Na tle spraw kierowanych do RPO ujawnił się problem odpłatności za usługi opiekuńcze. Zgodnie z art. 50 ust. 1-4 ustawy o pomocy społecznej osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Uprawnionymi mogą być osoby, które wymagają pomocy innych, a nie mogą jej zapewnić rodzina, wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni.
Usługi te obejmują pomoc przy codziennych potrzebach życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem. Specjalistyczne usługi opiekuńcze to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem.
Dla określenia wysokości odpłatności za usługi opiekuńcze niezbędne jest ustalenie sytuacji dochodowej danej osoby na podstawie art. 8 u.p.s. W jego myśl za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub, w przypadku utraty dochodu, z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, pomniejszoną o miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz ubezpieczenia społeczne czy alimenty.
Katalog obciążeń pomniejszających dochód, jak i katalog przychodów od niego odliczanych, ma charakter zamknięty. Tym samym wszelkie przychody – bez względu na tytuł i ich źródło – po odpowiednich pomniejszeniach, stanowią dochód. Art. 8 ust. 3, 4 i 4a u.p.s. nie pozostawiają organom żadnego luzu decyzyjnego, w którego ramach mogłyby, uwzględniając wyjątkowe okoliczności, ustalać dochód osoby ubiegającej się o usługi opiekuńcze.
Z uwagi na zasady ustalania dochodu wprowadzone od 1 stycznia 2024 r. świadczenie wspierające dla osób z niepełnosprawnością stanowi dochód osób ubiegających się o przyznanie usług opiekuńczych. Powoduje to drastyczny wzrost kosztów odpłatności za te usługi. To zaś minimalizuje korzyści finansowe nowego świadczenia. Niweczy jednocześnie cel świadczenia wspierającego, tj. udzielenie osobom z największymi trudnościami w samodzielnym funkcjonowaniu pomocy służącej częściowemu pokryciu wydatków związanych z zaspokojeniem szczególnych potrzeb życiowych. W niektórych przypadkach wzrost opłat może wręcz doprowadzić do rezygnacji z usług opiekuńczych i negatywnie wpłynąć na społeczny dobrostan osoby wymagającej wsparcia.
W jednej ze spraw skierowanych do RPO osobie z niepełnosprawnością przyznano prawo do świadczenia wspierającego w wysokości 220% renty socjalnej – 3919 zł. Wliczenie do dochodu tego świadczenia wspierającego spowodowało wzrost miesięcznej opłaty za usługi opiekuńcze z 560 zł do 3700 zł. Budzi to niepokój i wymaga zwiększonego nadzoru i kontroli państwa nad rosnącymi kosztami opłat za usługi opiekuńcze. Konieczne jest wdrożenie mechanizmu zabezpieczającego osoby o najniższych dochodach przed skutkami wzrostu kosztów usług opiekuńczych.
Problem był już dostrzeżony przez ustawodawcę na etapie prac legislacyjnych nad ustawą o świadczeniu wspierającym. Po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm ustawy Senat wprowadził do niej poprawkę, że świadczenie wspierające nie będzie wliczane do dochodu przy ustalaniu odpłatności za usługi opiekuńcze. Poprawka Senatu nie została jednak przyjęta.
Zasadnicze czynniki wpływające na koszt usług opiekuńczych i wysokość odpłatności to:
- miejsce zamieszkania (ustalenie kosztu usług opiekuńczych i zasad odpłatności należy do władz gminy);
- wysokość progów dochodowych określonych w u.p.s i uzyskiwany dochód, ponieważ najczęściej gminy określają, że nie ponosi odpłatności osoba, która ma dochody poniżej kryterium dochodowego – 600 zł na osobę w rodzinie i 776 zł dla osoby samotnie gospodarującej, w przypadku przekroczenia wskazanego kryterium pobierający usługi ponosi częściową odpłatność – tym większą im większe przekroczenie aż do 100% określonej przez gminę ceny danej usługi;
- wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę i wysokość minimalnej stawki godzinowej; gminy przy określeniu kosztu godziny usługi opiekuńczej i specjalistycznej usługi opiekuńczej bazują najczęściej na minimalnej stawce godzinowej w danym roku kalendarzowym wskazywanej w rozporządzeniu Rady Ministrów.
Ciężar odpowiedzialności za warunki przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze spoczywa ostatecznie na samorządzie gminnym. Gminy jednak nie reagują adekwatnie do zmieniających się uwarunkowań poprzez stosowną modyfikację uchwał.
W opinii RPO aktualna sytuacja wskazuje nie tylko na konieczność działań interwencyjnych i osłonowych, ale także ogólnokrajowej analizy potrzeb w zakresie usług opiekuńczych, efektywności ich udzielania oraz dostępności. W myśl art. 23 u.p.s. w kompetencji Ministra Rodziny i Polityki Społecznej leży opracowywanie i finansowanie programów osłonowych oraz finansowe wspieranie programów w obszarze pomocy społecznej realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego.
Dlatego ZRPO Stanisław Trociuk prosi minister Agnieszkę Dziemianowicz-Bąk o stanowisko oraz rozważenie podjęcia stosownych działań.
Źródło: Biuro RPO