„Znali, cenili i szanowali go wszyscy niewidomi. Wiedzieli, że jest ich prawdziwym, z całego serca oddanym przyjacielem, że całe swoje pracowite i mądre życie poświęcił sprawie ulżenia ich trudnej doli”
– pisał przed 25. laty Józef Szczurek.
Włodzimierz Dolański urodził się 11 września 1886 r. w Jassach, we wschodniej Rumunii. Był tyflologiem, doktorem nauk filozoficznych, nauczycielem dzieci niewidomych, publicystą i pianistą.
Wychowywał się w Bukareszcie, gdzie jego ojciec był inżynierem kolejowym, tam też w wieku 10 lat stracił wzrok i prawą dłoń w wyniku wybuchu amunicji. W 1902 r. podjął kształcenie w Zakładzie Ciemnych we Lwowie, gdzie między innymi rozwijał talent muzyczny. Po ukończeniu nauki rozpoczął koncerty pianistyczne, otrzymując stypendium od samej królowej rumuńskiej. Karierę pianistyczną porzucił jednak na rzecz pracy z niewidomymi.
Ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie po rocznych staraniach o pracę otrzymał wymarzoną posadę nauczyciela muzyki i matematyki w Zakładzie Ciemnych we Lwowie, którego był wcześniejszym absolwentem. Kontynuował także kształcenie, podejmując studia na paryskiej Sorbonie i kończąc je w z dyplomem tyflopsychologa w 1928 r. W kolejnych latach uzupełnił jeszcze studia, uzyskując tytuł magistra na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1931 r., uzyskał tytuł doktora nauk filozoficznych na podstawie wyników swojej pracy naukowej.
Był nauczycielem w Zakładzie dla Niewidomych w podwarszawskich Laskach. Uczestnik I Kongresu Niewidomych w Nowym Jorku w 1931 r., gdzie wygłosił pionierski referat „Przybory szkolne w nauczaniu dzieci niewidomych”. Pionier popularyzacji warsztatów i stanowisk pracy dla osób niewidomych w zakładach przemysłowych i rzemieślniczych. Inicjator prasy typologicznej w Polsce oraz inicjator i współtwórca Polskiego Związku Pracowników Niewidomych Rzeczypospolitej Polskiej, w którym piastował funkcję prezesa.
Zmarł 11 marca 1973 r. w Warszawie. Jego uczniem był ociemniały pianista Edwin Kowalik.