Wydarzenie z audiodeskrypcją
Termin i miejsce wydarzenia:
28.09.2018, godz. 15:00
Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora CRICOTEKA
ul. Nadwiślańska 2/4
30-527 Kraków
Wstęp wolny
Wydarzenie organizowane w ramach 6 Warszawskiego Festiwalu Kultury Bez Barier
Oprowadzanie ma charakter integracyjny, mogą w nim uczestniczyć również osoby widzące. W trakcie oprowadzania wykorzystane zostaną tyflografiki oraz opis audiodeskryptywny. Wystawa jest próbą spojrzenia na dorobek Marii Jaremy z perspektywy jej dokonań teatralnych, a także próbą czytania jej wcieleń rozproszonych pomiędzy plastykę, literaturę, teatr, „miejską legendę” i towarzyskie anegdoty. Konteksty, wokół których obraca się wystawa, nie składają się na monografię, ale – tak samo jak sztuka Jaremianki – wymykają się prostym rozpoznaniom. Pozwalają natomiast interpretować się jako heterogeniczny proces budowania napięć, rozbijania i sklejania postaci, konsolidacji form. Kuratorki: Ania Batko, Ada Grzelewska Maria Jarema (1908–1958) pierwsze farby dostała od Zygmunta Waliszewskiego, kiedy miała 10 lat. Malować uczył ją brat, Józef Jarema. Na przekór oczekiwaniom rodziny i przyjaciół wybrała jednak rzeźbę. W 1929 roku rozpoczęła studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Była inicjatorką powstania I Grupy Krakowskiej, stworzonej na początku lat 30. przez artystów o lewicowym zacięciu, którzy wierzyli, że rewolucja artystyczna pociągnie za sobą zmiany społeczne. Wystawa jest próbą spojrzenia na dorobek Marii Jaremy z perspektywy jej dokonań teatralnych, a także próbą czytania jej wcieleń rozproszonych pomiędzy plastykę, literaturę, teatr, „miejską legendę” i towarzyskie anegdoty. Konteksty, wokół których obraca się wystawa, nie składają się na monografię, ale – tak samo jak sztuka Jaremianki – wymykają się prostym rozpoznaniom. Pozwalają natomiast interpretować się jako heterogeniczny proces budowania napięć, rozbijania i sklejania postaci, konsolidacji form. Wystawa otwarta w 60. rocznicę śmierci i 110. rocznicę urodzin artystki skupia się na jej powojennej twórczości, która mówiła językiem abstrakcji – formy, do której trzeba dojść, żeby móc ją znowu przełamać.