Autor: Lech Łysak
To beło downo, tak z dziewińćdziesiont pińć lot, jak do dziadka Jedrzka przyset jego kolega Jasiosek Ruboków. Jasiosek beł bardzo mocny i nikoguj sie nieboł, a na graniach to niebeło zodnego chłopa, chtóren by stanoł do bitki z nim. Kolegowali sie z nim wszystkie chłopoki ze wsi, ale un nie ze wszystkiemi kcioł sie kolegować. Mioł ino poru kumpli za chtórych cesto bieł innych łajdoków.
– Uwozojta chłopoki bo wypuscom do łogródka nasego bycka, a un bardzo bodzie – godała Jewa – ino mnie nic un nie mówi, a wos moze pobuść.
– Puscojcie mama – powiedzioł Jedrek – bedziemy uwozać na niego.
Ledwo puścieła Jewa powróz z byckiem, a ten zacon lecić do chłopoków i nadstawieł sie rogami. Jasiosek spostrzeg byka i skoceł na równe nogi, a potym chycieł bycka za rogi. Nojpierw zacon sie cofać przed bykiem, a potym zmacoł nogami jakisik dołek i zacon skrocać bykowi łeb. Bycek zacon sie rzucać i kurcyć, bo to zacena sie prowdziwo walka. Nigdy do ty pory niebeło zodnego stworzenio, chtóre łoparło by mu sie. Naros Jasiosek ustawieł sie w dogodnym miejscu i nogle skrecieł za rogi łeb byka, a ten z głośnym rykiem łobaleł sie na ziemie. Głośno steknoł i pumału zebroł sie z ziemi i posed za łogród.
– Jus nigdy wiecy nie bedzie kcioł buść – powiedzioł Jasiosek – nikt nie bedzie musiioł boć sie tego bycka.
Byckowi naprowde jus nigdy nie chciało sie buść i beł taki spokojny jak małe cielotko.