Diane Schuur, czołowa wokalistka współczesnego jazzu, jest równie eklektyczna, co genialna. Nazywana „Deedles” jako dziecko (czułe słowa jej matki), urodzona w Tacoma Schuur dorastała przesiąknięta tradycyjnym amerykańskim jazzem, dzięki ogromnej kolekcji płyt jej rodziców z dużą ilością płyt długogrających Duke’a Ellingtona i Dinah Washington.
Urodziła się 10 grudnia 1953 r w mieście Tacoma w stanie Washington w USA., nazywana „Deedles”. Od 2015 roku Schuur wydała 23 albumy i rozszerzyła swój repertuar jazzowy o esencje muzyki latynoskiej, gospel, popu i country. Jej najbardziej udanym albumem jest Diane Schuur & the Count Basie Orchestra, który przez 33 tygodnie utrzymywał się na pierwszym miejscu listy Billboard Jazz Charts. Zdobyła nagrody Grammy za najlepszy żeński wokal jazzowy w 1986 i 1987 roku. Była również nominowana do trzech innych nagród Grammy.
Schuur występowała w takich miejscach jak Carnegie Hall, The Kennedy Center i Biały Dom. Koncertowała również z wieloma artystami, w tym z Rayem Charlesem, Frankiem Sinatrą, Quincy Jonesem i Steviem Wonderem. Współwykonawcami albumów Schuur byli Barry Manilow, José Feliciano, Maynard Ferguson, Stan Getz, Vince Gill, Alison Krauss i BB King. Jej album z B.B. Kingiem był numerem jeden na liście Billboard Jazz Charts. Była gościem Johnny’ego Carsona w programie NBC The Tonight Show jedenaście razy.
Schuur jest niewidoma od urodzenia z powodu retinopatii wcześniaczej, ale ma pamięć absolutną i wyraźny ton głosu. W 1996 roku wystąpiła gościnnie w amerykańskim programie edukacyjnym dla dzieci „Ulica Sezamkowa”, gdzie udzieliła wywiadu Elmo i opisała mu, jak osoba niewidoma może nauczyć się wykorzystywać inne zmysły do przystosowania się do świata. W 2000 roku otrzymała nagrodę Helen Keller Achievement Award od Amerykańskiej Fundacji dla Niewidomych.
Jej brat bliźniak, David, miał normalny wzrok po urodzeniu, ale miał pewien ubytek słuchu. Ma też młodszą siostrę. Schuur dorastała w Auburn w stanie Waszyngton, na południowych przedmieściach Seattle. Uczęszczała do Washington School for the Blind w Vancouver w wieku od czterech do jedenastu lat. Mieszkała w szkole, ale była w stanie samodzielnie dojeżdżać do domu pociągiem 150 mil. Później przeniosła się do szkoły publicznej, gdzie pomocnicy nauczycieli pomogli jej nadążyć za klasą.
Diane zaczęła śpiewaćw wieku około czterech lat. Jej matka, która zmarła, gdy Schuur miała 13 lat, kochała jazz i miała kolekcję płyt Duke’a Ellingtona. Jej ojciec, kapitan policji, był muzykiem-amatorem, który często grał na pianinie z córką siedzącą u jego boku. Jak wspomina wokalistka:
„Odkąd pamiętam, śpiewanie miałam we krwi. Moi rodzice kochali muzykę, a ja uwielbiałam śpiewać. Od najmłodszych lat ćwiczyłam”.
Ma absolutną pamięć wysokości tonu. W przeciwieństwie do przeciętnego człowieka, w umyśle Schuur każdy dźwięk – muzyczny czy nie – ma wartość nutową; na przykład, jeśli słyszy brzęczący silnik jakiejś maszyny, potrafi zagrać wysokość jego tonu na instrumencie muzycznym. Schuur w młodości chciwie słuchała radia; jej wczesnymi muzycznymi idolami były Sarah Vaughan i Dinah Washington.
Często jako dziecko chowała się w szafie, by śpiewać.
Schuur najpierw nauczyła się grać na pianinie ze słuchu. Chociaż później nauczyła się czytać nuty zapisane brajlem, uznała to za frustrujące i niepraktyczne, ponieważ pozbawiało ją możliwości używania jednej z rąk podczas gry na pianinie; jednak często używała tekstów zapisanych brajlem podczas występów i sesji nagraniowych. Jeden z jej pierwszych publicznych występów miał miejsce w wieku dziesięciu lat, kiedy śpiewała muzykę country w Tacoma’s Holiday Inn. Był to występ zorganizowany przez jej ciotkę. Nawet gdy była uczennicą Washington School for the Blind, wracała do domu na weekendy, występowała w piątkowe i sobotnie wieczory i wracała pociągiem do szkoły na poniedziałkowe zajęcia.
