Autor: Lech Łysak
Jezus z Piotrem łazieli po Palestynie i prosieli ludzi zeby im dawali jeść i pić, a nawet dawali nocleg. Łobydwa nimieli ani grosa na zopłate za uzyskano pumoc. Jednego razu trofieło im sie niemieć zodny pumocy i nocowali pod gołym niebem miedzy gadzinom, co lotała po świecie. Spszykszeło im sie jus takie łazenie i postanowieli iść do jaki taki łosady lucki zeby dostać cokolwiek do jedzenio i zanocować pod dachem, a pszytym umyć sie ksyne, bo jus bardzo śmierdziały łot potu i z brudu. Dośli do jakisik wioscyny i zanocowali u taki1ego starego dziatka.
Dziadek pszyjon gości tak jak ino umioł i nakozoł sfojemu wnuckowi zeby usługowoł gościom i podoł im cego ino bedo chcieli. Chłopok beł sierotom i w unym casie mioł łosiem lot. Jego łojce pretko umarły i załopiekowoł sie nim jego dziadek. Som mioł nadzieje, ze kiedyś w pszysłości wnucek załopiekuje sie nim samym, a mioł jus półtora kopy lot.
Podruzni jzedli wiecerzo i poprosieli chłopoka, zeby podoł im ciepły wody do mycio, a jak sie jus umeli to pośli cympredzy spać. Spało im sie wyśmienicie na posłoniu i pot dachem. Piotrowi śnieło sie, ze jak wychodzieli łot dziatka to ten rospoznoł ich i łobdarowoł gaszciom piniedzy i porma bochenkami chleba na droge. Jakies beło zdumienie Piotra, gdy rankiem ceało na nich łobfite śniodanie i uśmiechniety dziadek wciskoł im worecek z piniodzami.
– Weśta se to na droge panie – godoł dziadek – Wiem kim jezdeś i jakie cie ceko zodanie, no bieszcie.
– Nimozemy tego brać dziatku! – wrzosnoł Piotr i dodoł – som jezdeś biedny i musis łopiekować sie wnuckiem to mos wydatki, a my dostaniemy cosik łot bogatsych.
– Dziekujemy ci starce za twuj dar. – powiedzioł Jezus, a do Piotra powiedzioł – Nie wtrocoj sie w nieswoje rzecy i nieróp pszykrości starsemu cłowiekowi.
– Prowde godos panie – powiedzioł gospodosz – bełoby mi bardzo pszykro jakbyś nie wzion tego podarku, a na dzisioj mota te dwa bochenki chleba to se je zjeta drogom. Bedzieta musieli pszejść bes te rzeke, ale jo z wama wyśle mojego chłopoka to wom pokoze droge i połozy deske na brzegach to pszińdzieta bes nio suchom nogom.
Podruźni pozegnali gospodorza i podziekowali za dary i pumoc. Pośli nat rzeke z chłopokiem, chtóry nius deske na pszełaske. W miedzycasie z deski wypot wielgacherny sek i beła bardzo wielgo dziura w desce. Chłopacyna zacon sie frasować jak to goście pszejdo po ty desce kiedy w nij jest tako dziura.
– Niepszejmuj sie dziecko – powiedzioł Jezus i dodoł – zatkomy chlebem dziure i pszejdziemy sfobodnie.
– Naprowde tak mozecie zrobić? – pytało dziecko i dodało – Dziadunio by sie mortwieli ze nie pszeprowadziełem na drugo strone rzeki.
Piotr zatkoł dziure i połozeł deske na brzegach i spokojnie psześli łobydwaj z Jezusem.
– Piotrze ściognij te deske na te strone rzeki – roskozoł Jezus.
– Dloceguj mom tak zrobić panie? – dopytowoł sie Piotr.
– Pszecies trza wyjoć z deski ten chlep!
– Ano prowda, ze trza go wyjoć – powiedzioł Piotr i zapytoł – ale cemu mom zostawić te deske na ty stronie rzeki?.
– Nie maruć ino rób to co ci nakozołem.
Piotr pszeciognoł deske i wyjon z nij chlep i łostawieł jo na tym brzegu. Cłopok chcioł łodzyskać deske i siegoł na drugi brzeg i naros wpot do rzeki i utopieł sie w nij.
– Cośty panie nojlepsego zrobieł?!?!?! – ze zdenerwowaniem dopytowoł sie Piotr i dodoł – Ktus teros sie załopiekuje starym dziatkiem i chto mu podo łyske wody w jego chorobie?
– Niefrasuj sie Piotrze!. Spotkało wielkie sceście dziatka, bo jak wnucek dorośnie to stanie sie wielgim łotrem i nie bedzie słuchoł dziatka, bedzie mu dokucoł – łotpowiedzioł Jezus, a po dłuzsym zastanowieniu jescek powiedzioł – Teros to ludzie sie załopiekujo dziatkiem i jak bedzie umieroł to pszywiezo mu kapłana z błogosławieństwem na łostatnio droge. Jakby zeł jego wnucek to by nie pszywius ksiedza i dziadek zmarby bes spowiedzi świety i poset by do piekła. Chłopok zaś tys by duza nagrzeseł i bes boga zeł -to tys trafiełby do piekła. Jako dziecie łodrazu poset do nieba i jego dziadek tys tam trafi.