu to wielgo radość. Firmy i zwioski niepełnosprawnych chetnie korzystali z dobrego serca. Pewnie korzystaliby do dnia dzisiejsego, zeby nie ten tragicny wypadek na drodze, w chtórym zginoł Florek. Najechoł na niego pijany kierowca, a dodatkowo beł po zazywaniu narkotyków.
Po jego śmierci som ponbóg zawezwoł Florkowe duse przed swoje łoblice i powiedzioł:
– Dobrym człowiekiem ześ beł Florek, ale tu u mnie w niebie nie bedzies mug siedzić. Przyboc se jak ześ uciekoł łod matki do skoły i nie robiełeś nic w polu ani w gospodarce. Nie łozeniełeś sie i nimos dzieci, to nie spełniełeś swojego łobowiozku. Wynoś sie do cyśćca i tam se siedź.
– Panie pozwól mi posiedzić se tu chocios dwa dni – błogoł Florek – bo kce sie napatrzyć na ciebie panie!.
– Florek nie skumlij tak jak ten pies – powiedzioł Bóg – i przyboc se jak zapiekołeś dziełuchom i babom.
– Przeciem pisoł łopowiadania i godołem prachtyki.
– Tak dołem ci talent i cyste serce to z nich korzystos, a jakbym zrobieł ciebie niemowom, abo jakim głupkiem to byś nieumioł nic!.
Wypchnoł świety Pieter Florkowe duse do cyśćca. Po drodze usłysoł
Jednak i tam cie nie przyjmo.
Florek znaloz sie w ciemnym tunelu i se pumału sed do przodu. Światło nie beło mu potrzebne, bo zawdy słabo widzioł i uceł sie zyć po niewidomemu. Naros urwała sie podłoga i bełby wpod w dziure, ale zacon sprowdzać przejście i wtedy walneła go w plecy jakosik klapa i wpod w dziure. Lecioł niom bez dłuzsy cos i wypod do biołego świata, gdzie beli jacyś dziwni anieli: Skrzydła jak u łorłów, łby jak u psów, rogi krowie, kopyta kuńskie, syje gesie, łoguny mieli jak powie, grube i biołe toto beło jak becka z kapustom kisonom. Uni tys zaceni głośno wrzescyć na Florka
– jak ześ beł młodym bechorem toś krod somsiadowi jabka i gruski. Zapiekołeś naucycielkom wkładajonc im mysy do torebek. Zapiekołeś dziełuchom, boś podnosieł im spodnice i łoglodołeś majtki, a jak ześ dorus toś łoboloł je w sianie, a tam robiełeś ….. No to nos rozumies ześ ino zasłuzeł na ciepłe piekło.
– Skod miołem wiedzić panie jak postepować i jak zasłuzyć na lepsy byt w tym wiecnym zyciu?. – płakoł Florek.
– Ić do diabła niech cie un posadzi na swoim tronie!!! – wrzosnoł Janiołek
Florkowom dusom cosik siepneło i frygneło jo pod brame piekielno, a tam diobły wysły z wielgom procesjom po te niechciano dusycke.
Łozwarły sie wrota piekielne i na cele ty procesji wysed som Lucyper i z wielgom radościom powitoł Florka.
– Witoj nas drogi przyjocielu przez nikogo niechciany synu! – tu wyściskoł duse i dalij ciognoł – za twoje wielgie zasługi bedzies se siedzioł na fotelu i popijoł ciepłe winko ze smoły, łogryzoł psie kości. We świeta bedzies paradowoł we stroju ludowym (w świetokrzyskim ubraniu), a na dziń powszedni bedzies paradowoł w butach golfach, portkach Rajtkach, bluzie płutniany.