W wieku 15 lat została zabrana przez ojca do Lake Tahoe na przesłuchanie jako piosenkarka w hotelu i kasynie Harrah’s. Dostała tę pracę, ale jej owdowiały ojciec nie mógł zrezygnować z pracy w policji, by się nią opiekować, i ofertę trzeba było odrzucić. Schuur została zauważona przez piosenkarza / aktora muzyki country Jimmy’ego Wakely’ego, który poznał ją w Elks Club w 1971 roku, gdy miała osiemnaście lat. Po przesłuchaniu u niego Wakely zorganizował sesję nagraniową w Kalifornii. W towarzystwie swojej siostry Schuur odbyła swoją pierwszą podróż samolotem na sesję do Burbank i nagrała piosenkę „Dear Mommy and Daddy” z prędkością 45 RPM. Schuur dużo występowała lokalnie jako nastolatka i zaczęła rozwijać charakterystyczny muzyczny głos. Twórca muzyki rozrywkowej Stewart Weiner nazwał to „krystalicznie czystym tonem wokalu uderzającym w każdą nutę w środku tarczy”.
Ciekawostki z życia wokalistki
Schuur otrzymała odszkodowanie finansowe od szpitala, w którym się urodziła za utratę wzroku. Samo wcześniactwo niesie za sobą ryzyko ślepoty, ale w chwili jej narodzin nie było powszechnie wiadomo, że wysoki poziom tlenu w inkubatorze dla noworodków może mieć negatywny wpływ na rozwijające się siatkówki oczu, zwiększając w ten sposób częstość występowania ślepoty. Za otrzymane w wyniku ugody pieniądze, mogła sobie później kupić dom.
Schuur była nazywana „Deedle-Babes”, „Deeds” i innymi odmianami tego imienia przez swoją matkę, która zmarła na raka w wieku 31 lat. „Deedles” to pseudonim, który przylgnął do niej i stał się tytułem jednego z jej wczesnych albumów.
W 1996 roku, w wieku 43 lat, Schuur poślubiła Lesa Crocketta, emerytowanego inżyniera z branży kosmicznej, którego pieszczotliwie nazywała „Rocket” (rakieta). Wiele lat później zachorował na chorobę Parkinsona, raka prostaty i inne problemy zdrowotne; ostatecznie rozwiedli się, „ale nie ze zwykłych powodów”, mówi pisarz Jeff Spevak. U Crocketta rozwinęły się demencja i halucynacje wymagające opieki instytucjonalnej; ze swoją ślepotą po prostu nie mogła się nim zaopiekować.
Schuur jest zapaloną czytelniczką i właścicielką kota. Jest zagorzałą fanką amerykańskiego serialu telewizyjnego The Young and the Restless , do tego stopnia, że osobiście odwiedziła plan co najmniej trzykrotnie. Jej nagrody Grammy, jedna podpisana alfabetem Braille’a, znajdują się na fortepianie Baldwin podarowanym jej przez producenta. W 2011 roku Schuur skoczyła ze spadochronem na Hawajach w tandemie z instruktorem i powiedziała wówczas: „Nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze to zrobię”.
W wywiadzie dla PBS w Houston z 2011 roku z Ernie Manouse, Schuur stwierdziła, że chronicznie walczyła ze swoją wagą. Pod koniec lat 80. była uzależniona od narkotyków i alkoholu, aw przeszłości próbowała popełnić samobójstwo. W pewnym momencie jej szwagier powstrzymał ją przed wyskoczeniem z okna na trzecim piętrze. Korzystała z programów dwunastu kroków, a do 2016 roku była trzeźwa przez kilka dziesięcioleci. Schuur w swoich programach dedykowała piosenki założycielowi Anonimowych Alkoholików. Stwierdziła, że jej życie stało się znacznie bardziej duchowe, gdy dojrzała.
Polscy sympatycy jej twórczości mieli okazję posłuchać utworów Diane Schuur 8 grudnia 2011 roku na koncercie w Sali Kongresowej w Warszawie.
Źródło: Wikipedia.org / Jazzsoul.pl / Dianeschuur.com Towertheatre.org Justjazz.de abilitymagazine.com