Źródło: FNP
Od dziś, w Dziale Zbiorów dla Niewidomych Głównej Biblioteki Pracy i Zabezpieczenia Społecznego w Warszawie, dostępna jest książka autora serii MONOGRAFIE FNP dr. Kamila Pietrowiaka.
Świat po omacku. Etnograficzne studium (nie)widzenia i (nie)sprawności
Osoby niewidome będą mogły pobrać gotowy plik z Biblioteki i odczytać go za pomocą dowolnego programu lektorskiego czy linijki brajlowskiej zamiast skanować papierową wersję książki i konwertować ją do odpowiedniego formatu.
Seria Monografie FNP
Seria wybitnych, odkrywczych i dostępnych nie tylko dla wąskiego grona specjalistów prac z zakresu nauk humanistycznych
i społecznych wyłanianych w konkursie Fundacji na rzecz Nauki Polskiej nieustająco od 1994 roku.
Świat po omacku Etnograficzne studium (nie)widzenia i (nie)sprawności
Kamil Pietrowiak (ur. 1985), doktor nauk humanistycznych w zakresie etnologii, badacz jakościowy. Absolwent Katedry Etnologii i Antropologii Kulturowej oraz Studiów Doktoranckich Nauk o Kulturze Uniwersytetu Wrocławskiego. Interesuje się metodologią badań jakościowych, w tym sposobami ich pozaakademickiego zastosowania, a także problematyką niepełnosprawności i ślepoty. Współorganizator kilkunastu warsztatów sensorycznych i integracyjnych (m.in. we współpracy z mikroGRANTAMI ESK Wrocław 2016, Pracownią Inicjatyw Społecznych DYM, Brave Festival, Europejskim Centrum Solidarności). Współredaktor dwóch monografii zbiorowych. Autor kilkunastu artykułów naukowych w czasopismach antropologicznych i socjologicznych oraz pracach zbiorowych.
Książka stanowi wielostronny opis życia osób niewidomych, w tym w szczególności niewidzących od urodzenia lub wczesnego dzieciństwa. Autor przybliża specyficzne doświadczenia, możliwości i ograniczenia przedstawicieli tej grupy, a także ogólniejsze kulturowe i społeczne uwarunkowania ich życia.
Celem książki jest odpowiedzenie na następujące pytania: Jak osoby niewidzące od urodzenia uczą się przypisanej im roli „nienormalnych” i „niepełnosprawnych”? Jaki wpływ na życie uczestników badań miał długoletni pobyt w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych? Jak osoby, które nie znają lub nie pamiętają wrażeń wzrokowych, odnajdują się w ramach ogólnie pojętej kultury wizualnej? W jakim stopniu i jakimi sposobami dostosowują się do norm i nakazów dotyczących dziedziny wyglądu? Jak radzą sobie z praktycznymi ograniczeniami, które wynikają bezpośrednio z braku zmysłu wzroku?
Podstawą prezentowanych rozważań są badania etnograficzne wśród osób niewidomych prowadzone w latach 2011‒2017. Ich zasadniczymi uczestnikami były 22 osoby niewidzące w wieku 18‒42 lat. W tym okresie autor nawiązał również liczne kontakty z innymi osobami niewidomymi, ociemniałymi i niedowidzącymi, ich znajomymi i członkami rodzin, a także pracownikami instytucji i organizacji działających na rzecz tej grupy.
Badania stanowią również próbę realizacji i weryfikacji założeń etnografii opartej na współpracy (collaborative ethnography). Jednym z wyrazów pogłębionej współpracy z uczestnikami badań są ich komentarze dotyczące poszczególnych rozdziałów książki, które zostały zamieszczone na końcu każdej części.